Nachtzuster 18+

Nachtzuster, deel 5

"Kom maar even mee", zei de hoofdzuster afgemeten. Ze verlieten de kamer.

Hij hoorde gedempte stemmen op de gang. Hij probeerde ze probeerde ze te verstaan, maar verder dan flarden van zinnen.

"dit is niet de bedoeling". Was enige wat hij op kon maken. De angst sloeg hem om het hart. Waren ze betrapt?

Niels bleef verward en zenuwachtig achter. Hij kon goed reconstrueren wat er zojuist gebeurd was. En wat zou er gaan gebeuren?

De volgende dag was ze er niet. Zijn hart ging als razende tekeer en in zijn hoofd fladderden zwarte gedachten paniekerig alle kanten op. Had ze alles aan de hoofdzuster opgebiecht? Dan was ze nu misschien overgeplaatst naar een andere afdeling, of zat ze misschien al thuis. En wat zou er met hem gebeuren? Hoe kon hij de andere zusters nog onder ogen komen. Iedereen wist nu wat er gebeurd was. Hij kon wel door de grond zakken.

Ineens werd zijn situatie hem bijna te veel. Hij voelde zich een gevangene, vastgeketend aan zijn bed, weerloos als een zuigeling in een couveuse. Hij schaamde zich, hij vervloekte zichzelf en werd ineens overvallen door bijna onbedwingbare heimwee naar huis.

Uit alle macht probeerde hij het nare gevoel te bedwingen. Die dag was de langste dag van zijn leven. De minuten kropen voorbij en hij kon zich nergens op concerteren. Een waaier van opengeslagen tijdschriften en boeken lag over het witte laken en hij voelde reddeloos verloren. Hij probeerde de gezichten van de verpleegsters te lezen. Keken ze hem anders aan? Wisten ze wat er gebeurd was?

De avond kwam als een verlossing. Moedeloos schoof hij het smakeloze ziekenhuis voedsel naar binnen en maakte zich klaar voor de nacht. De verlossende dosis morfine kwam als een verademing. Het wolkte warm door zijn bloed en in mum van tijd bedwelmde het zijn gedachten. Zijn oogleden werden zwaar totdat de slaap hem in haar peilloze diepte verzwolg.

Hij liep met verende pas over een smal pad een berg op en boven op die berg verrees een prachtig paleis.

Ineens merkte hij dat hij iemand volgde. Vlak voor hem liep Safae. Hoewel hij haar gezicht niet kon zien wist hij dat zij het was. Ze droeg een hagelwit gewaad gelijk een bruidsjurk.

Toen hij zich realiseerde dat hij kon lopen en al het gips verdwenen was, doemde het paleis al voor hen op.

Het was een paleis als de Alhambra. Uitgestrekt, uitbundig versierd met Arabeske patronen, ovale poorten, paleistuinen, vijvers en fonteinen.

Ineens zaten ze op een wit hemelbed, witte doeken bolde op in een zeebries op de achtergrond rolden de golven. Vanuit het raam zag hij de azuurblauwe zee.

Hij draaide zich naar zijn bruid om. Ze zat op haar knieën op het bed, haar witte gewaad lag op de grond, ze was poedelnaakt. Haar lichaam was adembenemend. Grote ronde billen, zware borsten met puntige bruine tepels.

Hij snelde op haar af maar zij vluchtte voor hem weg. Elke keer als hij een stap naderbij deed, deed zij een stap terug. Ze danste lichtvoetig om hem heen, zijn grijpgrage handen ontwijkend, en ze verspreidde een sprankelend gegiechel. Steeds woester joeg hij haar na. Steeds wilder werden zijn bewegingen.

Hij zou haar bedwingen, op haar rug dwingen en zich met haar verenigen of ze nu wilde of niet. Hij greep naar haar billen, naar haar dansende borsten, die als water tussen zijn vinger wegglipten.

Hij opende zijn ogen en even wist hij niet of hij wakker was of nog sliep. Was zij uit zijn droom ontsnapt? Sliep hij nog half of was dit een droom in een droom?

"Ik ben vandaag de nachtzuster", fluisterde ze dicht bij zijn oor. De zachte g, de kriebelende bries van haar adem, haar warme nabijheid deden zijn pik op slag verstijven. De nachtzuster. Nog nooit was dat woord zo geladen met geilheid. Het was de manier hoe ze het uitsprak, met haar Vlaamse wulpsheid. Nachtzuster. Het een geluisterde belofte. Een droomwezen uit het paradijs.

Slaapdronken realiseerde hij zich dat het echt Safae was die naast zijn bed stond.

"Ik heb niet veel tijd", fluisterde ze schor. Dit was niet haar opgewekte, verpleegsterstem, dit was echt. Ze was duidelijk gespannen, opgewonden, er ging nu iets gebeuren wat eigenlijk niet mocht.

