Güneş'imm|Arda Güler fanfic

10.

Hastane insan dolmuştu.Kamp iptal edilmişti.Bütün Fenerbahçe takımına ve bana 45günlük izin verilmişti.

Sessizce etrafıma baktım.Gözde abla kriz geçirince sakinleştirici yapmış ve odaya almışlardı.Mert abimin ailesi perişan olmuştu neyseki Ali ve Beren gelmemiş anneannelerinde kalmışlardı.Arda'nın annesi ve ablası Ümit amcaya sarılmış ağlıyolardı.Takım zaten berbattı,en son kafamı kucağımda uyuyan Can'ıma çevirdim.Hiç birşeyden haberi yoktu.Can'a bakarken aklıma İrfan abimle aramda geçen konuşma gelince gözümden akan yaşlara engel olamadım..

......
Flashback

Alaçatıdaki yazlığın bahçesinde bacağıma yatan abime baktım.7 ay önce bir oğlu olmuştu Can Kahveci...

Bir anda doğrulmasıyla korkarak ona döndüm.
"Noldu be!?"
"Bana bi söz vermeni istiyorum abicim"
"Ne sözü?"
"Bak Berra her an her şey olabilir eğer bir gün bana bir şey olursa-"
"Sus be saçmalama olmaz hiç bişey tövbe tövbe."
"Abicim kesme lafımı sen de biliyorsun olabilir-"
"Olmasın.."dedim fısıltıyla duymamıştı bile.
"eğer olursa her zaman Gözde'min ve Can'ımın yanında ol.Ben biliyorum Gözde dik durmaya çalışır ama yapamaz abimm,sen dik durursun.Daha önce yaşadın,biliyorum bu istediğim zor ama belkide senden tek isteğim.Lütfen söz ver bana"dolan gözlerimle ona baktım.

Evet daha önce yaşamıştım 8-9yaşlarım arasında kendi abimi kaybetmiştim,belki de o yüzden bu kadar bağlıydım İrfan abime.Ağır bişeydi.Biliyodum.

"Söz veriyorum abi.."dediğimde bana sarıldı daha sonra eski pozisyonunuza döndük.

Söz vermiştim ama saçmalıyodu İrfanıma bişey olmicaktı.
Süperkahramanımdı o benim.
Olamazdı.

Flashback end
......

Olmuştu.Hemen göz yaşlarımı sildim.Söz vermiştim ve tutmalıydım.
Tutucaktım.

Hemen Can'ı öptüm ve onu da kucağıma alıp kalktım.Etrafıma bakındığımda koltukta oturan Caner abiye baktım.Çocuk konusunda en tecrübeli olan oydu.Yanına ilerleyip önünde durduğumda bana döndü.

"Şey Caner abi ben bi yengeme bakıp gelicem de ben gelene kadar Can'ı alabilir misin?"
"Tabii ki ver bakalım küçük Kahveciyi"dedi ve Can'ı benden aldı,ben de hemen Gözde ablanın odasına gittim.

Uyuduğunu düşünerek kapıyı çalmadan içeri girdim ama uyumuyodu,sessizce ağlıyordu...

Yavaşça yanındaki sandalyeye oturduğumda göz yaşlarını sildi ve bana döndü.
"Bi haber var mı?"dedi umutla.
"Henüz değil maalesef"dediğimde hıçkırığını duydum ve kafamı kaldırıp ona baktım.

"Abla ağlama,lütfen"dedim yalvarırcasına.
"Onsuz ne yaparım bilmiyorum"
"Ben de,ben de bilmiyorum ama o bizi böyle görse çok kızardı"dedim sanki küçük bir çocukla konuşuyormuş gibiydim.

