"Bağırma!" Yine gecenin bi saati annem ile babam kavaga ediyordu. Herhalde babamın işleri çok kötü geçtiğinden çok sinirlenip sinirini anneme bağırarak çıkartıyordu. Bense herzamanki gibi yeniden uyumaya çalışıyordum. Artık birbirlerine kızmalarına alışmıştım. Aniden bir kamyon ( tahmin ettiğim üzere ) çok sesli şekilde yan eve park etti. Camdan baktığımda ağızım acık kaldı. Kamyon bir nakliye kamyonuydu. Yan eve sonunda bir aile taşınmıştı ! Ama bu biraz garip geldi çünkü evimizin oldugu yer çok sessiz ve sıkıcı biryerdir. Annem ile babamda sesi duymuş olamamlılar ki onlar da seslerini kestiler. Camdan dışarı bakarken birden kamyondan esmer bir çocuk indi. Hayatımda ilk kez bu kadar şirin bir surat görmüştüm. Sonuçta ben her gün diğer kızlar gibi bir okulda binlerce çocuğun olduğu bir yere gitmiyordum. Ben evden ders alıyordum. E mantıken şehire bu kadar uzak olan biryerde kimse ne okul açardı ne de okula giderdi. Ama benim babam her gün sabahın 6 sında kalkar ve şehirde olmasada şehire yakın biryerde bir tamircide çalışır. Gailba yine butun gun boyunca tamirciye kimse gelmemişti. Ben bunları düşünürlen birden zil çaldı. Acaba yeni aile bizi ziyarete mi gelmişti?!
