Gölge'ndeki KARA KEDİ

♧YOLCULUK♧

2.Bölüm

Sabırsız bir şekilde otobüse bindik. Yağız yemek yemeye başladı.

Berk:Biraz abartmıyormusun?

Berna:Bi susarmısınız.

Tek yaptığım şey üçünün kavgalarını izlemekti. Telefondan yazdım.

Melis:tek konuşan sizsiniz

Berna sanki Bi sıkıntı var dedi Berk neden diye sordu Berna baksanıza herkez çok sessiz herkez sanki buraya zorla geliyor gibi. Bi anda banada mantıklı gelmeye başladı hiçkimsemi konuşmaz dedim. Berna çantasındaki "eğlence doğa kamp merkezi" adlı afişi çıkarıp burası dedi. Berk ne kadar yolumuz var peki dedi. Berna 8 saat derdemez otobüs durdu ormanlık bi alanda.Etrafımda sadece bir benzinlik vardı o da terk edilmiş gibiydi. Yağız şöför abiye abi niye durduk dedi. Abide lastik patladı yeni lastik takmamız gerek dedi. Aklıma küçükken babamın işyerinne gitmiştik orda lastik değiştirirken otobüste veya araba kimsenin olmaması gerektiği geldi. Berna'ya dedim. Berna konuşmadan şarşırmış bir tepki ile bana bakıyordu.

Mesajlar;

Melis:Beren burda bi sıkıntı var lastik değiştirirken arabadan herkez inmesi gerek değilmi.

Berna:Bilmiyorum,Berk'e sor o bilir.

Melis:Berk uyuyor.

Berna:Yeni bindik ne ara uyudu ki.

Melis:Benimde uykum geldi.
.......................................................

Kafamı cama yasladım ve gözlerim kapanmaya başladı.
Bu ses ile uyandım, "Kampçı uyumaz "diye uyandım herkez birden inmeye başladı otobüsten, bizde yavaş yavaş indik. Akşam olmuştu ve acıkmıstım. Herkezin eline ikişer yatması için çadır veriliyordu.
Berna ve  Melis
Berk ve Yağız yatsın dedi.
Çadırlara geçmiştik ama uykum hiç yoktu. Uykum olmadığını Berna'ya diyecektim Berna'ya dönünce uyuduğunu fark ettim.  şimdi konuşcak kimsede yok. Uyumaya çalıştım bi sağa döndüm bi sola ama bir türlü uykum gelmiyordu. kafayı yemek üzereydim.Annem mesaj geldi.

Mesajlar;

Annem:Kızım vardınızmı.

Melis:Evet anne

Annem:kızım orası kamp olduğu için belki telefonlarınızı toplaya bilirler ama emin değilim.

Melis:Tamam anne görüşürüz.

Annem:Görüşürüz kızım.
.......................................................

Telefonlarımızmı toplancak ağlama üzereydim biz napıcaz telefonlarımız olmadan. Bunları düşünürken gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başladı.