"ကလင်"
"မင်္ဂလာပါ cup cafe မှကြိုဆိုပါသည်"
ရင်းနှီးနေသည့် ထိုအသံ
အသံလာရာအား တံခါးဖွင့်ရင်းမှမော့ကြည့်မိသည့်အခါ....
(ကိုကို အိမ်မက်က ကိုယ်ပိုင် coffeeဆိုင်လေးဖွင့်ချင်တာ)
အတိတ်က အသံပုံရိပ်တစ်ခုနှုင့် ထပ်တူကျနေသောထိုအမျိုးသား....
သူမ~
ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို အပြည့်အဝပိုင်ဆိုင်ရမည့်အခွင့်အရေးရှိကိုရှိခဲ့သည့်သူမ
(သဲငယ်က ဟောဒီဆံပင်တွေကို ကိုကိုမညှပ်ခိုင်းတဲ့ထိမညှပ်ဘူး)
သေချာတာပေါ့ လက်ရှိသူမ သည်မည်သူ့အပိုင်ဆိုသည်မှာ
ကျွန်တော်မသိ တံခါးဆွဲဖွင့်လာသည့်သူမသည်
ခါးထိဖြောင့်ဆင်းသေသပ်နေသည့်ဆံပင်တွေနှုင့်အတူ။
တစ်ယောက်မျက်လုံးတစ်ယောက်စုံကြည့်ရင်း..
(flash back)
"သဲငယ်.."
"ရှင်.."
"ကိုကို တို့ မဝေးကြဘူးမလား..."
မထူးဆန်းပါ ထိုအမျိုးသားငယ်လေးသည် မကြာခန မေးလေ့ရှိသည့် ထိုမေးခွန်းလေး။
"မဝေးပါဘူး ငယ်တို့ အများကြီးတော့ကြိုးစားဖို့လိုတယ်လေ မဟုတ်ဘူးလား"
"ဟုတ်တာပေါ့ နှစ်ယောက်လုံးရင်ဆိုင်ဖို့လိုတာပေါ့ ငယ်က ကိုကိုနဲ့အတူ ရပ်တည်ပေးရမယ်နော်"
"ဒါပေါ့ ဘာအခက်အခဲရှိရှိ ငယ် က ရှိနေပေးမှာ ဟုတ်ပြီလား"
"ဟုတ်ပါပီဗျာ"
သိပ်ကြောက်မိတာပေါ့ မလိမ်တန်းဆို အများနှုင့် နှစ်ယောက်ဖြစ်ဖြစ်တဲ့အခါ
အသက်အရွယ် ငယ်လွန်းတဲ့ ကိုယ်တွေနှစ်ယောက်အတွက်အများကြီးခက်ခဲတာပေါ့
ဒါမဲ့လည်း နှစ်ယောက်လုံးမျှော်လင့်ချက်နဲ့ရပ်တည်နေသည်မလားပြိုလဲပြ၍အားလုံးဝမရ..
သူမ ..သူမ အရမ်းပင်ပန်းနေတာ ကျွန်တော်သိတယ်
ဒါမဲ့ သူမထုတ်မပြဘူး သူမခံနိုင်ရည်ကိုအဆုံးထိထားထားသည်မှာအထင်သား
ကျွန်တော့်ရှေ့မှမားမားမတ်မတ်ရပ်တည်နေပုံမှာ မြတ်နိုးဖွယ်အတိ..
