hastayım ben,zihnim hasta.
şeytanın kızıymışım gibi hissediyorum,
ona layık olmaya çalışıyorum.
oysaki önceden kendimde güvendiğim tek şey gerçekten temiz bir kalbim olduğuydu.
ne olursa olsun benim kalbim temiz derdim peki ya şimdi?
şimdi insanlığımı kaybediyorum ve bu canımı yakmıyor, cehennemi kazanıyorum buysa çok iyi hissettiriyor.
hayatta hep kaybediyor gibi görünüyorum oysa kazanıyorum.
'ben cehennemi kazanıyorum.'
bir tarafım "mükemmelim kendime aşığım" diyor,diğer tarafım "nefret ediyorum kendimden" diyor çünkü berbat biri olduğumu biliyor.
benim çok becilce bir dileğim var:
hak etmediğim masum bir kalbi istiyorum.
ona layık olmadığım için utanıyorum, bu kadar kirlendiğim için kendime lanetler okuyorum ama vazgeçemiyorum.
hani insan kendinde olmayan güzeli ölesiye ister ya öyle benimki de.
ne kadar şeytanın kızı olsam da gerçekten aşık olmayı hep çok istemiştim.
oldum zaten ama çok geç oldu
ve ben bu kadar kötü biriyken onun beni isteyecek biri olduğunu düşünmüyorum.
keşke daha önce tanışsaydık ben henüz kirlenmemişken.
yine de o masum kalp için daha iyi bir insan olmaya çalışıyorum o zaman belki bir gün beni sevebilir.
