Kumdan kaleler yapıp sahip olacağımı sanmıştım denize öylesine cüretkardı düşlerim
Ne gemiler korkuttu gözümü nede sonsuzluğu ufkun
Son bir nefes çekip bu hayattan dalarım sandım en derine
Ne karadan vazgeçmek korkuttu beni ne içindeki binbir tehlike öylesine ahmakçaydı düşüncelerim
Şimdi şafakta doğarken gerçekliğin güneşi, yıkarken dalgalar kumdan kalemi, boğulurken denizin tuzlu sularında öylesine kırılmış ve yorgun gülüşlerim
