Daha önce seni çok üzdüler biliyorum.
Çok yorgun ve çok kırgın olduğunu da biliyorum. Gitmez sandıklarının senden gittiğini, sevginin harcandığını, emeklerinin çöpe gittiğini biliyorum.
Farklı sandığın ve güvendiğin insanların hiç kimseden bir farkı olmadığını, güvendiğine güveneceğine pişman edildiğini biliyorum. Kırgınlığını ifade edecek bir cümle dahi bulamadığın günlerin olduğunu da biliyorum. Merak etme ne hissettiğini, ne düşündüğünü çok iyi anlayabiliyorum. Şunu bilmelisin ben yanındayım. Bunu bilmeni istiyorum. Öyle diğerlerinin sana başta söylediği "Yanındayım". Gibi sözde bir "Yanındayım". Değil bu. Ben senin gerçekten yanındayım. Yaralarını sarmak için elimden geleni de yaparım. Çünkü herkes gider, bir ben seninle kalırım. Başkaları için hiçbir anlam ifade etmiyor olabilirsin, kimse seni sevmiyor da olabilir, ama üzülme, seni ben seviyorum. Benim için önemli hem de çok önemlisin. İyi ki varsın iyi ki yanımdasın. Kimse senden değerli değil ve bu hayatta senden bir tane daha olmayacak.
Unutmamalısın
Kimse yoksa ben yanındayım.
Kimse seni sevmiyorsa, ben seni severim.
Kimse için bir anlam taşımıyorsan da benim için anlamlısın.
Kendini üzme, senin değerini bilmeyenler utansın.
Senden gidenler de gittikleri yerde senin gibi insanı bulamasın.
Tekrar söylüyorum iyi ki varsın iyi ki yanımdasın.
Bir tarafı eksik büyüyen bir insana,
Kimsenin ne gidişi koyar ne sevmeyişi.........
Büyük kaybetmiştir çünkü. Korkmaz kaybetmekten kimseyi.
Yaşım 25 bu yaşıma kadar bir tarafı hep eksik, baba sevgisi görmeden büyüdüm...... Arkadaşlarım, çevremdeki insanlar ve zaman zaman ailemdeki insanlar tarafından da epey bir dışlandım.
Öyle her istediği olan, her istediği oyuncak alınan çocuklardan olmadım.
Daha doğrusu çocukluğumu hiç yaşayamadım.
Ne zaman bir çocuk görsem, yaşayamadığım ve içimde ukte kalan çocukluğum gelir aklıma. Bu yüzden çocuklar hep bir başka gelir bana.
En ufak bir sıkıntı da sığınabileceğim bir limanın olmadığı hiçbir zaman.
Hep kendime sığındım. Bütün yaralarımı kendim sardım. Babasızlığı hep içime bastırdım. Bir süre sonra bu durum canımı acıtmamaya başladı. Ben de zaten bir süre sonra alıştım buna.
Kimseden maddi bir beklenti içine de girmedim. Bana gelen bir telefon ve sorulan hal hatır fazlasıyla yeterli. Bu benim için en büyük servetti. Ama kimse bunu bile bilemedi. Bir yerden sonra ben bu acıya da alıştım. Belki beni güçlü kılan şey de buydu. Babasız büyüyen bir insana hiçbir şeyin, hiç kimsenin yokluğu koymaz. Hiçbir gidişle, hiçbir sevmeyişle korkutamazsınız o insanı. Hayattaki en büyük acıyı alışmıştır çünkü o.
En büyük sevgisizliğe alışmıştır. Hangi acı yıkabilir ki onu?
Bana göre hiçbir güç babasız büyüyen bir insanın gücünden Üstün değildir bu hayatta. Babam bizi terk ettiğinde kız kardeşime babana annem sahip çıkmıştı. Bu yüzden de annem çok baskı gördü.
"Bu çocukların babasından adam olmamış, bunlardan mı adam olacak."
Düşüncesi sarmıştı bütün aileyi. Özellikle anneannem ve dedem bizi bir yuvaya verilmesindense sokakta kalmayı tercih ederdi. Ve evden kovulmuştuk . Bildiğiniz sokağa atıldık ve sokakta kalmak zorunda kaldık.
Umarım beynirsiniz bu bölümü 2. bölüm ne zaman gelir bilmiyorum ama erken atmaya çalışacağım.
İyi okumalar...🙃🙃
