Fotograph

Inleiding

Beste lezers,

Allereerst wil ik jullie bedanken voor de steun en het geduld. Ik had beloofd om eerder te schrijven, maar ik wist niet zo goed welke kant ik op wilde met dit verhaal. Maar nu ik daar eindelijk over uit ben kan het schrijven en posten van hoofdstukken dan ook echt beginnen :) Ik hoop dat jullie net zo gaan genieten van deel 2 als jullie van deel 1 hebben gedaan.

MysterieuxAnne

- Rozi pov

"Rozi je moet even gaan zitten.' zegt Rachel mijn bazin. Ze staat aan het hoofd van Zazoe zolang ik me kan herinneren. "Je hebt nieuws?" Vraag ik half verbaasd. "Je word ingestuurd voor een project naar Vogue new York. Ik weet dat dit moeilijk uitkomt, maar gezien de omstandigheden hebben we weinig keuze.
Ik voel het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. En ik word even duizelig. "Maar ik heb bewust gekozen voor een kleiner bedrijf... Vogue behoort tot het verleden. Ik wil me als persoon niet meer koppelen.. Cameron en ik hebben dat besloten toen ik hier solliciteerde. Rachel kijkt me vol medeleven aan.

Ik snap dat de situatie van je zus,... Uh nogal je leven overhoop heeft gehaald en dat jij als de boeman bent afgeschilderd, maar ik heb geen keuze. Vogue heeft vorig jaar geïnvesteerd in dit bedrijf en als ik nu weiger staan we allemaal binnen precies drie dagen op straat.Ik snap dat de situatie van je zus,... Uh nogal je leven overhoop heeft gehaald en dat jij als de boeman bent afgeschilderd, maar ik heb geen keuze. Vogue heeft vorig jaar geïnvesteerd in dit bedrijf en als ik nu weiger staan we allemaal binnen precies drie dagen op straat."

Ik knipper een paar keer met mijn ogen en neem een diepe zucht. Tot zover de fijne investeerders. "Oke ik pak mijn spullen doe die opdracht en dan kunnen we allemaal verder. Zolang mijn zusje niet weer met haar ellende naar de paparazzi gaat, kunnen we misschien allemaal even tot rust komen."

Ik kijk nog eens de grote glazen hal rond wat uitzicht geeft op het natuurgebied waar Zazoe over schrijft. Cameron gaat hier sowieso niet blij mee zijn als ik terug kom. Hij vergeeft me dit nooit...

De nieuwe glazen die ik heb gekocht rinkelen over de vloer en mijn handen bloeden van de scherven. De tranen lopen over mijn wangen, maar ik ga stug door met het oprapen van de scherven. Gelukkig is Flori deze ellende altijd bespaart gebleven. Ik gooi de scherven in de prullenbak en was mijn handen. Ik sis ondertussen van de pijn. Als ik de kraan dicht draai krimp ik in een van de stekende pijn.
Zonder ook nog een keer om te kijken pak ik mijn koffers met spullen en laat de sleutel met een kopie van de scheidingspapieren achter me. Het is goed geweest. Ik heb fouten gemaakt en ik heb er jaren voor gebloed. Ik sla de deur met een klap dicht en sleep de koffers naar de lift.

Welkom in New York hangt er in het appartement. Rachel zei dat ik de zolderkamer wel van haar oud collega kon gebruiken. De zolderkamer is sober maar licht van zichzelf. Een klein keukenblokje bedekt de linkse wand waar je meteen binnen komt rechts daarvan staat een stellingkast waar je nog meer spullen kwijt in kan. Daarnaast zijn grote ramen van plafond tot vloer. Het geeft de ruimte een mooi licht. Verder staat er een twee persoons bank en een kleine salontafel. En een televisie kastje tegen de muur. De badkamer en toilet deel ik met een huisgenoot. Een vrouwtje van in de zeventig. Ik mag haar Tante Adeline noemen. Tot nu toe lijkt ze me de oma die ik nooit gehad heb. Al had ik liever mijn huis gedeeld met een leeftijdsgenoot.

"Ik begrijp dat het wennen is in New York, amar je moet begrijpen dat niemand anders deze klus kan klaren. We zoeken jou stijl, jou vibe voor deze nieuwe collectie." Noe probeert me een zo'n goed mogelijk beeld te schetsen van de nieuwe campagne van Vogue, maar ik kan me er niet overheen zetten dat ze me vorig jaar zonder goed argument hebben neergezet bij het magazine Zazoe. Ik blijf het kantoor rond kijken. Letterlijk alleen de bloemen zijn verversd derest is nog steeds hetzelfde. Ik herinner me hoe ik me hier een paar jaar geleden echt kind aan huis voelde. Nu laat het me een koud en kil gevoel achter.  "Het word vast weer wennen om aan jullie standaarden te voldoen." Antwoord ik koeltjes. "New York daarentegen is altijd mijn thuis geweest." antwoord ik poeslief als ik mijn hoofd iets naar rechts beweeg. Als een jonge onschuldige puppy staar ik haar aan. Aan het zien van haar tuitende lippen, is de boodschap luid en duidelijk overgekomen. Mooi zo! Dat wilde ik even laten voelen. Ik mag dan wel een simpele fotografe zijn, maar ik ben ook deels gevormd door Vogue.Qua sfeer, stijl en karakater