Bal Surat

Ama Bu O Çocuk !

- Ela'dan -

Alarmın sesi pek hoş ötüyor! biri şunu lütfen kapatabilir mi!? Bugün Pazartesi ve dersane yok! Neden bu saatte kalkıyorum ki! Of Ebrar! Ders çalışacak başka gün mü kalmadı? Hayır yani anlamıyorum, günler çuvala giriyor sanki. Sakin ol, YGSye daha çok var. Bol bol çözersin testlerini. Ne var yani sabahın 9 buçuğunda?

Alarmı kapatıp yatağa geri döndüğüm an telefon çalmaya başladı. 'Umarım Ebrar değildir, umarım Ebrar değildir .. Lütfen lütfen lütfeennn ' diye dua ederken Ebrar:) yazısını görmemle kendimi yeniden sıcak yatağıma bıraktım. Ebrar'ın bana kastı olmalıydı. Kesinlikle! Yoksa bi insan bu saatte kaldırılır mı? Yok yani yazık dimi bana da yazık. Neyse, bu kadar oyalanacağıma hemen hazırlanıp çıkayımda daha fazla aramasın Ebrar hanım. Onun o cırt sesini dinleyemem şuan! Ayağa fırladığım gibi banyoya gidip kıvırcık saçlarımı düzleştirmekle fazlasıyla zaman kaybettim, yine de kenardan çıkar minnak saçlarıma aldırış etmeden güneş gözlüğümü saçlarımı tutsun diye başıma takarak eyelinerımı çekip rimelimi sürdüm. Bugün pek havamda değildim aslında, parlatıcıyıda sürüp dolabımı açtım. Koyu dar kot pantolonumu giyip üzerime sweatimi giydim. Cidden Aralık ayının bu soğuğunda kısacık şeyler giyip donmak istemiyordum. Çantamada matematik kitabımı atıp botlarımıda giyip hızla evden çıktım.

Hava cidden soğuktu, sitenin girişine yürüyene kadar burnum donmuş, hatta buz tutmuştu. Telefonuma baktığımda gelen mesajla kaynar sular başımdan aşağı dökülmüştü. Dersaneden Osman diye bir arkadaşım ' nerde kaldın seni bekliyorum, işlerim var bi saat konuyu anlatırım yarında örnek çözeriz ' yazmıştı. Tabi ya, bugün bana konuları anlatacaktı. Nasıl unutmuştum!? Hızla durağa gidip minibüsümü bekledim, tam 4 dakika 39 saniye sonra gelen minibüse bindiğimde adeta buz tutmuştum. Minibüse binince kendimi boş koltuklardan birine attım, kulaklığı takıp on dakikalık yolculuk boyunca Murat Yürük- Bi Kere Bile şarkısını dinledim. Neden bilmiyorum ama dünden beri bu şarkı dilime dolandı :)

Minibüsten inip koşar adım dersaneye girdim. Buraya kadar gelmeye değilde onca merdiveni çıkacak olmama üzüldüm desem yalan olmaz. Bu ansıl bi merdivendir, çık çık bitmiyor! Derken etüt salonuna vardım, Ebrar ve Osman muhabbet ederken bende yanlarına oturdum. Bizden başka kimse bugün gelmemişti! Tabi ya neden gelsinler ki? Adamlar tatil günü diye yatıyorlar evlerinde .. Sohbete ortak olup hemen derse geçtik. Osmana bir soru soruyorum mırın kırın ediyo, iki soruyorum o konuyu işlemedik diyo. Ne biliyosan anlat diye hiddetlenince arka masamıza gelmiş ve ders çalışmaya başlamış olan çocuğu gösterip, ' Mert'in matematiği benden iyidir ona sor eğer müsaitse çalıştırsın seni ' dedi. Çocuğun yüzüne baktığımda yorulmuşluk, bıkmışlık vardı. Kitabına baktığımda fizik testi çözdüğünü anladım :( Ebrar'ın 'Ben Tarih çalışıcam sende git hadi çalış çocukla :)' demesiyle yeniden çocuğa dönüp baktığımda ' Gelebilirsin ' dedi. Ayağa kalkıp masasının önünde durduğumda ' Ama bu o çocuk ! Bi saniye bu geçen günkü maçta rakip olan çocuk!' dedim. Nedendir bilmiyorum, futbola karşı zaafım var. Çocuk gülümseyince ister istemez yanına oturdum. Bir iki dakika suskunluktan sonra aynı anda ' hangi konuya çalışıcaz ' dememizle ilk defa birlikte gülmüştük ve ben ilk defa kahkahamı yarıda kesip birinin gülüşüne odaklanmıştım, Mert'in gülüşüne .. Neydi bu? Beni ona bi anda çeken şey? Ona yakın olmalıydım. Fazla yakın olmalıydım hatta. Belki biri vardır hayatında ve sabah o yüzden mutsuzdur. Gerçi bu beni ilgilendirmezdi. Bu onun sorunuydu, benim değil. Ve biz arkadaş bile değildik, sahi biz neydik?

O benim matematik hocam olmuştu ve ben matematik hocamı sadece beş dakikadır tanımama rağmen onu önemsiyordum ..

  Umarım beğenmişsinizdir ilk bölümümüz vatana millete hayırlı uğurlu olsun ! :) Okur sayımız arttıkça yeni yeni bölümler gelicek!! :))