schijnvertoning

Hoofdstuk 0

5 jaar later

17-11-2003

Weer ging de pap over de grond. Lynn reageerde rustig door de theedoek van het kookeiland af te pakken en deze aan het drie jarige meisje te geven die op het punt stond om in huilen uit te barsten. Verbaast keek het meisje naar haar moeder alsof ze niet wist wat ze met de theedoek aan moest. Vervolgens belande ook die op de tegels van de keukenvloer. Het meisje begon te huilen en haar moeder bukte om zelf de rommel op te ruimen zodat ze weer verder zou kunnen gaan met de afwas. Het was bijna 8 uur en de hoogste tijd om te vertrekken richting de opvang.
Het was alweer vijf over half 9 toen ze daar aankwamen, wat betekende dat ze weer te laat waren. Dit gebeurde Lynn regelmatig aangezien ze alleen was met haar dochtertje en moeite had om haar op tijd het bed uit te krijgen, aan te kleden en haar ontbijt te geven. Gelukkig was er nog genoeg tijd om naar haar werk in de boekenwinkel om de hoek te gaan.
De boekenwinkel was klein en zag er wat ouderwets uit, maar had een ruime collectie boeken van verschillende genres. Zelf was ze nooit een echte lezer geweest, maar nadat zij deze baan aangeboden kreeg en deze met enige tegenzin accepteerde begon ze toch interesse te krijgen in de boeken. Op rustige dagen liep ze graag het pad met de thrillers in om een boek uit te kiezen of een bepaald boek te vervolgen en zich er dan de hele middag in te verliezen. Ze had deze baan nodig gehad aangezien ze haar dochter had om voor te zorgen, maar verder had ze geen diploma's op zak. Nu miste ze de boeken als ze een aantal dagen niet hoefde te werken. Veel collega's had ze niet naast haas baas en tevens de eigenaar van de boekenwinkel, Albert, en de uitwisselingsstudent Pierre die uit Frankrijk komt en een opleiding volgt om schrijver te worden. De boekenwinkel was elke doordeweekse dag open van 10 tot 6, maar vaak waren de medewerkers er al om 9 uur om zo alles op te kunnen starten en de boeken die de vorige dag van hun plaats af gehaald waren weer terug te zetten. Elke ochtend als Albert er was dronken ze ook een grote kop sterke koffie met elkaar. 'Dat doet een mens goed' bromde Albert daarna altijd om zich vervolgens terug te trekken in het kantoor achter om te kijken welke boeken er opnieuw besteld moesten worden en om te kijken of er nog een nieuwe aanwinst binnen was gekomen.
Albert was een oudere man van 64 die de boekenwinkel met zijn vader begonnen was en de foto van de beste man nog steeds op zijn bureau had staan. Hij had grijs haar tot zijn schouders en een baardje met een krullende snor er boven. Hij had iets weg van een tovenaar aangezien hij altijd een blouses droeg met gekleurde details die leken op plantenstengels en op sommige zaten gouden bloemen of geborduurde groene bladeren. Ook had hij altijd zijn nette pantalon en zijn bruine gepoetste schoenen aan. Sommige kinderen in de buurt waren bang voor hem en durfde soms de winkel niet in, maar deze man deed geen vlieg kwaad en was aller gezelligst wanneer hij weer eens binnen kwam na zijn middag wandeling in het park.
Lynn zelf was een vrouw van 22 en nog redelijk jong in het gezicht. Ze had bruin haar tot haar onderrug en groene ogen die goed paste bij haar bleke huid. Wel had ze altijd rode wangen als ze druk rondliep tussen alle boeken. Ze was niet bijzonder lang, namelijk 165 centimeter en ze was erg slank gebouwd. Stil zitten vond ze lastig en ze stond dan ook vaak te lezen achter de balie of zat in kleermaker zit in de grote stoel in de hoek achterin de winkel. Boven de deur van de boekenwinkel hing een gouden belletje die rinkelde als er iemand binnen kwam. Hierdoor hoefde zij gelukkig niet op de deur te letten.
