Hoofdstuk 31

15 1 0
                                    

31.

            Jean-Pierre had gehoord wat er zich binnen had afgespeeld. Hij had ook gezien waar Charles en Katarina naar binnen waren gegaan. Hij zou op een of andere manier daar binnen moeten geraken. De enige manier om in de aangrenzende kamer te komen was via de plaats waar Katarina haar toneelspelletje aan het uitvoeren was. Daarom wandelde hij zo onopvallend mogelijk naar de bewuste deur, onderwijl van zijn glas champagne nippend. Met zijn rug naar deur gekeerd, probeerde hij met zijn hand heel voorzichtig de deur te openen. Dat was minder gemakkelijk dan hij gedacht had en hij was nog niet eens binnen.

            Uiteindelijk lukte het hem om stilletjes de deur op een kier te zetten. Nu was het alles of niets. Hij draaide zich vliegensvlug om en glipte binnen en probeerde daarbij zo min mogelijk geluid te maken. Het geluk was aan zijn kant. Hij stond in een kleine vestibule die niet verlicht was. Jean-Pierre hoorde Katarina lachen om een of andere grap van Charles. Hij beet op zijn lip van zenuwachtigheid. Charles had hem gelukkig niet gehoord. Maar wist Katarina dat hij hier stond, had zij hem gehoord of iets verwacht. Hij loerde vlug even om de hoek van de kleine ruimte waar hij stond.

            Katarina had al haar charmes nodig om Charles van zich af te weren, maar blijkbaar slaagde ze daarin nog...voorlopig. Jammer dat zij nu geen oortje in had, hij zou haar een teken kunnen geven. Zonder dat hij het besefte had hij met zijn voet lichtjes tegen een deurstijl geschopt terwijl hij zich een stap terugtrok.      

            'Heb jij dat ook gehoord, Katarina?' hoorde hij Monsieur Charles zeggen. Was hij ontdekt? Als die halfgare kunstenaar nu naar hem toe kwam zou hij vliegensvlug moeten zijn en dezelfde weg terug moeten gaan.

            'Kom hier, Charles, heb je misschien twijfels over de weddenschap en wil je eronderuit, is het dat?' Ze nam met een passioneel gebaar zijn hoofd in haar handen en duwde het tegen haar borsten terwijl ze zich zo draaide dat Monsieur Charles met zijn rug naar Jean-Pierre was gekeerd. Haar ogen verwijden zich terwijl ze recht naar de vestibule keek.

            Meer had Jean-Pierre niet nodig. Die moedige Katarina had hem inderdaad gezien of gehoord. Haar afleidingsmanoeuvre werkte uitstekend. Hij glipte binnen en liep op de toppen van zijn tenen naar de rechterkant waar zich nog een deur bevond. Hij had geluk want die was niet op slot. In een mum van tijd was hij in de andere kamer waar zich de kluis bevond.

            Met een kleine staaflamp scheen hij in het rond terwijl hij in zijn oortje Katarina en Charles hoorde. 'Nee, Charles, dat mag ik nu nog niet doen...ik moet me aan mijn eigen weddenschap houden. Een woord is een woord. Eerst zal ik de code proberen te onthouden. Wat was het weer...45279 als ik het me goed herinner. Laat me even de tijd en ik zal je zeggen wanneer je me ze kan doen vergeten met een van je kunstjes. Akkoord?' Jean-Pierre kon Charles horen hijgen, zo goed was de zender in de broche van Katarina.

            'Nou ja...akkoord, je bent een heel speciale vrouw, Katarina. Je wil me gewoon gek maken, geef het maar toe. Maar ik kan nog wat wachten. Ik ben nu ook geen ongeduldige puber, of wel? Zet maar je beste voetje voor. We zullen zien wie hier de meeste macht heeft over de geest.' En toen het werd stil.

            Jean-Pierre had ondertussen achter een van de schilderijen de kleine kluis ontdekt. Hij draaide de code en met ingehouden adem opende hij die, hopende dat de tape er wel degelijk in lag. Hij loste zijn adem toen hij zag dat er inderdaad op een pak papier een tape lag van hetzelfde merk waarvan Katarina er drie nieuwe had gekocht. Vlug verwisselde hij de tapes en stak de originele in zijn binnenzak van zijn kostuum. Nu weer naar buiten geraken! Zou Katarina zo slim zijn om een teken te geven wanneer hij in actie kon komen? Hij opende voorzichtig de deur.

            Het was alsof ze hem verwachtte. Ze stond recht naar hem te kijken toen hij loerde of de kust veilig was. 'Oké, Charles, ik ben klaar, mijn geheugen geeft zich in je vaardige handen. Doe je ding maar.'

            Monsieur Charles was blijkbaar opgetogen. 'Oké, schat, je weet wat we afgesproken zijn. Dat zal ik niet uit je geheugen verwijderen. Enkel de code...en ik geef je zelfs nog de toegeving dat je drie maal naar de cijfers mag raden. Wat zeg je daarvan?'

            'Dank je wel, Charles, dat is heel galant van je.' Katarina schudde haar schouders even los en draaide haar hoofd even van links naar rechts. Ze wou hem de indruk geven dat ze zich tot het uiterste zou inspannen om niet onder hypnose te geraken.

            Ondertussen was Jean-Pierre in sluipende houding naar de vestibule geslopen en uit de deur geglipt. Zijn opdracht was geslaagd, hij was niet ontdekt. Maar Katarina moest nu dringend uit de handen van die Monsieur Charles gered worden. Wie weet wat die oude man haar zou aandoen. Hij hoorde de hypnotiseur tegen Katarina praten.

            'Je voelt je moe worden en je ogen vallen toe....' Katarina bleef stil in zijn oortje en gaf geen teken van leven meer. Dit was voor Jean-Pierre het teken dat hij dringend moest optreden.

            Hij nam een vol glas champagne en keerde terug naar de kamer waar Katarina en Monsieur Charles hun weddenschap aan het uitvoeren waren. Nu was hij niet meer lichtvoetig en onopgemerkt. Hij viel met veel lawaai binnen en Charles schrok zich een hoedje.

            'Kat...Katarina, mijn...ik heb ietsje pietsje... teveel gedronken denk ik...,' lalde hij met een dubbele tong. 'Misschien zou je..., ik bedoel misschien heb ik...heb ik wat frisse buitenlucht nodig.' Het hemd dat hij half uit zijn broek getrokken had en de das die formidabel scheef zat, hielp zijn publiek overtuigen dat hij ladderzat wat.

            'Sorry, Charles,...verander je code maar. We zullen dit een andere keer verder afmaken, ik beloof het je. Eerst moet ik dit alcoholmonster even luchten. Nog een prachtige avond.' Katarina wandelde met een waggelende Jean-Pierre naar de uitgang en liet een verdwaasd kijkende Monsieur Charles achter.

© Rudi J.P. Lejaeghere

04/12/2014

De Vrouw in het RoodWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu