00.00☆hyunlix

00.07

İyi okumalar^^

★

Hyunjin'in ağzından:

Felix'e aslında çok kılmıştım. Ama benim yerimde kim olsa bunu yapar isterse beni önemsemesin, beni sevmesin ben hep onun yanında olucaktım.

O kadar heyecanlıydım ki üstümdeki bornoz tamamen unutum hemen mutfağa yemek yapmaya gittim. 1-2 saaat sonra hala suşi hazır değildi bende umudumu kaynedip iki dakika düşündüm. Sonra aklıma ramen geldi. Hemen 2 tane ramen yaptım ve herşeyi hazırladım hala unuttuğum birşey var gibiydi ama hatırlamıyorum.

2-3 saat sonra kapı çaldı. Kapıyı mutlu mutlu açtım ve karşımda Felix vardı.

Felix bana baktığında kıpkırmızı oldu. Nedenini anlamaya çalıştım.

"Duştan çıktığını bilmiyordum. Üzgünüm..."

Yüzünü gizlemek için kafasını dönmüş ve tek eliyle yüzünü kapatmıştı.

O kadar utanmıştım ki orda bir on dakika beklemiş olabiliriz. Sonra aklımı başıma toplayıp Felix'i eve davet ettim. Felix benimle göz teması kurmamaya çalışıyordu.

"Rahatsız olduysan üstüme bireyler giyebilirim."

"Sen nasıl rahat ediyorsan."

Kalın, derin, aklımı başımdan alan sesini incelterek.

"Peki açmışsın?"

"Yok o kadar değilim. Teşekkürler."

Kalktım, mutfağa gittim ve ramenleri aldım.

"Ne gerek vardı!?"

"Sorun değil."

Tiripli ses tonumla konuştum.

"Bir sorumu var?"

"..."

"O olaylardan dolayı çok üzgünüm. Mesajlarına bakmalıydım."

"..."

"Se-sen beni nas-nasıl affedersin? Lütfen söyle..."

Ağlamaklı ses tonuyla konuşmaya başlayınca kendimi öldürmek istedim.

"..."

Sert bir şekilde yutkundum.

"Ben... Gerçekten ama gerçekten çok üzgünüm..."

Felix dizlerini üstünde bana geldi ve bacaklarımı tutup ağlamaya başladı. Birşey yapamadım sadece kilitlendim.

"Ben çok üzgünüm bir hata yaptım ve seni kırdım... Lütfen benden nefret etme... Sensiz yapamam... Lütfen Hyunjin... Beni böyle bırakma... Bana bağır çağır ama lütfen susma..."

Elim gözlerinin altına gittiğinde kapalı gözlerini açtı ve bana yavru kedi gibi bakmaya başladı. Onun çenesini tutup hafifçe yuları kaldırdım.