၆လက်မလောက်စကပ်လေးတွေပဲအမြဲဝတ်တော့ ဂျီးစထရင်း ဝတိထားတဲ့ သူမစောက်ဖုတ်နေရာက လှုပ်ရှားတိုင်း မြင်နေရတာ။ "အိမ်က လူတွေရော မေမိုးယံ" "ဘုရားကိုးဆူဖိတ်လို့သွားကြတယ် ဆရာ" ကျွန်တော်စိတ်ညစ်တယ်။ အိမ်မှာ လူတစ်ယောက်မှ မရှိတော့ကျွန်တော်နဲ့သူနဲ့ ၂ယောက်ထဲ။ ပြီးတော့ စာလွတ်လွတ်လပ်လပ်သင်ရအောင်ဆိုပြီး မေမိုးယံ အခန်းထဲမှာ စာသင်ရတာ။ အခန်းက ကျယ်တဲ့အပြင် အသံလုံစနစ်ပါတော့ တော်ရုံတန်ရုံဆို ဘယ်သူမှ မကြားနိုင်ဘူး။ ဒါ့အပြင် အဲ့ဒီအိမ်ကလူတွေက ကျွန်တော်တို့စာသင်နေတာကို ဘယ်သူမှ လာမကြည့်ကြတာပဲ။ မေမိုးယံက အားကစားဘော်လီလိုဟာလေးဝတ်ထားတယ်။ဗိုက် သားလေးက ဖွေးဥပြီး နို့တွေက ဘော်လီရဲ့အပေါ်ကိုထွက်နေတယ်။ စကပ်က ထုံးစံအတိုင်းအတိုလေး။ "စာသင်ရအောင်မေမိုးယံ" "ဟင့်အင်း" "ဘာ" "နေ့တိုင်းစာသင်ရတာပျင်းတယ်ဆရာ တစ်ခါတလေအချစ်ကြောငိးသင်ရအောင်လေဆရာ" မေးမိုးယံ ကပြောပြီး ကျွန်တော့်ကို ညို့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်တယ်။
