အခန်း - ၁၀
Lighthouse of love 💜🖤 အချစ်မီးပြတိုက်လေး
ပန်းရောင် uniform ချိတ်ထဘီလေးရယ်၊ လက်စကပန်းရောင်ခါးတိုလေးရယ်နှင့် ခလေးပေါက်စတို့က သိပ်ကိုလှနေလေသည်။ ဆံနွယ်လေးကို ကျစ်ဆံမြီးကျစ်ကာဘေးသို့ချထားပြီး ဥအက်နုဖက်နေသည့်မျက်နှာလှလှလေးမှာ ဥဿာကို သတိလက်လွတ်သည်အထိ ငေးသွားစေသည်။
"ကဲ...အဲတာဘယ်သွားမလို့တုန်း"
"ဟို...ထမင်းစားဆောင်ပါလောပန်း"
"ဒီမှာစားရမှာလေ"
"ဟင်...မမတွေကအောက်မှာစောင့်နေမယ်တဲ့"
"မလာရင်စားနှင့်ကြမှာပဲ ဘာလုပ်မှာလဲ သွားမနေနဲ့ထားလိုက်"
စကားပြောအရမ်းကောင်းသည့် သူဌေးလူကြီးပါလေ။
"လောပန်း လွန်းငယ်ဒီမှာစားလို့ရောအဆင်ပြေပါ့မလား"
"ဘာမပြေစရာရှိလဲ ဟော့ဒိ့မှာ ထမင်းကနှစ်ပန်းကန်ခူးပြီးသား အဆင့်သင့်ထိုင်စားရုံပဲ"
ကိုယ့်အခန်းထဲရှိနေသည့်ခလေးကို ဒီအတိုင်းပြန်လွှတ်ရအောာင် ဥဿာကအရူးမှမဟုတ်ပဲလေ။ ထမင်းလေးဖြစ်ဖြစ် အတူတူစားပြီးမှ ပြန်လွှတ်ရမည်။
ခလေးနှင့်အတူထမင်းစားရဖို့အရေး ဥဿာအရေးဖြစ်သည်။
"အဲ့တာဆို ဒီမှာပဲစားလိုက်မယ်နော် လောပန်းအနှောက်ယှက်မဖြစ်ဘူးမို့လား"
"လုံ..ဝ..မဖြစ်ဘူး"
လွန်းငယ်ငြင်းချင်နေပေမယ့်လဲ ရှေ့မှထမင်းစားပွဲကြီးကိုမြင်လိုက်ရတော့ မူမနေတော့ပဲ ထိုင်လိုက်တော့သည်။
"ဒါတွေက လောပန်းကိုယ်တိုင်ချက်ထားတာလားဟင်လောပန်း"
"အင်းပေါ့ကွ မြည်းကြည့်ပါအုံးလား"
"ဟုတ်"
လွန်းငယ်ရှေ့မှ ကြက်ကုန်းဘောင်အမယ်ခွက်လေးကို တစ်ချက်ခပ်၍ စားကြည့်လိုက်ရာ အားပါးပါး စားကောင်းလိုက်လေခြင်း။
"ဘယ်လိုလဲ"
"ဘယ်လိုချက်လိုက်တာလဲလောပန်း အရမ်းစားကောင်းနေတယ် ရှယ်ပဲ"
YOU ARE READING
Lighthouse Of Love (Completed)
Romanceအချစ်တွေကင်းမဲ့ပြီးမှောင်မိုက်နေတဲ့ကိုယ့်ဘဝလေးကို အလင်းရောင်ပေးခဲ့တဲ့ခလေးက ကိုယ့်ရဲ့မီးပြတိုက်လေးပါကွာခလေးရယ်။ ဥဿာခမ်းထည်🖤💜 နိုးနိုးလွန်းငယ်
