KALBİN GÖZÜ

Acı kayıp ( Giriş)

Arkadaşlar ilk kez böyle bir kurgu yaziyorum . Başarılı olmayı çok istiyorum .

Başlama tarihi 22/04/2023

Sizler de başlama tarihinizi buraya bırakın lütfen...

Herkese iyi okumalar

Bölüm müziği seksendört - kendime yalan söyledim.

7 yıl önce kaza anı:

Küçük kız mutlulukla babasına sarılırken annesi tebessümle onları izliyordu. Bugün kızın doğum günüydü ve babası onu lunaparka götürecekti. Herkes arabaya binerken küçük kız aşık olduğu babasının kucağına oturmak istedi .

"Miniğim çok tehlikeli bir şey olur bu hadi arka koltuğa bin ."dedi babasi . Daha 11 yaşında olan kız üzüntüyle arka koltuğa bindi .

Babasi onun bu haline gülümserken annesi de kızın yanına bindi . Kızın kestane rengi saçlarını okşadı annesi . Aynı annesine benziyordu .

"Bebeğim çok güzelsin."dedi annesi saçlarını öperek.

Kız ne kadar şanslı olduğunu düşündü hep olduğu gibi , çünkü ailesi onu hep prensesler gibi büyütmüştü.

Küçük kız annesiyle sohbet ederken babası arabayı sürüyordu. Ana yoldan ara yola giren babası endişeli gözüküyordu. Kızın annesi de anlamıştı bir terslik olduğunu.

Kadın kocasına merakla bakarken kocası frenle uğraşıyordu.

Arabanın freni tutmuyordu kadın da anlamıştı. Kadın korkuyla kızına sarıldı. Küçük kız ne olduğunu anlamazken arabadan sesler gelmeye başladı. Babası çaresiz bir şekilde bir şeyler yapmaya çalışıyordu.

Kız tam ne olduğunu soracakken arabadan gelen sesle araba takla attı. Kızın çığlıkları o kadar yüksekti ki annesi acı içinde sarılabildiği kadar sarıldı kızına.

Araba bir kaç kez takla attıktan sonra durmuştu. Kızın Küçük sıyrıkları vardı fakat anne ve babası kanlar içindeydi.

Kız annesini o halde görünce " ANNEE!!" diye çığlık attı.

Daha bir kaç saniye önce mutluyken şimdi hayatı bitmişti . Anne ve babası yanında değildi artık. Kiz arabanın içinde anne ve babası o haldeyken bomboş etrafa baktı.

Bir kaç dakika sonra ambulans sesleri ve sirenler duyuldu .

Kızın gördüğü son görüntü annesinin kafasından kanlar akmasıydı.

Günümüz 2028 :

Sabah evden çıkarken yüzümde her zaman ki buruk gülümsemem vardı. 7 yıl boyunca bir kez olsun doğru düzgün gülmemiştim ki ben. Belki de gülmek istememiştim.

Ailemin ölümünden sonra kendi evimizde yaşamaya devam etmiştim. En mutlu ânım en kötü günüme dönmüştü. Doğum günlerimden hep nefret etmiştim .

Küçükken bilemezdim en güzel günümün aslında benim mezarim olacağını.

Motoruma ilerlerken telefonum çaldı.

Bilinmeyen numaraydı. Merakla telefonu açıp karşıdaki kişinin ses vermesini bekledim . Hiç bir ses duyulmuyordu, duyulan tek ses karşıdaki kişinin nefes alış veriş sesleriydi.

" Alo ?" Dedim sorar gibi. Bu 'neden konuşmuyorsunuz 'demek gibiydi. Tam tekrar konusucakken telefon bir anda yüzüme kapandı.

"Madem yüzüme kapatacaksın niye arıyorsun ya ."