Nerden başlamalıyım bilmiyorum. Sanki hayat benimle oyun oynamış her şey de...
Ama başlamak gerekiyor bir yerlerden yoksa tutunamaz insan kalır öylece.
Gözümü açtığımda, tavanda ilk okuldayken yaptığım uzay maketimi gördüm. İçime hemen o gün bitirdiğim de ki sevinç doluverdi lakin karnýma bir anda yumru oturdu. Sanki þu zamana kadara ki her þeyi içim de tutup atamamýþým gibi öyle de. Doðruldum, hayat beklentilerden, uzak bir o yana bir bu yana sallandýðým bir okyanustu sadece. Bazen beni þaþýrtýp mutlu edebiliyordu tabi. Ama tekrardan üzüleceðimin korkusuyla o anda bile sevinemeyip illa ki depresif hissediyordum. etrafýmdaki insanlar yüzünden onlarýn bu mutlu halleri beni acýya sürüklüyor Neden yazdýðýmý bilmiyorum. çok klas salakça bir þey bu. seviyorum da insanlarý lakin sevdiðim insanlarýn baþka yakýn olan arkadaþlarý olduðundan bize yer yok yani zortladýk her zamanki gibi. Kendi dünyamý oluþturmalýyým orda kötü þeylere raðmen seni önemseyen bir varlýk var. hak ettiðin bir yaþam Artýk yalnýz olmak koymuyor gerçekten Birinin yanýndayken yaþadýðým þeyler güzel evet ama yalnýz olmaktan farklý hissettirmiyor yinede. þansa ihtiyacým var sadece sansa ihtiyacým var
