- Sadece Sen -

-Bölüm 1-

Benim başıma gelmez dediğim ne varsa geldi, yapmam dediğim ne varsa yaptım, farkında olmadan da olsa yaptım. Ve yine farkında olmadan yapmaya devam edicem. Niye mi? Ben buyum. Düzeltemiyorum kendimi. Hani derler ya ilkler unutulmaz. Ve bu yüzden herkes 'ilk' olmak ister, ilk aşkın,ilk öpüştüğün kişi... Ama bilmiyorlar ilkler geçicidir. Hangi ilk hala sizin 'ilk'iniz? Benim hiç. Ne ilk aşkım, ne ilk öpücüğüm hala benim. Benim olan ne varsa hepsi birer birer yok oluyor zaten. Ama kimsenin istemediği 'son' farklıdır. Herkes aynı yaşta aynı şeyleri aynı kişilerle, aynı yerde yaşamaz. Herkes aynı şekilde ölmez. Herkesin ölümü farklıdır. Çünkü ondan ötesi yoktur. Heyecandan avuçlarınızın terleyerek tuttuğu 'ilk' elle değil, güvenerek sımsıkı tuttuğunuz 'son' elle girersiniz mezara.

Hani tesadüfen biriyle tanışırsın ve zamanla bir bakarsın o insana her şeyin olmuştur ya. Geçen yaz birini çok sevdim. Ve bu benim her şeyim oldu. Bir zaman sonra onunla çıkmaya başladık. 'İlk' sevgilimdi. Ben 'ilk' lerimi onunla yaşamıştım. 'İlk' defa bir erkek olarak beni o öpmüştü. 'İlk' defa elimi tutan erkek oydu. Üç buçuk ayımı ona adamıştım resmen. Sonra ne mi oldu? Sizce? Bitti. Ben bitirdim. Neden bilmiyorum, onun sevgisine inanmadım ve ayrılalım dedim. Peki o ne mi dedi? Tabi ki ilk bir şaşırdı. Sonra,sonrası malum.

Ben istiyorum ki; Ben gidiyorum dediğimde, 'gitme' diyen biri değil, 'Ben de geliyorum, yalnız gidemezsin!' diyen birini istiyorum. Ama hep gidiyorlar zaten. Hepsi gidiyor. ''Hep yanındayım.'' diyen herkes gidiyor. Zaten hep giderler. Tek bildikleri budur çünkü. Bana 'Neden hala o?' dediklerinde, en güzel cevabımı vermiştim. 'Çünkü hiç bir şey beni onun kadar yaralamadı ve yine beni hiç bir şey onun kadar mutlu etmedi.' demiştim. Bir ilişkide kaybetme korkusunu en çok yaşayan bu ilişkide en çok seven kişidir. Çünkü sevgi, kaybetme korkusunu getirir. Hep üzüldüm. Kırıldım. Uzun bir süre sadece bunu hissettim. Belki de en iyi başardığım şey, kendime acı vermekten başka bir şey değildir diye düşündüm. Çünkü hep onu düşündüm her saat, her dakika... Yanımda olduğunu bilmeye ihtiyacım vardı, ama o yoktu.
Peki gerek var mıydı ona? Onsuz olmaz mıydı? Olurdu. Oldu.

Hiç beklemediğim anda çıktı karşıma. Sevgiyi öğretti bana. Sadece bu da değil... Bir çok şey öğrendim ben ondan. Kimsenin bana onun gibi güzel bakamayacağını öğrendim, kokusunu içime çeke çeke kokusunu da öğrendim. O masum çocuk gibi gülüşünü öğrendim. Ve gözlerindeki aşkın sonsuzluğunu öğrendim.
Bunlar onu ömür diye yaşamama yeter de artardı zaten...