Stiekem

12: Wil de hele avond bij je zijn

POV: MATTHY

Ik krak nog een eitje en laat hem geleidelijk vallen in de pan. Hoe zou Koen zijn ei het liefst eten? Ik kijk naar de badkamerdeur, wat geen zin heeft, aangezien ik de douche nog hoor lopen. Ik fronste mijn wenkbrauwen dichter naar elkaar. 'Bij de les blijven, Mat.' Sprak ik mezelf toe. Ik keek naar het ei. Dooier heel of kapot? Weet ik veel. Ik had moeten vragen hoe hij zijn ei het liefst heeft. Ach, misschien maakt het hem ook niet zoveel uit. Ik besloot de dooier na een paar seconden kapot te maken. Ik bakte zijn ei zodat het niet meer zacht was, maar ook niet hard. Precies tussenin. Dat zal vast wel goed zijn. Ik legde het ei op een broodje en bedacht dat Koen het beste zelf peper en zout erop kon doen als hij dit wilde. Ik hoorde dat inmiddels de douche ook gestopt was en dat Koen vast binnen een paar minuten aan tafel zal zitten.

Ik zette twee borden neer, allebei met twee boterhammen met twee eieren erop. Ernaast een bakje koffie, met melk en suiker ernaast mocht hij dat willen. Ook heb ik wat aardbeien, frambozen en blauwe bessen in een bakje gedaan en tussen ons in gezet. Meestal heb ik dat niet in huis, maar nu toevallig wel. Wie ben ik om mezelf dan niet een klein beetje uit te sloven. Net toen ik was gaan zitten hoorde in de badkamerdeur opengaan en kwam Koen naar buiten. Met zijn haar nog een beetje nat en gekleed in mijn kleren liep hij naar de tafel. Ik kreeg een glimlach toen ik hem in mijn kleren zag. Hij zag er goed uit, beter dan ik. Ik kon wel wennen aan dit beeld om eerlijk te zijn.

"Jezus Mat, wat lekker zeg!" Zei Koen terwijl hij op de stoel tegenover me ging zitten. Ik glimlachte, maar eigenlijk ging er door mijn hoofd hoe blij ik was dat de eieren goed waren. "Eet smakelijk." Zei ik zacht terwijl ik een slokje koffie nam. "Eet smakelijk Mat, het ziet er echt heel lekker uit." Zei Koen vrolijk terwijl hij ook een slokje koffie nam. Het beeld van Koen in mijn kleding was echt één van de beste dingen die ik ooit had gezien. Ook voelde het gek, nog nooit heb ik iemand mijn kleding te leen gegeven, al helemaal niet zo snel. Koen zou ik mijn hele kledingkast aanbieden, zonder te twijfelen. Ik ken hem nog maar een dag, maar ik vertrouw hem.

In stilte aten we allebei ons ontbijt op. Met goedkeurende blikken van Koen over het eten, kon ik gelukkig ook met een gerust hart mijn ontbijt naar binnen werken. Wel spookten er allerlei vragen door mijn hoofd. Helaas ben ik weer helder genoeg om hierover na te denken. Ik weet niet wat ik met mijn gevoel aan moet. Ik heb wel vaker one night stands gehad of friends with benefits of iets in die zin, maar eigenlijk altijd als ik echt een crush op iemand had, strandde dat gelijk ergens door het gebrek aan wederzijdse afhankelijkheid. Dit is anders. Zo heb ik me nog nooit gevoeld. Een paar dagen geleden was deze jongen nog een onbereikbare crush, maar dat is hij nu niet meer. Ben ik verliefd? Is dit hoe het voelt om echt verliefd te zijn? Hoe denkt Koen hierover; ziet hij het als iets kleins of kampt hij met dezelfde problemen als ik? Wil hij dit überhaupt of is zijn carrière en levenswijze zoveel voor hem dat hij het niet aandurft? Ben ik wel de juiste persoon die iets voor hem kan betekenen?

De vragen maken me moe. Heel moe. Ik nam de laatste slok van mijn koffie en Koen deed dit vlak na mij. Allebei onze borden waren leeg en ook het bakje waar het fruit in zat is nu leeg. Koen wreef met zijn handen over zijn buik. "Ik denk dat ik nog nooit zulke lekkere gebakken eieren heb gegeten, meen ik echt." Zei Koen tevreden. Ik glimlachte breed. Dit leidde me even af van al die vragen. Hoe stom het ook klinkt, ik ben enorm blij hoe positief hij is over de eieren. Heb ik het dan toch goed gedaan. Tevreden kijk ik Koen aan. "Mooi zo." Antwoordde ik. Ik pakte onze borden en liep ermee naar de wasbak. Ik hoorde Koen ook opstaan en een paar seconden later stond hij naast me met de lege kopjes en het schaaltje waar het fruit in had gezegen. De afwas zetten we op het aanrecht.

Mijn hersenen zijn in strijd. Ik moet wel iets zeggen, anders kom ik niet verder en hij ook niet. Maar ik wil het liever niet. Ik ben bang over wat hij zegt, wat hij wil. Zal hij opgeven? Hoe hij doet sinds we wakker zijn lijkt daar niet op, toch? Net voordat ik in slaap viel, was ik bang dan Koen de ochtend daarna wakker zou worden en spijt had. Van alles. Maar dat gebeurde niet, anders reageert hij niet zo toch? Toont dat dan aan dat hij het ook wil? Zou hij nu ook met deze vragen in zijn maag zitten? Ik zou een fortuin uitgeven om nu in zijn hoofd te kijken, om te zien of dit hem ook bezig houdt.

Ik loop zenuwachtig een rondje door de woonkamer, wat hij wel door moet hebben. Hij ijsbeert ook. Allebei lopen we in een soort gekke stilte door de kamer, je kunt zien dat we beide heel ergens anders zitten met onze gedachten. Ik zuchtte een keer diep. Ik moet het onderwerp aansnijden. Ik weet niet hoe het gaat lopen, maar ik moet weten waar ik aan toe ben. Ik word ongelukkig als ik niet weet waar ik aan toe ben.

Ik loop weer richting Koen, die inmiddels in een stoel zat met zijn handen onder zijn kin gevouwen. Ik ga in de stoel naast hem zitten. Ik adem nog een laatste keer diep in.

"Koen."