******
არც არასოდეს გაუშვია ხელი ჩემთვის და არც არასოდეს მოუცია უფლება.ჩემი ხელი ეჭირა როცა ექიმთან მივედით და აბორტი გამიკეთეს.ცდილობდა გავემხნევებინე და რაც უფტო მეტად მიჭერდა მით უფრო ნათლად ვგრძნობდი მასაც რომ სტკიოდა ჩემი ტკივილი..
ჩემს გვერდით იყო როცა ბიოფსიის პქსუხის მოლოდინში ყოველ დილით შეშინებულს მეღვიძებოდა იმ განცდით თითქოს ეს ჩემი ბოლო დღე იყო.საკუთარი ხელით მაჭმევდა მთელი თვე საჭმელს როცა ნერვიულობისგან მადა მეკარგებოდა და პირს ვერაფერს ვაკარებდი..
ჩემი ხელი ეჭირა როცა ექიმის წინ ანალიზის პასუხის მოლოდინში ვიჯექით დაძაბულები და სუნთქვა შეკრულები.
-პასუხები მოვიდა.პირდაპირ გეტყვით სასიახრულო ამბავია.ეა უბრალოდ კეთილთვიაებიანი სიმსივნეა.რომელიც ოპერაციის შემდეგ აღარ გექნებათ და სრულიად ჯანმრთელი იქნებით.ორგანიზმში მეტასტაზები არ არის.ასე რომ გილოცავთ და რამდენიმე თვეში შეგიძლოათ შვილზეც იფიქროთ.
ექიმის სიტყვების ბოლომდე მოსმენა და გააზრება ჩვენთვის წარმოუდგენელი რაღაც იყო.ვიგრძენით როგორ განატდა ირგვლივ ყველაფერი და ნათელმა მოიცვა.
**********
-დაიბადა საყვარელო.დაიბადა.გოგოა ნახრ.ულამაზესი გოგო.ისევ ჩემი ხელი ეჭირა მათეს და ძალადაკარგულს მამხნევებდა.მისი გვერდით ყოფნა სულ სხვა ძალას მაძლევდა.მის სახეზე ჩემთვის აქამდე უცნობი გრძნობა იკითხებოდა და უკვე ორივე ვიაზრებდით რომ მშობლები ვიყავით.ჩვენი კიდევ ერთი ოცნება ახდა. მალე პატარა მკერდზე დამაწვინეს.ენით აუღწერელი გრძნობა დამეუფლა და ყველანაირი ტკივილი დამავიწყა.ტირილით ამცნო სამყაროს მოვლინება და გაუზრებლად იქნებდა ხელებს და აცეცებდა თვალებს
-კეთილი იყოს შენი ამ სამყაროში მოსვლა ლენკა.ვთქვი და მათეს შევხედე.გაოცებული და გაფარტოებული თვალებით რომ მიყურებდა
-რა თქვი?
-ხო საყვარელო,ლენკა დიდი ბებიის საპატივსაცემოდ.გავუღიმე და პატარას მივეფერე.სახეგაბადრულმა შუბლზე მაკოცა და პატარას ზურგზე მიეფერა.ისიც მაშინვე გაჩუმდა
-ჩემი პატარები.ჩემი გოგონები.ჩემი ორი ცალი.მიყვარხარ ნია.ძალიან მიყვარხარ.ახლა მიყვარხართ.აი აქ ამ პატარა სამყაროში.ამ პატარა თბილისში.თბილისის ცის ქვეშ ორი საოცარი ადამიანი მეგულება და უზომოდ უზომოდ ბედნიერი ვარ.-მიჩურჩულა მათემ
გარეთ ხმაური მოისმა.მივხვდი ჩემი გადარეული მეგობრები და ჩვენი ოჯადის წევრები იყვნენ და პასუხს ელოდნენ.მათეც მალე მიაბრძანეს მათთან და ექიმებმა ჩემი მოწესრიგება დაიწყეს პალატაში გადასაყვანად..თვალწინ კადრებივით გამირბინეს მათესთან ცხოვრების ორმა წელმა.უბედნიერესმა და საოცარმა..ქორწილი ატმისყვავილობისას.დაუვიწყაა თაფლობისთვემ ვენეციაში.მოულოდნელი ფეხმძიმობით გამოწვეულმა ელდამ და მოლოდინის შიშმა რომ ამჯერად ყველაფერი კარგად იქნებოდა.. ჩვენი შვილის გულისცემის მოსმენამ და ჟრუანტელმა.ელდამ როცა პირველად გაინძრა მუცელში და ჭირვეულმა რამდენიმე თვემ...
მათე გავიდა.ჩემთან არ იყო.მაგრამ მაინც ვგრძნობდი მის ძლიერად ჩაკიდებულ ხელს მაშინ რომ ჩამკიდა და არ გამიშვა..ყოველთვის ვგრძნობდი რომ ის იყო ჩემი საიმედო დასაყრდენი.იმედი და ადამიანი,რომელიც ჩემი სულია მეორე ნახევარი იყო.ის ჩემი მომავალი იყო.არავინ იცოდა კიდევ რამდენიბწევრისგან გაიზრდებოდა ჩვენი ოჯახი,მაგრამ მე დღეს მყავდა ორი ბედნიერება გვერდით რაც საკმარისი იყო...
ჩემი ორი ბედნიერება მათე და ლენკა აბაშიძეები...
თურმე თბილისში.თბილისის ცის ქვეშაც შეიძლება ჰპოვო ბედნიერება და სიმყუდროვე ასე რომ ეძებენ სხვადასხვა ადგილებში და მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნებში.....
ესეც დასასრული.ველი თქვენს შეფასებებს.
