A little thing called Sparks

Part 1

A/N: I should've posted this story a long time ago pero tinamad ako at ilang buwan kaming walang WiFi. Hahaha! Anyway, I just want to share this half true to life and half fiction story of mine. And this will be very short...

Hope y'all enjoy reading. :)

~

Ano nga ba ang mas masakit?

Yung iniwan ka dahil sa napagod at nagsawa na sya? O Yung malaman mo na may gusto na syang iba?

I kept on thinking of what ifs, of what could have beens. Kung kulang pa ba yung mga ginawa ko? Kung saan ako sumobra? Kung nasakal ko ba sya? O kung nakakapagod ba talaga akong mahalin? Pero sa lahat ng tanong ko isa lang ang naging malinaw saken, yun yung parte na..

hindi na nya ko mahal.

His last words kept on replaying in the back of my mind,

 "Tama na. The more na tatagal na ganito, the more na masasaktan ka lang. Please, tama na."

 

Masakit. Hindi ako nakapalag. Hindi ako nakasagot. Hindi ko na nagawang ilaban pa yung sarili ko.

I begged him to stay. I begged him to keep going. I begged him to hold on. Sinabi ko din na lahat lahat gagawin ko wag nya lang tatapusin, wag nya lang ako iiwan. But, I know that those weren't enough kase nga, hindi na nya ko mahal.

Tatanggapin ko na e. Andun na ko sa point na dapat tatanggapin ko na. Na hindi na talaga ako aasa na babalik pa sya. Not until I found out that, three days after our break up, he was courting another girl.

Kaya naman pala ganun nalang kadaling itapon para sa kanya ang tatlong taong pinagsamahan namin.

I felt pathethic.

I felt more broken than I've ever been.

Ayoko na nga halos alamin yung totoo. Yet, I was both curious and stupid kaya inalam ko pa din.

At nung malaman ko na, I admitted defeat.

Talong talo na ako.