De volgende ochtend kon ik van verdriet geen gesprek voeren met mijn gezin. Ik was er zo kapot van. Hij was nog zo jong. Zowel ik als mijn broer als de vrienden van hem konden het moeilijk geloven dat hij er niet meer was. Mijn neef kwam op bezoek, ik nam hem vast en samen begonnen we te huilen. Beetje zielig vind je niet? Ik was blij met de steun die ik kreeg. Ik ging bellen naar mijn oma om haar het nieuws te vertellen. Alles ging goed tot ze opnam, ik klapte dicht, ik kon de woorden niet over mijn lippen krijgen. Ik begon te huilen en mijn moeder nam het van me over. Die dag probeerde ik zo weinig mogelijk er nog aan te denken. Natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn nicht belde me om te vragen of het waar was dat hij dood was. Ik zei met tranen in mijn ogen dat het wel degelijk waar was. "Lieze, we zijn er voor je! Niet denken dat je er alleen voorstaat." was wat ze zei. Ik lachtte een beetje aan de telefoon en bedankte haar. Er was geen enkel moment dat ik nie aan hem dacht. Stomme ik.
JE LEEST
Ergste nacht.
Документальная прозаLieze is een meisje van bijna 15. Wanneer op een nacht komt haar broer thuis met verschrikkelijk nieuws is het enige wat Lieze wil en kan doen huilen. Haar vrienden en familie zijn er om haar te helpen.
