Kimsesizdim. Kendimi bildim bileli hep yalnız ve kimsesizdim. Ne tribimi çeken babam, ne saçlarımı okşayan annem, ne benimle uğraşan, güldüren kardeş ve arkadaşlarım. Kaybedecek kimsem yoktu hayatta.
Ne salakça değil mi? Hayatımda bir insan olsa onu kaybetmemek için kendimi bile göze alırdım oysa ki. Şimdi kaybedecek birilerim yok diye düşünüyorum.
İnsanlar her zaman giderler zaten. Kimseyi kaybetmeyeceğini sanmak aptallık olur sadece. Kimisi hayatından, kimisi sol yanından, kimisi de şu dünyadan.
Benim hayatım oyuncu bulunmayıp da tek kişi ile çekilmiş filme benziyordu. Ben ve sadece ben vardım.
Ben uzun süredir, terk edilmiş bir liman gibiydim. Ne gemiler gelir, ne de giderdi. Uzun, ölüm misali sessizlik iliklerime kadar yerleşmiş, benliğimde yuva kurmuştu. Kimse ruhumla bütünleşen sessizliğimi bozamıyordu.
Sessizliğim görünmez perde misali bürümüştü ruhumu.
Nereden bilebilirdim bu sessizliğin gürültüden bile daha yüksek sesli olduğunu ve beni en acıtıcı şekilde yavaşca yere çakdığını.
...
☆
☆
☆
Yeni hikayeye başladım. Bu hikayeyi boşluğuma denk geldiği için yazıyorum.
Umarım sever ve destek olursunuz watties. Sizi seviyorum.♡
by Ravencia
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ATLANTİS | KTH
Fanfic- Neyin var? - Hiçbir şeyim yok. - Hangi anlamda? - Her anlamda.
