Help, Jen

Hoofdstuk 1

Met mijn handen in mijn zakken en de zon in mijn ogen kijk in rond. Wat is het toch heerlijk weer. Ondertussen loop ik mee op het ritme van het liedje dat zich op dit moment afspeelde, best day of my life. Voordat ik het huis verlaatte had ik een playlist gemaakt met vrolijke muziek. Af en toe danste ik stiekem mee maar deed dan al gauw weer normaal omdat ik te bang was dat iemand het misschien gezien zou hebben. En soms knikte ik beleefd naar mensen die voorbij liepen. Ik besefte mij nu pas dat ik ergens heen liep maar ik geen idee had waar naar precies. Mijn telefoon rinkelde, niet dat ik het doorhad maar meestal stopt mijn muziek dan. Mijn ogen glijden naar mijn telefoon. Het is Julie. 'Hé, Jen', mijn ogen rolde. Dit is het laatste waar ik op dit moment eigenlijk zin in heb. 'He, waar ben je voor?'. Ondertussen stond ik stil en keek wat om mij heen. 'Rood of blauw?'. Verward keek ik voor mij uit. Rood of blauw? Waar had ze het over? 'Een rode of blauwe jurk?'. Nog steeds wist ik niet echt waar het over ging. 'Antwoord, ik sta in een pashokje en als ik te lang wegblijf dan denken ze straks nog dat ik ben opgegeten door beren in een rode of blauwe jurk'. Ik grinnikte even. Waarschijnlijk zocht ze weer eens -te korte jurkjes voor het uitgaan. 'Rood, kleur van de liefde die ik voor jou heb', zei ik lachend. Maar al gauw hing ze op, blijkbaar viel het verkeerd of ze had dan eindelijk een keuze gemaakt. Julie leerde ik dit jaar kennen via een nieuwe opleiding. Ik zat alleen aan een tafeltje terwijl de informatie werd verteld en toen kwam er een luidruchtige meid binnen vallen. Of nou, luidruchtig. Het was erg stil in de ruimte, waardoor Julie extra luidruchtig leek. Een lach verscheen er op mijn gezicht omdat zij nog al klunzig over kwam. Dat merkte zij op en nam plaats naast mij. Ze vertelde mij uitbundig dat ze eigenlijk liever een andere studie had gedaan maar ze was te laat met inschrijven en weinig kans had zij waarschijnlijk toch niet gehad. Ergens in haar stem hoorde ik verdriet. Maar ik kon er verder -helaas- niets aan veranderen. Het was zoals het was. We brachten toen die tijden elk uur dat we konden met elkaar door. In tussenuren waren wij in de mcdonalds te vinden, in winkelcentrums of als wij vele tussenuren hadden, pakte wij gewoon de trein en stopte wij op een random plek. Eigenlijk deden we dat maar één keer omdat we toen waren verdwaald en uiteindelijk veel te laat waren op school. Onze vriendschap ging steeds iets slechter. Ik lette erg goed op omdat ik aan het einde van de periode slechtere cijfers had gehaald. Julie daarin tegen kon het geen gehaktbal schelen, zoals zij het zelf altijd verwoorde. Ondertussen loop ik een klein cafeetje in en bestel ik een kopje koffie. Ik geniet nog -zo goed als ik kan- van de rust die ik nu nog heb want over een paar weken begint school dan echt. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 1 alweer!!! Ik heb de hoofdstukken niet al te lang gemaakt. Dat vinden sommige mensen toch wat vervelend. Ik wil ze wel lang(er) maken zodat jij het lekker buiten in het warme weer kan kijken. Ik ben erg benieuwd wat jullie persoonlijk fijner vinden, langer of korter? Ik ga nu even me-time houden, lekker popcorn en een filmpje. Binnenkort leren jullie nog meer personages kennen. :)