ကလောမြို့ရဲ့ သင်္ကြန်အခါတော်မီရက်ကလေးမှာ မိုးဖွဲဖွဲလေးကျနေတတ်ပြီး အေးမြတဲ့လေထုကလေးဟာ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုထွေးပွေ့လို့ထားသည်။ မိုးရွာပြီးစအချိန်မှာကျန်နေတတ်တဲ့ မြေနံ့သင်းသင်းလေးက မကြာမီမှာစိုစွတ်နေတော့မဲ့ မဟာ သင်္ကြန်ရက်တွေ ကြိုဆိုနေပြီး ပိတောက်နံ့ရီဝေဝေလေးဟာလည်း 'မေတ္တာဝေလုံ' အိမ်လေးမှာ သောင်းသောင်းဖြဖြနဲ့ နှစ်လိုဖွယ်ပင် ဝေ့ရီလို့နေပါသည်။
ဆိုင်းထီးဆိုင်ရဲ့ "ချယ်ရီကိုသာပန်ပါကွယ်" ဆိုတဲ့ သီချင်းလေးအတိုင်းပင်။ တောင်ပေါ်မြို့ကလေးတွေမှာ မြန်မာဆန်တဲ့ တော်ဝင်ပန်းပိတောက်တွေ အလွန်ရှားပါသည်။ သို့ပေမဲ့ ထိုအချက်က မေတ္တာဝေလုံ လို့အမည်ရတဲ့ ထိန်ထိန်ဝေ
အောင်ပွင့်နေသည့် ပိတောက်ပင်တွေခြံရံထားတဲ့ အိမ်ကလေးအတွက်တော့ ခြွင်းချက်ပင်။
" အစ်ကိုပိတောက်ပန်းတွေ ခူးထားတယ်၊ သုတဘုရားကပ်ချင်ကပ်လိုက်နော် "
" ဟုတ် အစ်ကို "
အခန်းထဲမှာ Japan N3 ဖြေဖို့အတွက်စာလေ့လာတဲ့သုတငယ်က အိမ်ရှေ့ကထွက်လာတဲ့အစ်ကို့အသံကြောင့် အစ်ကိိုခူးပေးထားပါတယ်ဆိုတဲ့ပိတောက်ပန်းတွေထွက်ကြည့်လိုက်တော့...
ဧည့်ခန်းထဲက လက်နှစ်ပွေ့စာလောက်ရှိတဲ့ ဝါထိန်ထိန်အခိုင်လိုက်ကြီးကြောင့် အံ့သြတကြီး
အစ်ကို့ဘက်လှည့်လိုက်ပြီး...
" အစ်ကို့ဟာက ပိတောက်ပန်းချည်းမှမဟုတ်ဘဲ၊ မဟုတ်မှလွဲ အစ်ကိုရေ... အခိုင်လိုက်များခုတ်ချလာတာလား..."
မဟုတ်မှလွဲ မေးလိုက်ပေမဲ့ ခပ်တည်တည်ဖြင့်ခေါင်းညိမ့်ပြလာသူကြောင့် သုတငယ်မှာ အူလှိုက်သည်းလှိုက်ရယ်ချင်လာသည်။ သို့ပေမဲ့ ရှုတည်တည်အစ်ကို့မျက်နှာလေးကြောင့် သူ့ခင်မျာရယ်လည်းမရယ်ရဲ။ တကယ်က်ို အစ်ကိုလို့ သူအမြတ်တနိုးခေါ်တတ်တဲ့ ကိုရှိုင်းက မတုန်မလှုပ်လေးနဲ့ အေးတိအေးစက်လေးရယ်။
" သုတပဲ ညက အစ်ကို့ကို ဘုရားကပ်ချင်လို့မနက်ကျ ပိတောက်ပန်းတွေအများကြီးခူးပေးဆို... "