Terwijl zij een half lege kop koffie voor zich neerzette hoorde zij opeens het belletje rinkelen. Het was vijf voor 10 en eigenlijk was de boekenwinkel nog niet open, maar soms maakte zij een uitzondering voor de vaste klanten.
Door de deur kwam een jongeman die rond de 25 leek, met donker bruin haar en een brede lach. Hij groette eerst haar en vervolgens Albert die een beetje geïrriteerd naar de onverwachte gast keek en vervolgens naar het kantoor liep. Albert was niet zo'n ochtendmens. De jongen gaf aan opzoek te zijn naar iets over misdaad en moord. Dit was tegenwoordig populair onder jonge mensen, maar dat was dan vooral in de vorm van documentaires en films. Uiteindelijk verkocht zij de jonge man drie boeken waarna hij de winkel verliet.
Rond het middaguur vertrok Albert meestal voor zijn middag wandeling in het park en bleef Lynn alleen achter. Het was vaak rustig 's middags aangezien de meeste mensen dan aan de lunch zaten en meestal had ze dan ruim de tijd om te lezen zolang er geen andere klussen op haar lagen te wachten.
Rond vijf uur haalde Albert het dochtertje van Lynn meestal op van de opvang zodat zij nog even rond kon snuffelen in de boekenwinkel. Om zes uur ging de deur altijd op slot en ging iedereen naar huis.
Het appartement waar Lynn met haar dochtertje woonde was niet erg ruim. Het had twee slaapkamers, een kleine badkamer en een studeerkamer. Ook de keuken en de woonkamer waren niet bijzonder ruim. In de keuken werd er gegeten aan het kookeiland aangezien er niet genoeg ruimte was voor een eettafel. Aan de lichtgrijze muren hingen wat foto's van het kleine meisje en er stond een boekenkast die helemaal tot het plafond kwam. In de boekenkast stonden de boeken die Albert had afgekeurd vanwege kreukels, schuren of vlekken. Deze boeken konden immers niet meer verkocht worden en Lynn nam ze dan ook graag mee naar huis.
Verder was de bank net groot genoeg om met zijn drieën op de zitten en er stond een kleine salontafel. Het appartement was op de tweede verdieping en had aan één kant een balkon. Verder was het niet heel bijzonder netjes onderhouden. Zeker het trappenhuis, die tot de vijfde verdieping en naar de kelder leidde, had last van de vochtigheid die de warme zomer met zich mee had gebracht dit jaar. Grote schimmelvlekken bedekten het plafond en op meerdere verdiepingen ontbraken er ramen of bladderde de verf van de trapleuning af. De muren waren van bakstenen en het rook er altijd muf.
Voor Lynn woonde er weinig bekenden. Naast haar woonde een oudere dame van tegen de 80 die haar altijd netjes groette in het trappenhuis of als zij haar toevallig tegen kwam als ze naar de winkel ging. Haar naam kon ze zich niet meer herinneren. Boven haar woonde een man en een vrouw met hun twee zoontjes. Dit wist zij aangezien zij de twee jongens altijd vrolijk door het huis heen hoorde stampen. Vaak kwam ze hen ook bij de deur tegen als ze 's ochtends haar dochtertje naar de opvang ging brengen. Hun moeder zag er altijd zwaar vermoeid en vaak een tikkeltje geïrriteerd uit terwijl de jongens ruzieden over wie er voor in de auto mocht zitten. De oudste won dan meestal waarna de jongste hevig begon te huilen.
Verder kende ze niemand aangezien niet veel mensen de moeite namen om haar te begroeten of aan te spreken. Mensen waren hier op zichzelf en wat er achter de gesloten deuren met de witte huisnummer erop gebeurde wist je niet van elkaar. Een enkele keer was er eens een conflict of kwam er politie langs vanwege meldingen van geluidsoverlast. Of stond er opeens een agent voor de dichte deur van het gebouw met de mededeling dat er jongeren in de kelder zaten die niet in het pand woonden.
Zodra ze er de middelen voor had zou Lynn met haar dochter op zoek gaan naar een rustigere woonplek, maar tot die tijd moesten ze het hier mee doen.