Daha annesini kaybedeli 1 hafta bile olmamıştı.O trafik kazasında ölmüştü. Kızın adı Ece'ydi. Ece annesinin yokluğuna hala alışamamıştı. Annesini unutmamak için hep fotoğraflarına bakıyordu.
Yine bir pazartesi sabahı okula gitmek ona zor geliyordu. Yine aynı rüyayı gördü.Daha 15 yaşında olmasına rağmen annesinin kokusunu unutmaktan çok korkuyordu.
Annesi arabayı sürerken kaza yapmıştı ve arabanın içinde Ece vardı. Hep aynı rüyayı görüyordu.O rüyayı unutmak istiyor fakat annesini unutmak istemiyordu.Annesi öldüğünden beri okula gitmemişti.
Zaten gitse de dersi dinlemiyordu Pazartesi sabahı okula geç gitmişti ve servisi kaçırmıştı. Servisi kaçırma sebebi ise annesinin fotoğraflarına bakıp hayal kurmasıydı.
Sınıfa girdi ve öğretmenin kızgın bakışıyla karşılaştı.Öğretmenin adı Ezgi'ydi.
Ezgi Öğretmen:
-Çabuk çık dışarı.Hem geç geliyorsun hem de Özür dilemiyorsun.
Ece:
-Özür dilerim öğretmenim
Ece üzgün bir şekilde dışarı çıkar ve ağlamaya başlar.Teneffüs zili çalar ve ögretmen Ece'yi yanına çağırır.Ece gelir ve ögretmen konuşmaya başlar.
-Bir haftadan beri okula gelmiyorsun gelsen de dersi dinlemiyorsun.Seni sabah annen erken kaldırmıyor mu söyler misin?
Bu bardağı taşıran son damla olmuştu.Ece kendsini tutamadı ve ağlamaya başladı.
-Kokusunu özledim.Annemi görebilmek için herşeyimi veririm.Ne zaman korksam yanıma gelirdi ama artık gelmiyor. Sesleniyorum ama cevap vermiyor.
Ezgi Öğretmenin gözleri dolmuştu.O da Ece ile birlikte ağlamaya başlamıştı
