Benliğini Bulmak

Başlarken

Sevmek...fedakarlıktı.Umut etmek,yeniden demekti.Yeni bir sayfa açmak,tüm saflığınla kabul etmekti.
Ve bunlar bana çok uzak tanımlardı.

Eski ben olsam aptallığıma kanar,tereddüt etmeden severdim.Ama değişmiştim,değişmek zorunda kalmıştım. Ve artık biraz...yorulmuştum.
Kendimi başkalarına anlatmaktan,açıklamaktan bıkmış ve bunun kimseye faydası olmadığını görmüştüm.Anlatırken ya karşı taraf anlamıyor bir süre sonra dinlemeyi bırakıyordu ya da siz karşı taraftan beklenilen ilgiyi göremiyor sinirleniyordunuz.Zorlamanın bir manası yoktu.
Ben Sıla Özkan. Ankarada yaşıyorum.Burayı seviyorum.Herkesin istediği yer İstanbul falandır ama benim tercihim her zaman bu şehir olmuştur.Beni buraya bağlayan bir şey vardı.
Ankarada kocaman bir çiftiliğin sahibiyiz.Hey yanlış anlamayın zenginlikle alakası yok burası patronu tarafından babama verilmiş bir hediye.Ne kadar cömert (!).

Ama babamın ve annemin yoğun işlerinden dolayı-tamam biraz benimde isteğim olabilir- babam burayı benim adıma yaptı.

Hayvanları seviyorum. Özellikle atları, onların insanları anladıklarını biliyordum. Tek dostum onlardı.
Ailemi seviyorum ve onlara değer veriyorum fakat aile üyelerinden dedem hariç kimse beni dinlemiyordu.İş  kolik bir ailede doğdum ben alooo!Aralarından sadece dedem vardı benim için ozel olan.

Ben buydum işte ne kitaplardaki gibi bir bad boyum vardı ne de bunu gerektirecek bir nedenim.Vaov denilecek kadar bir hayatım yoktu. Ama benimde diğerlerinden ayrılan özelliğim buydu.Farklıydım.Ayrı bir kalemle yazılmıştım.

Bu benim ilk hikayem.Burada ne bad boyu ne de bir masum kızı anlatacağım size.Gerçekten alınan bir hikaye olmasına özen gösteriyorum. Şimdiden yaptığım hatalardan dolayı özür dilerim.
Unutmayın hiçbir hikaye okunmadan,hiçbir şans taninmadan kalmaz!

Kitabımda kendinizden bir parça görmeniz dileklerimle...