အချိန်အားဖြင့် မနက်၆နာရီလောက်ရှိလိမ့်မည်။
စာရွက်ပေါ်မှာ အကျီဒီဇိုင်းအချို့
စိတ်နှစ်ပြီးဆွဲစေလျက်
သူမ အိုင်ဒီယာလေးရတုန်း
ထဆွဲခဲ့ခြင်းပင်
ထိုသို့ ငြိမ်သက်နေချိန်
အနောက်ဘက်ကခပ်ငြိမ့်ငြိမ့်လေးနဲ့ခပ်ဖွဖွလှမ်းလာတဲ့ခြေလှမ်းတစ်စုံ
"ကလေးငယ် မနက်အစောကြီး
ထပြန်ပြီလား"
သူမသိပ်ချစ်ရတဲ့ကမ္ဘာပေါ်မှာ
နှစ်ယောက်မရှိတဲ့သူလေး
"ကိုကလည်း
အိုင်ဒီယာလေးရတုန်းမို့လို့ပါ"
ဆွဲလက်စပုံလေးကိုခနရပ်ရင်း
သူ့ဘက်လှည့်ကာ
သူမပြုံးလိုက်မိသည်။
မျက်နှာလေးကအိပ်ချင်မူးတူးလေးဖြစ်နေပြီး စုတ်ဖွားဆံပင်လေးဖြစ်နေတဲ့သူ့ကို သူမသိပ်သဘောကျစွာဖြင့်။
ထိုလူသားလေးသည်သူမမငြိုငြင်လောက်အောင် သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းလှသည်
"ကို..ဗိုက်ဆာလား
တခုခုလုပ်ပေးရမလား"
"စားချင်ဝူး"
သူ မထလို့သာလိုက်ထရသည်
လူကမရွင်မလန်းဖြင့်
မျက်နှာလေးဆူပုတ်နေမိသည်။
ပြောရင်းဖြင့် သူမနားက
ခုံတစ်ခုံကိုဆွဲယူကာ ဆွဲနေတဲ့ပုံလေးကိုနှုတ်ခမ်းလေးဆူကာ
ကြည့်နေလေသည်။
ပုံကိုဘဲအာရုံစိုက်ပြီးဆွဲနေတဲ့
ကျွန်မကိုကြည့်ပြီးသူမပျော်တော့ပေ။
"ကလေးငယ်..ကို့ကို
မချစ်တော့ဘူးမလား..."
မျက်ရည်လေးဝဲတဲ၀တဲဖြင့်
သူမဘက်ကိုကြည့်ကာမေးလိုက်သည်
"ချစ်တာပေါ့ကိုကလည်း
အိုက်ဂူးး...ဘာလို့ငိုနေတာတုန်း"
"ချစ်တယ်ဆိုရင် ကိုယ့်ကိုဂရုစိုက်ဦးလေ"
"ဟုတ်ပါပြီရှင်"
သူမသဘောပေါက်ပြီမို့
သူ့မျက်နှာနားတိုးသွားရင်း
နှုတ်ခမ်းလေးကိုဖြည်းဖြည်းစွာ
နမ်းလိုက်သည်
သူ့ဘက်ကလည်းတစ်ဖန်
အနမ်းတွေဖလှယ်ရင်း
သာယာလှပတဲ့မနက်ခင်းလေး
တစ်ခုကိုစတင်လိုက်သည်။
💔💔💔
သို့သော်စိတ်ကူးနဲ့လက်တွေ့က
တစ်ထပ်တည်းကျမနေခဲ့ပေ။
"ခွမ်း!