"Can nerde?"
"Caner abiye verdim"
"Doktoru çağırır mısın artık çıkmak istiyorum."
"Ama daha serum-"
"Berra.Lütfen"
"Peki"dedim ve onu öpüp odadan çıktım hemen karşıdaki doktora söylediğimde ilgileneceğini söyledi.Tam odaya geri gideceğim esnada doktor bana seslendi.
"Bakar mısınız?"
"Evet?"
"Birazdan kazazedeler hakkında bilgilendirme yapılıcak belki onu dinlemek istersiniz diye haber vermek istedim."
"Teşekkür ediyorum gerçekten"
"Ne demek"demiş ve Gözde ablanın odasına gitmişti.

Diğerlerinin yanına gittiğimde Can'ın uyandığını ve etraftaki herkese neden ağladıkları sorduğunu gördüm.Masum meleğim..

Beni görünce bana doğru koştu hemen kucağımı açıp atlamasını sağladım.

"Hala neden herkes ağlıyo"diye sordu.Herkes ne diyeceğimi bekliyodu.Doğruyu söylicektim.
"Çünkü halacım üzücü bir şey oldu o yüzden"
"Anladııım peki noldu"dedi merakla.İsak'ın yanındaki sandalyeye oturup onu da kucağıma oturttum.

"Baban,Mert amcan ve Arda abin ufacık bir kaza geçirdiler."
"Gene maç oynarken sakatlandılar mı yoksa"dedi ve kıkırdadı,onun bu hali herkesi gülümsetmişti.Çocuk olmak böyle bişeydi işte en kötü olayda bile en iyi şeyi düşünüyodu.

"Yok tam öyle değil"
"Peki nerdeler,babam nerde"
"Baban uyuyo"dedi Ozan abi sevecen bi sesle.
"Yaaaa peki çok mu uf olmuşlar"
"Biraz çok ama hemen iyileşicek halacım sen hiiiç merak etme."
Umarım iyileşicek.

Yanımıza gelen Gözde ablaya döndüm Can da görmüş olmalı ki hemen annesine koştu ben de yanına gidip.
"Olayı biraz açıkladım belki sen yapmalıydın ama kaldıramazsın diye anlattım"
"Teşekkür ederim"dedi ve burukça gülümsedi.
Odada da olduğu süre de toplanmıştı sanırım.

Aradan 5dk geçmişti yanımıza gelen doktorla herkes ayaklandı.

"Üçünün de yakını sizler misiniz?"deyince herkes kafasını salladı.
"Öncelikle şanslı olduğunuzu söylemek isterim çünkü hemen hastaneye getirildikleri için fazla kan kaybı olmamış o yüzden kan takviyesi yapıldı yanlızca bir hastanın,yani Arda beyin kanından bulunamadı o yüzden size sormam lazım ABrh+ kanı olan var mı aranızda?"diye sorduğunda hemen elimi kaldırdım.

"Harika ama bildiğim kadarıyla 18 yaşından küçüksün yine de sizin için bir şeyler yapıcam tabii sen de kabul edersen."

"Tabii ki hemen verebilirim"
"Buyrun burdan"dedi ve yürümeye başladı ben de hemen peşinden ilerledim.

Kanı vermiştim ve hayatım boyunca ABrh+ kanım olduğu için hiç bu kadar sevinmemiştim.Şimdi ne mi yapıyordum.Aynı şeyi,bekliyordum sorun da buydu zaten.Bekliyodum ve başka birşey yapamıyodum.

Berkeyle konuşuyoduk,onlarla olan anıları anlatıp hem ağlıyo hem gülüyoduk derken bi anda koridorda cihaz sesi yankılanmaya başladı ve doktorlarla hemşireler Arda'nın odasına girdiler...

Kestiiiik...

Ay noluyo noluyo dediğinizi duyar gibiyiiim.

Bu sıralar ruh halim derbeder o yüzden böyle oluyo vallaha khxebdddnfkfnd.

Yazım yanlışları için özür dilerimm.

Oy kullanmayı ve yorum yapmayı unutmayın lütfen.

Sizi çook ama çook seviyorum byyyysssss🫰🏼🫰🏼🫰🏼