အခန်း - ၁၃
လွန်းငယ်အိမ်ရောက်ဆို အင်းကျီလဲရင်းမှ Hotel တွင်အဆောင်နေမည့်ကိစ္စကို ဖေကြီးနှင့်မေမေကို စပြောရန် စကားလုံးစီနေလိုက်သည်။ အားလုံးသေချာ စီစဉ်ပြီးသည်နှင့် အိမ်ခန်းထဲမှထွက်လာသည့်အခါ ဖေကြီးက ရေနွေးသောက်နေပြီး မေမေက အိပ်ရာပြင်နေလေသည်ဖြစ်၍ ဖေကြီးဘေးသို့သွားထိုင်လိုက်သည်။
"မေမေ သမီးပြောစရာရှိလို့"
"ပြောလေသမီး"
"Hotel မှာအဆောင်ပေးတယ်လေ စားစရိတ်အငြိမ်းတဲ့ အဲ့တာသမီးနေလို့ရလား"
ခေါင်းအုံးများကိုနေရာချနေသည့်မေမေက ခဏရပ်သွားကာ လွန်းငယ်နှင့်ဖေကြီးဆီသို့ လာလေသည်။
"ဘာလို့နေချင်ရတာလဲပြောပါအုံး အိမ်မှာမလွတ်လပ်လို့လားသမီး"
"မဟုတ်ပါဘူးမေမေကလဲ အဲ့မှာနေတော့ ဖေကြီးလဲနောက်ကျမှလာကြိုစရာမလိုတော့ဘူးလေ ထမင်းထုပ်ဖိုးလဲ သက်သာတာပေါ့ နော်မေမေနော်..."
လွန်းငယ်အပြောကို ဖေကြီးနှင့်မေမေက အချင်းချင်းကြည့်၍ မျက်လုံးချင်းစကားပြောနေလေသည်။
"ငါ့သမီးကနေချင်လို့လား"
"ဟုတ်"
"ဖေကြီးတို့ကသမီးကိုစိတ်မချဘူးကွသမီးရ"
"အဲ့မှာမမတွေနဲ့အခန်းအတူနေရမှာဖေကြီးရဲ့ ပြီးတော့အပြင်လဲ ဒီအတိုင်းပေးမထွက်ဘူး သူဌေးလောပန်းက ထွက်ခွင့်ပြုမှထွက်ရတာ စည်းကမ်းအရမ်းတင်းကြပ်တာဖေကြီးရဲ့ စိတ်ချပါနော် သမီးအတွက်အကုန်အဆင်ပြေတယ်လေ"
"မကရော ဘယ်လိုလဲ"
"မောင်အဆင်ပြေရင်ရပါတယ် သမီးလေးလဲအရွယ်ရောက်နေပြီပဲ ကိုယ့်ကိုဂရုစိုက်နိုင်လောက်ပါပြီ"
ဒေါ်ခင်သမီးဖြစ်သူစကားကြောင့် သိပ်ပြီးမစိုးရိမ်လှ။ သမီးဖြစ်သူက လိမ္မာသိတတ်ပြီး ကိုယ့်ကိုထိန်းသိမ်းနိုင်သည့်ခလေးဖြစ်သည်လေ။ ကျန်မာရေးမကောင်းသည့်မောင့်အတွက်လဲ အဆင်ပြေနေတော့ ဒေါ်ခင်ခွင့်ပြုလိုက်သည်။
"အဲ့တာဆိုလဲနေပေါ့ငါ့သမီးရာ"
"တကယ်လားဖေကြီး "
YOU ARE READING
Lighthouse Of Love (Completed)
Romanceအချစ်တွေကင်းမဲ့ပြီးမှောင်မိုက်နေတဲ့ကိုယ့်ဘဝလေးကို အလင်းရောင်ပေးခဲ့တဲ့ခလေးက ကိုယ့်ရဲ့မီးပြတိုက်လေးပါကွာခလေးရယ်။ ဥဿာခမ်းထည်🖤💜 နိုးနိုးလွန်းငယ်
