වසත් පියුම ✓

පෙරවදන

"වසත් එන්න අපි යමු දැන් රෑට කෑම හදන්නත් ඕනේ"

මට මේ බෝ මලුව දිලා යන්න හිතෙන්නේ නෑ.. හුලඟ ඇවිත් ලාවට ඇගේ වැදෙද්දි බෝධිය දිහා බලන් ඉන්න මගේ හිතේ තියෙන හැම දුකක්ම ඒ හුලඟ මගෙන් ඈතට අරන් යනවා.. ඉතින් දාලා යන්නේ කොහොමද? ඒත් මේ බෝධිය නෙමෙයිද මේ ලෝකේ අල්ල ගැනීම කොච්චර දුකක්ද කියලා අපිට කියලා දුන්නේ..

අල්ල ගත්ත එක මොන තරම් තදින් අල්ල ගෙනද කියනවා නම් මං දැන් පිස්සෙක් වෙන තැනටම ඇවිත් ඉවරයි.. අල්ලන් ඉන්න ඉන්න දැනෙන දුක වැඩියි ඒත්.. මං කොහොමද ඒ අතට යන්න දෙන්නේ..

"වසත් අපි යමු"

අම්මා දෙවෙනි පාරටත් මට යමුයි කියද්දි මගේ ඇස් වලින් කදුලු බේරෙන්න ගත්තා.. මට යන්න බෑ.. ගියොත් මං මගේ පිරිමිකම අත ඇරලා වැලහින්නක් වගේ ආයේ අඩන්න ගනී..

"අනේ පුතා ආයේ.. දෙවියනේ කවුද මගේ පුතාට මෙහෙම දුක් දෙන්නේ!! පුතා මට මුකුත් කියන්නෙත් නෑ අම්මා කොහොමද ඔයා දිහා බලන් මෙහෙම ඉන්නේ වසත්?? මට මොනවා හරි වෙයි!"

මං කොහොමද කියන්නේ..? මම කොහොමද අම්මා කියන්නේ මං මනුස්සයෙක් නිසා මේ අඬන්නේ කියලා.. පිරිමියෙක්ට? මේ වසත් පිරිමියෙක් වෙනුවෙන් අඩනවා..! ඉතින් ඔයාලා මාව කොහොම පිලිගනිද? ඒකත් ජීවිතේට අල්ල ගන්න බෑ කියලා දැන දැනත් මං මේ පිස්සෙක් වෙලා ඉන්න තැන ඔයාලා මාව කොහොම භාර ගනිද..?

මේක මහ කරුමක්කාර ජීවිතයක්..

"අපි යමු අම්මා.. ඔක්කොම හරියයි.."

"මේ ඔක්කොම අර ගෑණු ළමයා නිසා නම් මං මගේ පුතාට කොහෙන්වත් හොයා ගන්න බැරි හොඳ ගෑණු ළමයෙක් හොයලා දෙන්නම් ම්..?"

මෙච්චර වෙලා ඉඳන් හිටපු පඩියෙන් නැගිටලා මං කලිසම ගැසුවා.. ඒ නැගිට්ටත් වගේ පන් බෑග් එක අතේ එල්ලගෙන මගේ අම්මා මගේ කම්මුලේ වේලෙන්න ලං වෙලා තිබ්බ කදුලු පෝලිම පිහ දැම්මා.

දන්න කාලෙක අම්මා මගේ කදුලු කියලා පිහ දැම්මේ පොඩි කාලේ අයියලා අක්කලා එක්ක රන්ඩු කරලා අඩපු කදුලු විතරයි.. ඒත් දැන් එයා මං නොකිව්ව හේතුවට ඉපදුනු කදුලු ගඟ පිහිනවා.. එයා මගේ අම්මා.. මං එයාගේ එකම පුතා.

"අම්මා.. නෑ.. එහෙම දෙයක් නෙමෙයි අපි දැන් යමුකෝ තාත්තා බලන් ඇති"

කදුලු ගැලුවට මං මූනේ එක මස් පිඩක් හෙලෙව්වේ නෑ.. මට තියෙන්නේ පිරිමි හිතක්.. ඒක හයියයි.. ඒත් ආදරේට කරන්න බැරි දෙයක් නෑ..

"ඔයා මට ඕක කවදා කියයිද කියලා මං දන්නේ නෑ වසත් මතක තියා ගන්න මට ඉන්නේ ඔයා විතරයි"

මලුවට එන තැන ගලවලා ආපු සෙරෙප්පු දෙක දාගෙන අම්මා මගේ ඇඩුමට බැනුම් තිබ්බා. ම්.. මගේ අම්මා.. බනින්නේ එයාට මගේ මේ හැසිරීම දරා ගන්න බැරි වුන තැන.

"අපි යමු.. කෝ නගින්නකෝ වාහනේට මට ඔය බෑග් එක දෙන්න"

ලොකු හාමුදුරුවෝන්ටත් වැඳලා මායි අම්මයි එලියේ parking එකේ නවත්තපු වාහනේ ලගට ආවා.. දැන් රෑ.. ඉතින් වටේම නිශ්ශබ්දයි.. මං ආසම මේ නිහඩ ගතියට..

"ආ මේක අල්ල ගන්න"

ඉස්සරහා දොර ඇරලා දුන්නම එයා මට බෑග් එකත් දීලා නැග්ගා. ඉතින් එයා නගින කල් බලන් ඉඳලා මං දොරත් වහලා බෑග් එක පිටිපස්සෙන් දැම්මා.

පාරේ කලුයි සුදුයි පුල්ලි තියෙන පූස් අම්මෙක් පාර පනිනකල් බලන් ඉඳලා මං වාහනේ ඉස්සරහට ඇද්දුවා. යනකල් මම මුකුත් කිව්වේ නෑ.. මේක දැන් පුරුදුයි මං දැන් සති දෙක තුනක ඉඳන් මේ ගමන එනවා යනවා.. බෝධිය මගේ දුක තුනී කරනවා. මං හිත හදාගෙන ගෙදර එනවා.

ජීවිතේ කියන්නේ මේකටද?

ගෙදර ඇවිදිනුත් මං කෙලින්ම යන්නේ මගේ කාමරේට.. ඒක මගේ පුරුද්ද. ගිහින් ඇදුම මාරු කරගෙන ඇදේ ඇලවුනා.. අද බ්‍රහස්පතින්දා හෙට සිකුරාදා.. මං හෙටත් ආයේ එයාගේ මූන දකිනවා.. නොදැක බෑ ඒත් දැකලත් බෑ.. ඒක හරියට සනීප වෙන්න බෙහෙත් ගනිද්දි ඕන කමින් තුවාල පාර ගන්නවා වගේ දෙයක්.. ඒත් මොනා කරක් ඒ මූන මට පේනවා නම් මං මොනා කරන්නද.. මේ වැඩේ ඉවර වෙනකල් කල් මං එයාගේ මූන දකිනවා.. මොකද එයා මගේ client..

මේක හරි අමුතු ලෝකයක්..

***