ქალები მისცვივდნენ ცვრიან ბუჩქებს და ნახეს ასეთი სურათი: ლექსო და ლუკა ბუჩქებში იკმაყოფილებდნენ ფიზიოლოგიურ მოთხოვნილებებს. ცვრიანი ბუჩქები კი ღმერთმა იცის წვიმისგან იყო თუ... ნინიმ იმ წამსვე თვალები დახუჭა, ლუკა ჩემი ნათესავიაო... პაპიტოს დაფსმის ხმაზე თავადაც მოეფსა და იქვე შეუფსა. სალომემ კი გულიანად გადაიკისკისა(🤏). ქალის კისკისი შემოსმათ თუ არა, ჩვენს გვრიტებს გაუკვირდათ... ნუთუ ათენში ვართ და ქალღმერთი ათენა ჩვენს კუტუნიებს დასცინისო, ამიტომაც უკან ფრთხილად გამოიხედეს და დაინახეს მოცინარე მზე, ჩაცუცქილი პაპიტო, და ნინი-
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ლუკამ და ლექსომ წამის მეასედში შეიკრეს შარვლები და ეგრევე დატყდნენ. გოგოებს შოკი ჰქონდათ. ეს რა ნახა ჩვენმა თვალებმაო. ნინის ძლივს გაახელინეს ზურმუხტისფრად მოელვარე თვალები და ავტობუსისაკენ გზას გაუდგნენ სწრაფი ნაბიჯით. რომ მივიდნენ დანარჩენ კლასელებთან, ლექსო და ლუკა უკვე კოცონთან დახვდნენ ერთმანეთზე მჭიდროდ მიკრულები. ორივეს მაისურები ოდნავ მაღლა ასწეოდათ და ნიფხვები უჩანდათ. ერთს კოპლებიანი, მეორეს კლეჩატი.
- ჰმმმ... ნუთუ დილით ლუკას არ ეცვა კლეჩატი პაშტანიკი?! - რეალი ხარ ნინი, მეც ასე მახსოვდა. ახლა როდის მოასწრეს დათრეიდება? - ასეთი რამ აბსურდია. ესენი უეჭველი რაღაცას მამაძაღლობენ. - უეჭველი... (დაუმოწმა სალომემ)
***
- ბავშვებო, შეიკრიბეთ ყველა და უკვე უნდა დავიწყოთ აბარგება. ფილმს ვეღარ მივუსწრებთ და დარჩებით ლაშდაღებულები.
დაიწყო ფუსფუსი და ყველა დაუბრუნდა ავტობუსში თავის ადგილებს. ორი ადგილი დარჩა თავისუფალი, თუმცა იფიქრეს ასეა საჭიროო. დაქოქეს ავტობუსი და გასქურეს.
