Blinded

CHAPTER THREE

"It was all your fault Vlarielle....It's your fault!"

NAPABALIKWAS ako ng bangon at habol ang hiningang naalimpungatan ako dahil sa panaginip ko. Gosh! That scene was haunting me! Napasapo ako ng ulo ko habang nakasandal sa headboard ng kama.

"Hindi ko na dapat maalala 'yon." napailing ako bago bumangon at saka sinilip iyong kotse ko sa labas.

Napangiti ako. "He really made it delivered." usal ko pero nagbago agad ang reaksiyon ko nang makitang nasa labas rin siya ng bahay nakasandal sa kotse kagaya ng kaniyang puwesto kagabi kaya naman napatago ako sa pader ng bintana ko.

"What was he doing here?!" usal ko sa sarili.

naramdaman kong nagvibrate ang phone ko sa kamay ko and an unregistered number was calling. I answered it without a doubt.

"Hello?" I whispered.

"Come down..." aniya sa seryosong tono. I gasped. He knows I'm awake and now what?

"What are you doing here?" tanong ko habang nakasilip sa bintana ko.

"Probably delivering your car?" he answered me sarcastically. "Come down in 10 minutes I'll be waiting." dagdag niya pagkatapos no'n ay pinatay na niya iyong tawag.

"What a jerk!" He is ordering me around as if he pays me. I'm not his servant and mostly I am not his slave! But fuck still I did what he said and this is the very first time in my life that I got ready within 10 minutes. Hinanda ko na lahat ng gamit ko at saka bumaba ng hagdan. Wala paring tao dito sa bahay wala parin si Mommy, wala parin si Daddy at nang silipin ko ang kusina ay naroon parin ang baso na pinag inuman ni Mommy ng whiskey days ago. It has been left there as if they don't need it anymore. Nothing changed and nobody moved it.

Napahinto ako sa pagbaba ng hagdan and suddenly I laughed. "Now I know the feeling of being left behind." Natawa ulit ako dahil sa naiisip. " One day I've got family and then suddenly I don't have it anymore. I never thought things happens really fast. "

Totoo naman. Kaya niluluklok ko nalang ang sarili ko sa alak o di kaya kapag kasama ko ang mga kaibigan ko dahil doon ko nakakalimutan ang problema ko. Mom can't even call me, lalong-lalo na si Dad. They don't care where I go and when I go home anymore. They just roam around by themselves. Fine, I'll do it too.

"It's already 15 minutes. Stop being crazy there and let's go." halos mapatalon ako sa gulat nang biglang magsalita si Mr. Cromwel habang nakaupo at nakahalukipkip sa may sala.

Ngayon ko lang napansin ang suot niyang tuxedong kulay itim. Puti ang panloob niyang polo at laging nakabukas ang butones sa bandang leeg niya na nakakadagdag sa kaniyang appeal. Aminin man natin o hindi, ang hot tignan sa lalaki ang open neck botton, ang attractive tignan. Lalo na si Mr. Cromwel. Kahit na pang grimreaper iyong suotan niya ay bumagay naman sa kaniya ito dahil maputi siya at foreigner ang datingan.

"Kanina ka pa ba diyan?" tanong ko habang tuloy-tuloy na bumaba ng hagdan.

Napapikit siya na para iidlip lang. Sobrang kampante ng mukha niya kahit palagi siyang walang ekspresyon. Maya-maya pa ay nagmulat siya at naglakad papalapit sa akin.

Napalayo ako nang ilapit niya ang mukhan niya saakin.

"If you're gonna ask me if I saw every weird stuff you did there, I was about to say yes but if you're shy about it, Im gonna say no." aniya mula sa nang-aasar na tono.

Umirap ako. "Oh shut up."

Pagkatapos non ay sabay kaming lumabas nang bahay.

"My key." ani ko pagkarating namin sa kotse sabay abot ng kamay ko sa kaniya but he did not respond. " I said, my key!" umiling siya.