Rotzooi in Madrid

Hoe voel je je?

Het is een mooie zaterdagmiddag, de middag voordat we op vakantie gaan met Robbie, Matthy, Raoul, Koen, Milo, mama en ikzelf. Het is een maand nadat mijn vader is opgepakt en hij zit nog voor zijn hele leven vast. Het leven is beter geworden. Robbie en ik hebben officieel een relatie genomen, de dag na mijn achttiende verjaardag. Robbie wilde graag wachten tot ik officieel achttien was geworden. Mijn moeder woont niet meer in ons oude huis en heeft een ander huis gekocht met behulp van Matthy en Koen, waarvan de moeder makelaar is. In de tussentijd woont mijn moeder nog bij mijn oma. Ik ben bij de jongens gebleven en slaap nu gewoon in Robbie zijn kamer. Het is heel fijn hier en binnenkort gaan we verhuizen, maar dat is pas voor na de zomer. We gaan namelijk morgen naar Spanje. Ik heb er super veel zin in. Mijn koffers staan al in de hal. 

Robbie komt naar me toe gelopen en geeft me een kus op mijn hoofd. 'Heb je er zin in?' Ik knik en lach. Hij lacht terug. 'Hoe voel je je?' vraagt hij aan mij. Hij vraagt dat vaak, bijna dagelijks. 'Goed,' antwoord ik en ik kijk hem lachend aan. 'Ik heb trouwens nog wat voor je,' hij steekt zijn hand in zijn zak en haalt er een doosje met AirPods uit. 'Wat? Echt?' Ik kijk hem blij aan. 'Ja, tuurlijk,' zegt hij en hij legt het doosje in mijn hand. 'Ze waren wel eerst van mij, maar ik heb nieuwe gekocht, ik weet niet of je dat erg vind.' Ik kijk hem verbaasd aan . 'Erg? Natuurlijk niet. Ik vind het juist super lief.' Ik geef Rob een dikke knuffel. 'Dank je wel,' fluister ik in zijn oor. 'Geen moeite,' zegt hij lachend en hij laat me na een tijdje weer los. 'Ik moet nog één campagne video afmaken, maar daarna heb je al mijn aandacht oké?' Ik knik. 'Ik ga denk ik even tv kijken met Koen.' 'Is goed lieverd.' Rob gaat naar boven en ik loop naar de woonkamer. Ik pak een zak kroepoek van gisteravond en ga op de bank zitten. Feyenoord staat aan en het staat 1-2 tegen AZ. Het is blijkbaar een spannende wedstrijd want Koen en Matthy zitten op het puntje van de bank. 'Oh man! Schop die bal gewoon!' roept Koen en Matthy zit met zijn handen in het haar. 'Het is toch ongekend,' zegt Koen die het schouwspel door zijn vingers bekijkt. Matthy is de hele tijd al stil. Zijn ogen zijn groot en ik moet er eigenlijk wel een beetje om lachen. Ze hebben allebei hetzelfde Feyenoord shirt aan. Het is pas het einde van de eerste helft en er moeten dus nog 45 minuten gespeeld worden, maar de mannen zijn er al helemaal klaar mee. 'Het is zenuwslopend,' zegt Koen tegen mij en ik knik alsof ik heel goed begrijp wat hij bedoeld. Ik volgde zelf geen voetbal voordat ik hier kwam. Bij ons thuis werd er gekeken naar darten of basketbal. Mijn vader was af en toe ook wel fan van de NFL, maar daar snap ik ook niks van. Voetbal vond hij voor watjes, mensen die niet van echte sport houden. Ik heb wel anders geleerd nu ik hier ben gaan wonen. Koen loopt naar de keuken. 'Ik heb echt een dip biertje nodig, jij ook Mat?' Matthy knikt alleen maar. Koen komt terug met twee biertjes. 'Hebben jullie je spullen al gepakt voor morgen?' Ik kijk de mannen aan. Koen schud zijn hoofd. 'Ik ga zo pakken, dan kan ik nog even bedenken of het het waard is om een Feyenoord shirt mee te nemen.' Ik lach. 'En jij Mat?' 'Ja ik heb wel al iets gepakt, maar nog niet alles hoor.' Ik knik een beetje. Dan sta ik op. 'Ik ga even wandelen als Rob me zoekt.' 'Veel plezier,' zegt Matthy. 

