insanlardan buz gibi soğudum,
işte yalnız sen varsın
öyle halsizim ki hiç sorma
anlarsın
|| bazı sorular için trigger warning: bu anket psikolojik rahatsızlıklara ve peşisıra gelen eylemlere yönelik sorular barındırabilir
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
☆
• kürk mantolu madonna'da der ki raif, "sen bana dünyada başka bir hayatın da mevcut olduğunu, benim de bir ruhum bulunduğunu öğrettin." böyle birin oldu mu senin?
• hiç birilerini işlettin mi?
• sahip olduğun en yorucu alışkanlığın?
• ütopya? distopya?
• saat 4.24 düşünceleri; tutunamayanlar neden bir şaheser? şöyle bir geriye çekilip düşününce hiçbir rengi yok kitabın. yani az çok klasik okumuş, empati yeteneği de gelişmiş biri bu karakterlerin aslında ne kadar düz zeminlerde olduklarını anlayabilir. selim'in yahut turgut'un düşüncelerini tek bir fikre odaklamak zor değildir fakat zannımca kitabın güzelliği onların derinliğinde. hepsi dümdüz zeminlere oturtturulmuş, buna rağmen kökleri koskoca ormana yayılmış karakterler. ve durumlarını o kadar iyi biliyorlar ki bunu tek bir cümleyle anlatabiliyorlar. işte, işin sırrı bu. oğuz atay osamu'dan yahut zweig'dan çok da farklı bir insan değil ama benim gerçekten fark ettiğim şey şudur ki ben bugüne dek okuduğum hiçbir kitapta aynı anda hem bu kadar açık hem de böylesine içine kapanık karakterler görmedim. öyle aşırı klasik okumuş bir insan değilim, dostoyevski'yi bitirmedim dickens'a da geçmedim ama tutunamayanlar benim için devrimdi. hayatımda sindirerek, tüm kalbimle, her bir bölümünde duraksayıp okuduğum tek kitaptı. oğuz atay, kitaptaki her bir kelimenin bir anlamı olduğunu ima ettiğinde bu paranoyam daha da genişledi ve hiçbir şey anlamadığım on on beş küsür sayfalık o bölümleri kafamdan atamadım, hâlâ da atamıyorum. durup dururken selim'i düşünüyorum mesela. onu düşündüğüm kadar turgut'u, onlardan hemen sonra da süleyman kargı'yı, esat'ı ve günseli'yi düşünüyorum. hayatınıza girmesi çok muhtemel bir insan selim. ben galiba bu kitabı aşamayacağım. gerçekten insanın kötü bir dönemdeyken okumaması gereken bir kitap. çok fazla tetikleyici içerik bulunmasının yanısıra selim'i aynadan kendinize bakıyormuşçasına anlamak insanı darmadağın ediyor. umarım burada kimse kitabı olric uğruna okumayı düşünmüyordur, hayat kırıklığına uğrarsınız. olric hayal kırıklığına uğratacak biri değil ama kitapta öyle çok adı geçen biri de değil. olric bir kayıp. bu aşk kitabı da değil, alıntılar hep öyle gösterir ama değil. bir insanın bir insanı tanıma uğraşı bu kitap. zaten ilk birkaç sayfasıyla vurur sizi. biraz da sabır istiyor ama değiyor. gerçekten düşününce bir ayımı verdiğime gram pişman olmadığım tek şey tutunamayanlar. bir ay daha vereceğim. sonra bir ay daha. ama tüketmeyeceğim, kıyamıyorum çünkü
her zaman utanmıştır başkaları yerine selimciğim ışık, böyle yarım kalan işler sana hüzün veriyorsa neden kendini öyle yarım bırakıverdin?