Geruisloos sloot ze de gordijnen. Niels volgde haar sprakeloos met zijn ogen. Even bevroor ze, en bekeek ze hem vanaf een afstand alsof ze een sprong over een sloot wilde maken en afstand moest inschatten.

Ze was moed aan het verzamelen en Niels kon nog steeds geen woord uitbrengen. Toen stapte ze kordaat op hem af en sloeg zijn deken terug. De nacht lag koud op zijn huid. Hij was op blauwe ziekenhuishesje na naakt.

Op haar gezicht lag diezelfde serieuze frons als waarmee ze haar werkzaamheden uitvoerde. Nu verwijderde ze met diezelfde aandachtigheid zijn blauwe hesje. Niels kon nauwelijks geloven wat er gebeurde, maar hij sprak geen woord. Hij besefte dat spreken de betovering zou kunnen verbreken en hij wilde niets liever dan de nieuwe droom waarin hij zich nu bevond op zijn beloop laten.

Safae keek op de naakte jongen neer. Hij zag er anders uit in het maanlicht. Alsof hij van zilveren beeld uit de Griekse oudheid.

Zijn pezige jongenslijf was glad en marmerhard. Zijn buik was geblokt, zijn schouders licht gespierd en zijn grote geslacht lag als slapende slang op zijn dij. Haar hart klopte in haar keel.

Voorzichtig raakte ze het met haar vingertoppen aan. Hij was warm en zijdenzacht. Het was alsof ze het gewekt had, langzaam begon het te groeien. Gefascineerd keek ze hoe het ding zich oprichtte. Traag zwol het bloedlichaam op en veranderde het slappe slangachtige ding in een staalhard harpoen. Ze giechelde zachtjes, met haar vingertoppen streelde ze bewonderend zijn schacht.

Niels beefde van opwinding, zijn hele lichaam was geladen met een onbeschrijfelijke geilheid. Het knetterde als elektriciteit door zijn zenuwbanen, hij had kippenvel over zijn hele lichaam. Zijn erectie was pijnlijk hard. Ze keek op hem neer en lachte plagerig terwijl ze met haar wijsvinger, tergend langs van zijn eikel naar zijn scrotum ging.

Langzaam boog ze zich over zijn kruis en kuste de kop van zijn geslacht. Dit deed ze een paar keer, speels, plagend, het moment van de waarheid uitstellend. Niels wilde zich losrukken om zich bij haar naar binnen te dringen, maar hij kon niets anders doen dan kreunend afwachten. Toen voelde hij de natte streling van haar tong, een kort likje en toen nog een. Hij beet wanhopig op zijn lip, zijn vuisten balden zich en hij duwde zijn bekken ongedurig omhoog in een wanhopige poging haar mond te penetreren.

Toen besloot ze dat het genoeg was, en hongerig verzwolg ze zijn steigerende jongenspik. Haar roze gestifte lippen omsloten zijn pulserende eikel en ze liet haar oester gladde mond over zijn schacht glijden, totdat zijn eikel tegen haar huig drukte.

Niels mond sprong open en hij schreeuwde geluidloos naar het plafond. Het genot was zo onbeschrijfelijk intens dat hij op zijn lip moest bijten om niet gelijk in haar mond klaar te komen. Enkele malen liet ze haar mond over zijn op en neer glijden en toen erectie volledig was hield ze op.

Snel begon ze zich te ontkleden. Het witte verpleegstersuniform gleed van haar lijf en ontblootte haar voluptueuze, olijfkleurige lichaam. In een mum van tijd was ze, op haar hoofddoek na, poedelnaakt. Ongelovig zag hij haar schoonheid aan. De forse, zware borsten, de gladde licht getinte huid, de grote, perfect ronde billen, het was bijna te veel om op te nemen. Hij dronk van haar schoonheid, het bedwelmde hem, meer nog dan de morfine.

Langzaam maar vastberaden kan ze naderbij. In de schaduw van haar dijen verborg ze haar zachtste deel.

Ze besteeg hem handig, ongelovig keek hij naar haar op. Ze nam zijn kloppende geslacht kordaat tussen haar vingers en plaatse het trefzeker tussen haar dijen. Meteen liet ze zich zakken tot haar billen op zijn bekken rustte en hij haar volledig doorstak.

Ze snakte naar adem toen zijn pik als een lemmet in haar gleed. Hij was ongewoon hard, hij stak als een mes in haar. Even zat ze zo en keek op hem neer. Twee grote, verbaasde jongensogen keken naar haar op. Zijn mond was geopend in een geluidloze schreeuw. Hij vulde haar volledig, ze zat daar, aan hem vast gestoken, ze was net zo hulpeloos als hij.