Ik

2.

Ik weet het dus niet, of ik zelfmoord wil plegen. En ik ga het dus never nooit aan iemand vragen. Dat is toch een beetje raar? Zo van:
"Hee, moet ik zelfmoord plegen?"
Wedden dat ze me dat heel raar aan kijken.

Je ouders, ze zeggen dat ze van je houden, houden ze van mij? Ze zeggen het vaak, doen dingen voor mij. Ze doen zo aardig/lief tegen me. Dat ik bijna ga geloven dat er nog iemand van me houd! En wat als ik dan zelfmoord pleeg? Zouden ze huilen? Als ze het wisten dat ik er niet meer was...

En wat als er nog meer mensen zijn die écht om me geven. Een oplossing!
'Ik doe tegen iedereen super gemeen'
Want dan gaan ze me haten. En dan... kan ik zelfmoord plegen. Maar ik weet niet hoe.
Ik zou me dood kunnen eten,
Ik zou voor de trein kunnen springen,
Ik kan een baksteen aan mijn voeten en handen en dan in het water springen,
~er zijn dus genoeg manieren om zelfmoord te plegen~

Maar toch, als er mensen zijn die echt van me houden. Zijn ze zonder mij en dan denk ik aan mij ~ouder~ hoe zou dat zijn? Hoe zou dat voor hun voelen?

In dat geval lijkt het me handiger als niemand iets over mij herinnerd,
Dat lijkt me handig, dan knip ik in mijn vingers,
Dan is het het zelfde jaar, de zelfde maand, de zelfde datum en de zelfde dag, dan zou ik er nooit zijn geweest. Dan ben ik onzichtbaar! En zou ik door het huis kunnen lopen door de school en door de wereld. Dan zou ik zien dat ik er nooit was geweest. Maar was ik dan vervangen? Stonden er dan bij de mensen van wie ik echt hielt en zij van mij dan iemand anders?
Dan was ik dus... vervangen...

'Auwtsje'

Ook niet echt prettig om te zien, maar het lijkt me beter. Veel beter... Maar het kan niet