Tutsak

Hatıralardan Kesitler

Sonra ki tüm dersler tahtayı izleyerek geçirdim.Tuhaftı ama canım yanıyordu bu kadar zaman sonra görünce yine ilk gün ki gibi olacağı aklımın ucundan bile geçmemişti.Hala gözlerine bakınca kalbim sıkışıyor tepemden aşağı kaynar sular dökülüyordu ve o kısacık bakışı diğerleri gibi aklıma kazınmıştı tıpkı bir fotoğraf karesi gibi.Nehir e olanları anlattığımda aptallık olduğunu söylemişti,herkes gibi.Ama onu sevmek aptallık olsa bile benim için dünyanın en huzur verici hissiydi.Evet ben Çağlar a hala deliler gibi aşıktım.Başka birini hiç düşünmemiştim zaten kimse onun gibi değildi çünkü.Hangi insanın gülüşü, bakışı ,yürüyüşü bir Çağlar niteliğinde devrim yaratabilirdi ki bende?
Öyle çaresiz hissediyordum ki kimse umrumda değildi yada nasıl gözüktüğüm ne yaptığım..
Neyseki okul zili çalmakta gecikmedi.Nehirle vedalaşarak evin yolunu tuttum.Hava yine kapalıydı bugüne özeldi biliyorum.Onu o günden sonra her görüşümde böyleydi.Yıllardır kendimi kandırmışım dindiğini sandığım yara sanki şimdi oluk oluk kanıyordu ve sadece 2 saniyelik bir karşılaşmayla.Unutmamışım hemde hiç hep kendimi kandırmışım.Başkalarında hep onu aramışım.Bulamamışım bu yüzden hep yalnız kalmışım.Alamamışım kimseyi onun yerine.Derin düşüncelerim ve müzik ve hafif çileyen yağmur eşliğinde eve vardığımda ilk yaptığım şey aç olmadığımı söyleyip kendimi odama kapatmak oldu.Ve tabi yıllar önce kapanan defterimi rastgele bir sayfasını açıp anılarımı hatırlamak.Nasıl kusursuzca çekip gittiğini.

"24.09.2013"
Yine engel olamadım kalbime biliyor musun.Vazgeçemedim senden..Neden bilmiyorum ama sen hayatım boyunca tanıdığım hayatıma giren en önemli insansın işte tek vazgeçilmezim,tek kızamadığım.Fotoğraflarını karıştırırken küçüklük resmine rastladım.Gözlerine bakarken yine ağlarken buldum kendimi,bir insan nasıl bu kadar umut verici bakışlara sahip olabilir hiç mi değişmez o delici bakışlar..Hiç değişmemiş sende.Gözlerinde hala o parıltı hala o bağımlayıcı his.Belki bana öyle gelmiştir bilmiyorum ama sen farklısın çok farklı ömrüm boyunca arayacağım tek insan belki de sonsuza kadar dönmeni bekleyebilecek tek aptal.Adını duyduğumda içimde oluşan o sızıyı bi anlatabilsem sana bi dinlesen beni.Sahiden gitmesen olmaz mıydı? Hiç başlamasakta bitmesek olmaz mıydı.Kimdin sen kaybettiğim ruhum mu? Nasıl bir duygu besliyorum içimde sana karşı.Anlam veremediğim tek insan.Nasıl girdin nasıl çıktın hayatımdan..Ne tür bir bağımlılık benimkisi beni bu denli kıran kapanmayan tek yaram.Beni üzmek için mi girdin hayatıma?peki ya senle oluşan yeni hayatım anlam veremediğim tek gerçeğim.Nerdesin ,neden yoksun,ne kötülüğünü gördün kalbimin?Nasıl sende kayboldum ben?Nasıl bulacağım kendimi nasıl bağlanacağım başkalarına sana bu denli ayırmışken kalbimi.Sensizlik zor doğrusu yaşarken öldüğünü bilmek zor,acı verici...
...
Şarkılar eşliğinde sızlanarak kapattım yine defteri.Ama ağlayamıyordum beynim kazan gibi olmuştu.Yine eskiye dönmek yine sadece mürekkeple kalemle muhattap olduğum günlere dönmek istemiyordum.O zamanlar insanlarla konuşarak değil de yazarak bitirmeye çalışıyordum içimde ki adamı ne kadar olmasa da.Saate baktığımda 21.50 yi gösteriyordu.İçeridekileri bi göz attım çok yorgun olduğumu söyleyip birşeyler atıştırıp yatağıma geri döndüm.Bugünlük bu kadar Çağlar sendromu yeterdi.Uyumazsam düşünmekten kafayı yiyebileceğim ihtimalini düşünerek gözlerimi o ana en uygun şarkıyla kapadım.Barış Akarsu"gözlerin"..