ဆိုးလ် တက္ကသိုလ်က ပါမောက္ခ ဒိုဂယောင်ဆူး က စည်းကမ်းကြီးသည်။ တင်းကြပ်သည်။ ပညာလည်း ထက်သည်။ ခေတ်လူငယ် ပီပီ သွက်လည်း သွက်သည်။ သဘောကောင်းတတ်သလို စာသင်ချိန်တိုင်း၌ စည်းကမ်းတင်းကြပ်ပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှအခွင့်အရေး ပိုမပေးတတ်။ ပါမောက္ခ ဖြစ်ကာစ လူငယ်တစ်စုကြားတွင် ဒိုဂယောင်ဆူးက သတင်းအမွှေးဆုံးဖြစ်သည်။ Batch တူသူများနည်းတူ ကျောင်းသူများကပါ ပါမောက္ခ ဒိုကို စိတ်ဝင်စားကြသည်။ သို့သော်....ပါမောက္ခကတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ စိတ်ဝင်စားခြင်းမရှိ။
အေကြာင်းကတော့ ~
"အာ့ မောင် ဖြည်းဖြည်းလေ"
"ခင်ဗျားကို အပြစ်ပေးနေတာလေ
ဘာလို့ ဖြည်းခိုင်းနေတာလဲ ဒီထက် မြန်ဖို့ပဲရှိမယ်"
"မောင်ရာ...ပါမောက္ခ ဂင်က ဒီတိုင်း လာနှုတ်ဆက်တာပါ ဟာ့"
မှောက်ခုံလေးဖြစ်သွားတဲ့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်
တင်ပါးပေါ် ဖြန်းခနဲရောက်လာတဲ့ လက်ဝါးချက်
ပြီးနောက် သူ့အတွင်းထဲသို့ တရကြမ်း တိုးဝင်လာတဲ့ မောင့်ရဲ့ အရာ။
"နာတယ် မောင်ရဲ့"
"ခင်ဗျားရဲ့ ex နဲ့ စကားပြောနေတုန်းက မိုးမမြင် လေမမြင်နဲ့လေ ဒီလို နာမှာတွေကို ကြိုမတွေးဘူးလား"
ပြန်ပြောရင်း ပိုပြင်းထန်လာတဲ့ မောင့်ဆောင့်ချက်တွေကို သူ အန်တုရင်း နာကျင်နေသည့်ကြားမှ ပြုံးမိသေးသည်။ သူက မောင့်ကို သိပ်ချစ်ရတာပဲ။ မောင်က အခုမှ ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသားပေမဲ့ ငယ်ကတည်းက ခင်လညသူတွေမို့ သူ့ကို တခြားလူတွေလို တလေးတစား မဆက်ဆံတတ်။ ပိုဆိုးသည်က သူ့ရဲ့ ငဂျစ်လေးက သူနဲ့ချစ်သူတွေ တနည်းအားဖြင့် အိမ်ထောင်သည်တွေလို ဖြစ်နေတာပါပဲ။
"ဟာ့ ရှီး ဒိုဂယောင်ဆူး
ခင်ဗျား အရမ်းကောင်းတယ်"
"ဟား မောင် အတူတူ ပြီးမယ်"
သူတို့ ကိုယ်စီပြီးမြောက်သွားပြီးနောက် သူအမောဖြေနေတုန်း မောင်က သူ့ကိုယ်လေးကို လေးဘက်ပုံစံပြောင်းလိုက်သည်။ သူ့ရှပ်အောက်ကို တိုးဝင်လာတဲ့လက်တွေက ပွင့်ဖတ်လေးတွေကို ဖိချေရင်း အပေါ်ကနေဖိထားတဲ့ အနေအထားကြောင့် မောင့်ပစ္စည်းက သူ့ပေါင်ကြားကို ထောက်လို့နေသည်။
