ေဂ်ာင္းဆိုမီတစ္ေယာက္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ႀကီးထကာ အေဖမတူအေမကြဲ ေမြးစားညီမေလးရဲ႕႐ွည္လ်ားတဲ့ရင္ဖြင့္သံကိုနားေထာင္ေနရတယ္။
ေမြးစားညီမဆိုတာသူမထက္အရပ္ပုလို႔စေနာက္တဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ေခၚတာပါ
ဆုန္းခ်ယ္ေယာင္းနဲ႔သူမဆိုတာငယ္ငယ္ကတည္းကအတူသြားအတူလာသူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၾကၿပီး အခုတကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အထိ ေမဂ်ာမတူေတာ့တာေတာင္အတူတူသြားလာေနၾကတုန္းပါ။ ခ်ယ္ေယာင္းကပန္းခ်ီေမဂ်ာကျဖစ္ၿပီး သူမကဆိုမီတို႔အကေမဂ်ာကစီနီယာမမကိုႀကိတ္ခြက္ေနတာပါ
"ေျပာစမ္း ငါ့ရဲ႕ခ်န္းေလးကို အဲ့စီနီယာအစ္မကဘာေျပာလိုက္လို႔လဲ"
"ဝူးဝူး ငါ့ကို သူကဘာမွမေျပာပါဘူး သူ႔သူငယ္ခ်င္းကေျပာလိုက္တာ"
"အင္း ဘာတဲ့လဲ"
"ငါနဲ႔မမမီနာနဲ႔က သားအမိေတြလိုပဲတဲ့ ဝူးဝူး"
"...."
"ရားဆိုမီၾကားရဲ႕လား"
"...."
"ေဂ်ာင္းဆိုမီ!"
"ခြီးး ဟားးဟားးဟားး!!"
_________
မေန႔ညကအသံျပဲႀကီးနဲ႔ေအာ္ရီတဲ့ဆိုမီေၾကာင့္ ဒီေန႔မနက္အိမ္နီးခ်င္းေတြလာေျပာတာကိုခံေနရတဲ့ သနားစရာေမေမေဂ်ာင္း
ဆိုမီတစ္ေယာက္ကေတာ့ တရားေဟာဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့မိတာမိခင္ကို ေကြ႔ပတ္ကာအသက္လုၿပီးေက်ာင္းကိုအေရာက္လာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း...
"ေဂ်ာင္းဆိုမီ!"
"Oh Hello My Little Girl...
ခန နင္ဘာလို႔လက္ထဲကေရဘူးႀကီးကိုင္ထားတာလဲ"
"ဘာလုပ္မလို႔လဲဆိုတာသိခ်င္လား.."
ဆိုမီေခါင္းရမ္းျပလိုက္ေပမယ့္မမွီေတာ့ပါ အေ႐ွ႕ကဂ်ပုကမမွီရင္မွီတဲ့ေနရာ႐ိုက္မယ္ဆိုၿပီး ႐ိုက္ခ်လိုက္တာ ဆိုမီရဲ႕မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းဟာေရဘူးရာေလးျဖင့္နီးရဲသြားပါေတာ့တယ္
"ေက်ာင္းေဆးေပးခန္းသြားမလား"
ဆိုမီလဲခ်ယ္ေယာင္းလက္ထဲကေရဘူးႀကီးကိုမ်က္လံုးတစ္ခ်က္ေဆြၾကည့္ကာ မသြားေတာ့ပါဘူးလို႔တာ အင္တင္တင္ျငင္းလိုက္ရတယ္။