Ik loop naar buiten en weet meteen al waar ik heen ga, naar Milo en Silvijn. Silvijn is de neef van Milo die tijdelijk bij hem woont. Ik loop de dijk af richting de bushalte. Matthy heeft me een OV kaart geven zodat ik gewoon normaal met het openbaar vervoer kan reizen en niet zwart hoef te rijden. Ik check in met mijn OV kaart, neem de bus naar Milo's huis en loop vanaf die halte nog een kleine vijf minuten naar zijn huis. Ik kijk een beetje om me heen en zie Milo's auto voor de deur staan, dat betekend dat hij sowieso thuis is. Ik bel aan en Silvijn doet open. 'Hey,' zeg ik en ik geeft hem een box. 'Hey,' zegt Silvijn, 'Wat doe jij hier?' 'Ik was gewoon een beetje aan het wandelen. Thuis kijken ze toch alleen maar voetbal.' Hij lacht. 'Hier keken we ook AZ hoor.' Ik lach ook. 'Bij ons was het Feyenoord. Toch grappig hoe dezelfde wedstrijd een andere titel kan hebben.' Hij glimlacht. 'Kom er in,' zegt hij en hij houd de deur een beetje wijder open. Ik loop naar binnen en de warmte komt me al tegemoet. Milo's huis is altijd warm en ruikt een beetje naar kaneel. Deze dagen een beetje extra want Silvijn is van huis uit een goede kok en bakt graag appeltaartjes. Milo zit op de bank en kijkt naar de wedstrijd. 'Lente!' Hij springt op en geeft me een knuffel. 'Wat brengt jou nou hier?' Ik lach. 'Ik verveelde me een beetje thuis en hoopte dat Silvijn ook hier zou zijn. 'Natuurlijk is Silvijn hier.' Milo lacht. 'Wil je wat drinken of misschien wat te eten of gewoon zitten, dat kan natuurlijk ook.' Milo zijn enthousiasme overvalt me iedere keer weer, ook al ken ik hem best al een tijdje. 'Nee dank je wel,' zeg ik lachend. Silvijn kijkt een beetje rond. 'Zullen we anders even samen naar buiten gaan?' vraagt hij aan mij. 'Ik wil er ook wel even uit.' Ik knik. 'Ja, dat is prima.' We gaan samen naar buiten. 

Silvijn is een hele aardige jongen. Hij is een beetje meer mijn leeftijd, 20 jaar, en ik kan altijd met hem lachen. Hij heeft al een aantal jaar een vriendin in Schagen en ze zijn nu bezig om samen te gaan wonen in Apeldoorn, valk waar Milo woont. We lopen samen buiten en ik vertel hem een beetje over het verhaal van mijn vader en hoe ik bij de bankzitters terecht ben gekomen. Hij lijkt het heel heftig te vinden en is er een beetje van onder de indruk. Ik zie dat het hem wel raakt. We besluiten samen naar het speeltuintje te gaan en gewoon even kind te zijn. 'Ik wil schommelen,' zegt Silvijn. Ik lach. 'Ik ga op de draaimolen spelen.' We hebben erg veel lol tot dat het ineens bijna zes uur is. 'Oh het is al laat,' zegt Silvijn. 'Ik pak wel even de auto dan breng ik je naar huis.' Ik knik. Ik vind het ook een fijner gevoel dan dat ik nog met de bus moet. Ik loop met hem mee en zeg Milo ook nog even gedag. 'Tot morgen,' roep ik naar hem. 'Ja, tot morgen hè Lent.' Hij zwaait nog even naar me. 'Ga jij ook naar Madrid?' vraagt Silvijn. 'Ja, mijn moeder en ik gaan mee,' zeg ik. 'Mijn vriendin en ik gaan ook naar Madrid in die buurt, misschien komen we elkaar wel tegen.' Ik kijk hem aan. 'Wat toevallig, leuk!' Ik stap bij hem in de auto en hij rijdt naar het huis van de bankzitters. Als ik uit de auto stap zie ik Rob op de oprit staan. Ik zwaai Silvijn nog even uit en loop dan naar Rob. 'Ik dacht dat jij aan het wandelen was?' zegt hij tegen mij. 'Was ik ook, ik was naar Milo en Silvijn, dus Silvijn bracht me even thuis.' 'Ah ha,' zegt Rob en hij slaat zijn arm om me heen. 'Ik was al bezorgt. Kom Roelie heeft gekookt, we eten tortilla's.'