Yeni Çocuk

Asansör

"Ayy cok ozur dilerim ben gercekten..."

"Hey hey tamam sorun degil de merakimdan soruyorum neden evimdesin?"

Bu ani cikisi beni biraz urkutse de bir aciklama yapmam gerektiginin farkina varip, kendimi toparladim. Delici mavi gozleri gercekten bana bak diye bagiriyordu sanki.

" Şeyy ben yeni komsularimiza bakmak icin kapidan bakarken kopegim kacti ve ben de onu aramak için evinize girdim. Ben gercekten özür dilerim sanirim çat kapi dedikleri tam da bu olsa gerek."

Bu son soylediğim onun yüzünü biraz da olsa yumuşatmişti fakat yüzündeki sertlik hala ben buradayim diye bagiriyordu sanki.

"Allah kahretsin!"

Bu sözleri duymamla gözlerimi büyüttüm. Neyin nesiydi simdi bu? Bu ani tepkinin saskinligindan kurtulmaya calisarak çekingen bir sesle,

"Bir sorun mu var?"

"Evet hem de çok büyük bir sorun asansör arızalandi. Daha yeni taşındığımız için akşam gelecekti asansörle ilgilenecekler. Yani aksama kadar buradayiz." deyip yere cöktü.

Umutsuzca çözümler üretmeye çalıştım.

"Annenlere seslensek?"

"Mobilya bakmaya gittiler."

"Telefon ?"

"Sence burada ceker mi?"

Gittikçe panik oluyor, nefesim kesiliyor, klostrofibimle bas etmekte zorlaniyordum. Alnimda birikmis ter damlalarini ve deli gibi nefes alma cabalarimi o da gormus olacak ki, bir seyler yapmaya koyuldu.

"Hey iyimisin?"

Yüzündeki endişeyi görebiliyordum. Herhalde burada ölüp başına kalmamdan korkuyordu.

Sık sık nefes alislarimin arasindan titrek bir sesle cevap vermeye calistim. Başim donuyor, gozlerim karariyordu.

"B- benim k-klo-stro- fobim var. "

Bu sozleri soylerken gozlerimden yaslar dokulmeye baslamisti bile.
Kafami göğsüne yasladim. Bedeni kaskati kesilmisti. Ama bir sey söylemedi. Kokusu tarifsizdi ve miğdemin kasilmasina sebep oluyordu. Her an insanin koklamak isteyeceği erkeksi ve bir o kadar da yatiştırıcı bir koku... Kendimi o kokunun icine bıraktım. Klostrofobimi bile unutturmus, huzura kavusturmustu. Gözlerimin üzerine çöken agirliğa karşi koyamadim.

Sonrasi karanlik...