#memory 3
တိုက်ခန်းပြန်ရောက်တော့ နောက်ထဲတန်း၀င်ပြီး အ၀တ်လဲလိုက်တယ်။သာမန်ချိန်မှာ သာမန်လိုနေလို့ရပေမယ့် role changeတာနဲ့ ကျတော့်မှာ နာခံခြင်းကလွဲရင် ကျန်တဲ့feelingရှိတာမျိူးကို ကိုကြီးက မကြိုက်ဘူးလေ။အ၀တ်လဲပြီး နံရံဘက်ကို မျက်နှာမူပြီး ဒူးထောက်လိုက်တယ်။ဒါကလည်း သခင် အလိုရှိတာတွေထဲက တခုပဲလေ။
ယူစရာရှိတဲ့ပစ္စည်းတွေ ယူရင်း အခန်းထဲ၀င်လာခဲ့တော့ ကျတော့်ရဲ့အရုပ်လေးက ရိုကျိုးစွာ...။အနည်းငယ် ပြည့်လုံးတဲ့ ရင်သားတွေဟာ အနက်ရောင်braလေးနဲ့ လိုက်ဖက်စွာ။တင်းပြည့်တဲ့ ကိုယ်ဟန်ဟာ...ခုချက်ချင်းပဲ ရိုက်ပစ်ချင်စိတ်ကိုဖြစ်ေစတယ်။စားပွဲပေါ်မှာ ဆေးလိပ်ပြာခွက်လေးရယ် ဆေးလိပ်ဘူးလေးရယ် ပြီးတော့ ကော်ဖီတစ်ခွက်...။အလိုက်သိပုံကို တွေးမိရင်း ကြည်နူးရ...။
"ဆောင်း...ဒီရှေ့လာမယ်"
အရုပ်ကလေးဟာ ကျတော့်ဆီ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာပြီး ကျတော့်ရှေ့မှာ ဒူးထောက်လျက်လေး...။မျက်လွှာချထားတဲ့ မျက်၀န်းတွေကို အပေါ်ကကြည့်တော့ မျက်တောင် ခပ်စိပ်စိပ်လေးတွေရယ် တုန်သယောင်ရှိတဲ့ နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးရယ်...။
ကော်ဖီခွက်ကို ဆွဲယူသောက်ရင်း စိတ်ပြေနပြေ ထိုင်ကြည့်နေမိတယ်...။
၁၅မိနစ်လောက်နေတော့ ....
"ဆောင်း....အပြစ်တွေများနေတာ သိတယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့ သခင်"
အသံတိုးလျလျလေးနဲ့ ရိုးကျိုးစွာ။
"ကိုယ်က အရမ်းကို ridgidဖြစ်တဲ့သူတစ်ယောက်မဟုတ်ဘူးဆိုတာလည်း ဆောင်း သိတယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့...သခင်"
"ပေးထားတဲ့ စည်းကမ်းတိုင်းမှာ ရည်ရွယ်ချက်တွေပါတာလည်း သိတယ်မို့လား"
"ဟုတ်ကဲ့...သခင်"
"ဒီမှာ ကိုယ့်ကိုကြည့်စမ်း ဆောင်း"
သခင့်ရဲ့အဲ့ဒီစကားကြားမှ လူက တုန်လာတယ်။အဲ့ဒီမျက်၀န်းစူးစူးတွေကို တစက္ကန့်တောင် eye contact မယူရဲပါဘူးဆိုမှ။ဒါပေမယ့် အမိန့်ဟာ...နာခံဖို့သာ....
