Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hyung, cidden gitmek istemiyorum. Lütfen zorlama."
"Kaç gündür dışarı çıkmadığının farkında mısın?" diye sordu telefonun ucundan sanki dünyanın en akıl almaz şeyini yapmışım gibi.
"Ne var bunda?"
"Tamam anlıyorum çalışıyorsun da-"
"Anlıyorsan sus." dedim bir çırpıda. Konuşmasına fırsat vermedim. "Sanki sen çalışırken çok sosyalmişsin gibi bana söylenip duruyorsun. Depresif olduğumun da farkındasın zorlamaya devam ediyorsun. Kim demiş kendini iyi hissetmeyen insanlara zorla bir şey yaptırıldığında her şeyin çözüldüğünü? İstemiyorum işte. Anlayış göster biraz."
"Aman ne bok yersen ye ya!" diye bağırınca irkildim bir an. Bir sürü şey demesini beklerken kısa kesmesi şaşkınlığa da uğrattı doğrusu. "Ne çok konuştun, başım ağrıdı amına koyayım."
"Sen de benim başımı ağrıtıyorsun işte. Anladın mı şimdi?"
"Kes, kes!" dedi. Uzaktan geldi sesi. Hoparlörde konuşuyordu sanki. "Şarkıyı yollayacaktın bana bugün." diyerek konuyu değiştirdim.
"Biliyorum. Akşama doğru yollayacağım şimdi işim var."
"Ne yapıyorsun?"
"Çalışıyorum."
"Tamam, rahatsız etmeyeyim o zaman. Görüşürüz sonra."
"Görüşürüz diyor bir de, puşt." dedi. "Görüşmeye geliyor ya sanki."
Gülümsedim. "Geleceğim bir ara söz."
"Siktir oradan."
"Öptüm." dedim kelimemi uzatarak. Bir küfür daha yememek için telefonu anında kapattım. Masanın sağ köşesine bırakıp, geriye yaslandım.
Kendimi kötü hissettiğimde çevremden uzaklaşan biri olmuşumdur hep. Başkalarına dert yanmaktan daha iyi hissettirdiğine inanırım. Kendi gücümü kendim kazanır, kendi kendimi tedavi altına alırım. Bir şeyleri yalnız başına yapmaya mecbur bırakılmış her insan bunu yapar tahminimce. Ben de onlardan biriyim.
