DEDEKTİF

Bölüm 4:Tanışma

Son kez aynada kendime baktım.Dün akşam keyifli keyifli oturmuş,daha sonrasında ise koltukla uyuyakalmıştım.Sabah boyun ağrısı ile uyanmam dışında kötü bir şey olmamıştı.

Üstüme siyah deri tayt ve siyah crop giyindim.Kızıl saçlarımı sıkı bir at kuyruğu yaptım ve elimle kahküllerimi düzelttim.

Telefonumu elime alıp saate baktım.Saat on dört çift sıfır idi.Son kontrollerimi yaptıktan sonra omzuma siyah deri ceketimi aldım ve kapıyı açtım.Yerde zarf vardı.

"Bende diyordum ki nerde kaldı bu zarf." söylenerek zarfı yerden aldım ve zarfı yırtarak açtım.İçinden bir fotoğraf çıktı.Kalbim hızla atmaya başladı.Anlam veremeyerek fotoğraf karesini elime alıp biraz daha yakından baktım.Buse ile arabanın önünde kavga ederken fotoğrafımız çekilmişti!

"Nasıl olur?" O sırada sağ alt köşede bir ok işareti gördüm.Altında küçük bir yazı ile "Kağıdın arkasını çevir!" yazıyordu.Dediğini yaptım ve fotoğrafın arkasına bantla yapıştırılmış olan kağıdı gördüm.Hemen bantı çıkardım ve notu açtım.

"Beni asla bulamazsın." yazıyordu.Yüzümü buruşturdum.

"Görürüz." Fotoğrafı ve notu çantama sıkıştırdıktan sonra hızlıca siyah botlarımı giydim ve kapımı kilitledim.Asansöre gittiğim anda karşı komşum Nazife teyze kapısını açtı.

"Ah güzel kızım nasılsın?" dedi güler yüzlülükle.Elinde tuttuğu çöpü kapısına bıraktı.

"İyiyim teyze sen nasılsın?" dedim aynı tavırla.Asansörün gelmesi için tuşa bastım.

"İyiyim bende kızım." Gözlerini kısarak asansöre baktı.

"Kızım asansörler bugün ağırızalıymış.Merdivenlerden in." dedi.
Bir de merdiven mi ineceğiz?

"Bir sus." dedim iç sesime.

"Bana mı dedin kızım?" Heh rezilde oluyoruz,müthiş!

"Yok teyzem sana demedim." dedim iç sesime beddua ederek. "Teşekkür ederim uyardığın için."

"Rica ederim kızım.İyi günler." dedi ve kapıyı kapattı.Koşarak merdivenlerden inmeye başladım.

'İyiki üçüncü kattayız.Onuncu katta olsak hiç çekilmezdi.'

"Sus artık,sus!" dedim iç sesimi uyararak.

'Niye öyle diyorsunuz hanımefendi?Alındım,gücendim' otopark alanına girdiğim gibi kahkaha atmam bir olmuştu.Sesim çok yankı yaptığı için gülmeyi bıraktım.Birkaç kişi dönüp bana baktı,bende hiçbir şey olmamış gibi arabamı bulmaya çalıştım.

Beş dakikalık arayıştan sonra arabamı bulmuş ve hemen yola koyulmuştum.Saate baktım.On dört ondu.Yirmi dakikam vardı.

"Lütfen sağ dönün!" dedi mekanik ses.

"Dönelim bakalım." dedim ve sağ tarafa
döndüm.

"Lütfen yüz metre ilerledikten sonra sola dönün." dedi tekrar mekanik ses.Ama sorunumuz şuydu ki burası çıkmaz sokak idi.

"Ablacım giderim gitmesine de çıkmaz sokak burası.Spiderman gibi duvardan mı atlayayım ne yapayım?" söylenerek telefonu elime aldım ve konuma baktım.