wat als

hoofdstuk 2

2 weken geleden
Pov sarah

De begrafenis

"Kom sarah we moeten nu echt gaan!" riep mijn moeder. Ik keek nog even in de spiegel: zwarte rok, zwarte blousse en donker bruine laarsen, klaar voor de begrafenis van mijn vader voor zover je er klaar voor kan zijn."sarah opschieten nou!" ik rende de trap af en keek mijn moeder aan en zag dat ze gehuild had, ik snap het maar ga er niet op in, ik heb zelf al genoeg aan mijn hoofd. Mama doet de deur open en we lopen naar de auto, stappen in en rijden weg naar de begraaf plaats. Toen we daar waren zag ik allemaal vreemde mensen, waarschijnlijk collega's van mijn vader. Maar 1 viel me wel op, een kleine wat oudere man met en grote zwarte hoed en een sigaret in z'n mond. Ik weet niet wat het was; z'n hoed, z'n houding of misschien hoe hij keek of alles bij elkaar ik zou het niet weten maar ik vind het maar raar. Maarja waarschijnlijk vind hij mij ook raar. We liepen naar binnen in een grote zaal met op een podium de kist en een paar bloemen. Ik durfde eigenlijk niet naar de kist toe te lopen, het nare idee dat MIJN vader daar in ligt, dat hij vorige week nog tegen me praatte en met mijn broertje speelde was gewoon een te naar idee, maar jammer genoeg had ik het niet voor het kiezen is moest wel mee. Dus voorzichtig en langzaam liep ik mijn moeder achterna naar de kist. Toen we daar stonden had ik mijn hoofd weggedraaid omdat ik het nogsteeds niet wou zien, toen ik omkeek zag ik dat mijn moeder aan het huilen was. Ik wou ook wel huilen maar ik kon het gewoon niet het lijkt wel of mijn tranen zijn opgedroogd, wat er ook gebeurd ik huil nooit zelfs niet bij gelegenheden als dit. Toen kwamen de rest van de mensen binnen en gingen we op onze plek zitten. Er begon eerst een man te praten toen hij eindelijk klaar was mochten familie en vrienden wat zeggen. Ik besloot om zelf niet te gaan maar er werd gesproken over hoe hij als kind was, hoe hij zijn eerste liefde had ontmoet, dat onderwerp zal vast zwaar liggen voor mijn moeder. Maar toen kwam de vreemde man met de hoed te voorschijn, hij zei het volgende: " sla mij met de gegeselde ruggen mij raken geen koloniale verwijten in de grond wroet mijn takken boom. Sla mij met de gebroken botten mij raken geen tribunale staven in de grond kijk ik de wereld aan. Sla mij met de gahangen lijken mij raken geen klerikale vloeken in de grond denkt mijn levenslicht. Lang slingert de kiemspruit omhoog door de gesteenten en laat alles barsten. Alleen in eigen daden wil ik wortelen.". Iedereen was stil. De man liep de zaal uit. Ik keek rond sommigen begonnen te huilen, anderen die zaten nogsteeds met open mond naar het podium te staren terwijl ik de enige was die niks begreep van wat hij hier net gezegd heeft.