19

Çocukluktan yetişkinliğe geçilen bir evre vardır. Her yaşın bir anlam taşıdığı bu hayatta kendi açımdan yetişkinliğin ilk adımını özet geçeceğim.

Doğduğum günden itibaren altın bir kafese atıldım. Kısıtlı bir alanda ışıltılı renkli bir hayatın tadını çıkarıyordum. Özgürlüğü henüz tatmamış bir kuş misali... Yıllar gelip geçerken kanat çırparak gökyüzünde süzülen kuşları gördükçe özgürlüğü hissetmeye başladım. Daha önce kafesten dışarı bakıp görmüş olduğum o büyülü gökyüzünde kanatlanarak süzülmeyi iple çekiyordum. Diğer kuşlardan ne farkım vardı ki? Gerçekleri hissetmeye başladığım bu dünyada kanadımı kırıp kafesime el koydular. Evet bizi altın bir kafeste büyütüp, kanadımızı kırıp uçmamızı istediler.

Çocuk değildim artık. Yetişkin olarak adlandırıldığım bu dünya da kanadı kırık bir kuş gibi çaresiz bir şekilde bekledim. Her kıtanın, her ülkenin, her şehrin belli bir sınırı var. Ben bu sınırları kafeslere benzetiyorum. Her canlı doğmuş olduğu kafese göre belli bir yaşam biçimine sahip olur. Ben altın bir kafeste doğdum. Işıltılı bu kafeste kötü bir sahibe denk geldim.  Özgürlüğe yaklaştığım bu yolda sahibim tarafından kanadım kırıldı...

Yaraları tam sarmışken ayrım denen bir şey ile karşılaştım. Benimle birlikte renkli bir dünyada yaşayan çocuklar arasında kutup çatışması başlamıştı. Eskiye nazaran daha iri çocuklar...

Çıkmış olduğum bu yolculukta aklımda tek bir soru vardı. NEDEN?
Neden anne kokusuyla huzur bulan bu bebeler etnik köken, dini inanç, siyasi görüş ve daha sayamayacağım milyonlarca konuda kutuplaşma gereği duydular ki? Neden sırf sahip olduğu etnik kökenden ötürü gurur duyup öbür etnik kökeni aşağılama gereği duydular ki? Neden kimse insanlığı ile gurur duymak yerine kutuplaşmayı tercih etti ki?

Etnik köken olarak Kürt kimliğine sahip bir insanım. Yetişkinliğe girdiğim itibaren terörist ilan edilmeye başladım. Elime silah dahi almadığım bu dünyada terörist ilan edilmek bir hayli üzücüydü. Benimle aynı kaderi yaşayan Türk etnik kimliğine sahip bir başka çocuk "Faşist" olarak adlandırılmaya başlamıştı. İnsan ırkına sahip olduğumuz bu çocukla sırf etnik kökenimizden ötürü bir anda kutuplaşmaya başladık. Artık ben silahsız bir terörist o ise barbar bir Faşist idi. Yaşamış olduğum bu coğrafyada kutuplaşmalar bitmek bilmiyordu. Kürt etnik kökenli biri olarak bir anda dini bir kutuplaşma da buldum kendimi. Alevi Kürt, ateist Kürt, dindar Kürt, Sünni Kürt... Kutuplaşmanın bittiğini sandığım andan itibaren siyasi kutuplaşmalar başladı. Sağcı Kürt, solcu Kürt...

Bütün dinlerde ortak olarak benimsemiş olduğum bir olay vardır. İyilik ve kötülük. Neden biz insanlar birbirimizi bu şekilde sınıflandırmıyoruz ki? Hiç doktorunuzun sahip olduğu etnik kökenden dolayı tedaviyi red ettiğiniz oldu mu? Ya da sırf sizinle farklı bir dini görüşe sahip olan fırıncı dan ekmek almayı red ettiğiniz oldu mu? Birbirimize bu kadar ihtiyacımz varken neden bu kadar kutup çatışmasına giriyoruz ki?

Sanat toplumu bütünleştiren en önemli unsurdur. Kutuplaşmalar la dolu olan bu dünya düzeninde farklı ideolojilere sahip insanları aynı konserde eğlenerek görmek mümkün. Aynı resime bakıp hayallere dalan farklı inançlara sahip insanlar. Aynı tiyatro sahnesinde kahkahalara boğulan farklı etnik kökene sahip bireyler. Aynı şiirin dizelerinde göz yaşlarına kapılan farklı dilleri konuşan milyonlar...

İnsan ırkına sahip olan tüm canlıların en büyük ortak özelliği sahip oldukları duygulardır. İster siyah olsun ister beyaz...

Ailesini kaybeden beyaz bir adam da aynı acıyı yaşar siyah bir adam da. İçimiz dışımız bu kadar aynıyken hala neyin kavgasını yaşıyoruz? Acının bile rengi aynıyken neden bir farklılaşma çabasındayız?

Artık iri bedenli bir çocuğum. Tek fark bu yolculukta 19. Yılı geri de bırakmam. 19. Yaşında ki bir çocuğu ne kadar ciddiye alırsınız bunu bilemem ama lütfen sevin. Unutmayın karanlığa mahkum olmuş bu dünyayı ancak sevgi ile renklendirebiliriz...