Fleva. Wat vakantie wel niet met je doet

Deel 14

Als we alles op hebben en de tafel af ruimen staan Marion en ik samen in de keuken alles op te ruimen. Marion doet dan ook de deur dicht en zegt zo Eva ik weet niet wat er tijdens de vakantie gebeurd is maar er is iets. Ze kijkt me lachend aan. Ik merk dat ik begin te blozen, natuurlijk ziet Marion dit. Zie je wel. Ik zie het aan jou. Of moet ik beter zeggen aan jullie. Ik zeg snel ik weet niet waar je het over hebt. Ik schrik over hoe ik dit vol zelfvertrouwen zeg. Maar Marion neemt er natuurlijk geen genoegen mee. Eva ik zie hoe hij altijd al naar je keek, maar sinds de vakantie is het veel meer, ik zie toch jullie blikken naar elkaar op kantoor. Hoe jullie vandaag samen op een bankje zaten te lunchen. Je kan mij niet wijs maken dat dit puur vriendschappelijk is. Nou dat is het wel zeg ik terwijl ik mijn schouders ophoud. Ik hoop nu dat ze erover ophoud, ook al zeg ik niks lievers dan de waarheid tegen haar. Ik weet dat ik haar kan vertrouwen, toch houd iets me tegen. Kijk Eva dit is het laatste wat ik erover zeg. Dat je mij voor de gek houd vind ik goed hoor, maar hou alsjeblieft niet jezelf voor de gek. Ik open me mond om de waarheid te vertellen, ik kan het niet meer voor me houden. Niet voor haar. Op het moment dat ik wil beginnen met praten komt Wolfs binnen met de laatste borden. Het word gelijk ongemakkelijk.

Stoor ik jullie met het onderonsje zegt hij dan ook lachend. Ik kijk hem alleen aan en glimlach terwijl Marion begint te lachen. We hadden het net over jou zegt ze dan ook. Ik stomp haar en zeg Marion stoppen nu. Marion begint nog meer te lachen. Wolfs kijkt me nu nieuwsgierig aan. Ik weet even niet wat ik moet zeggen, en pak de borden en begin met opruimen in de hoop dat nu alles ophoud. Wolfs neemt er gelukkig genoegen mee en loopt weg. Als hij eenmaal weg is begint Marion opnieuw te lachen. Ik word boos en kijk haar aan. Marion stopt snel met lachen en gaat met de wijnfles naar de tafel en schenkt bij. Voor mij maakt ze een kopje thee. We praten verder over van alles en nog wat. Rond een uur of 10 gaan we dan ook naar huis. We moeten morgen immers weer allemaal werken.

Wolfs gooit mij de autosleutels aan, hij mag niet meer rijden. In de auto vraagt hij opnieuw naar het onderonsje. Ik twijfel even wat ik moet, maar ik besluit hem toch de waarheid te vertellen. Hij schrikt als hij hoort dat collega's het toch zien dat we naar elkaar kijken. Wolfs we moeten werk en privé echt goed gescheiden houden, als dit uitkomt hebben we echt een groot probleem. Hij knikt instemmend terwijl hij mijn gezicht streelt, en me een kus op mijn mond geeft, we staan toch voor een rood stoplicht. een paar seconden later horen we een toeter, we kijken naast ons en zien Esmee. Kut Wolfs zou ze het gezien hebben zeg ik geschrokken. Dat merken we morgen snel genoeg. zegt hij.

We rijden verder zenuwachtig naar huis wachtende op morgen