Her şey ailemin araba kazasında ölmesiyle başladı. Daha 7 yaşındaydım, arabada ailemle birlikte müzik söylüyorduk her şey bir anda oldu. İlk başta korna sesleri sonraysa anibir firen sesi. Gözlerimi açtığımda etrafımda tanımadığım insanlar vardı. Bunlar neredeyse 11 yıl önce oldu ama bu günlere görede hiç hoş zamanım olduğunu söyleyemem.
Şuan nemi yapıyorum yaptığım tek bir şey var oda yurttaki odamda kalmak. Normalde herkez gibi benimde ailem vardı ama şuana kadar kimse beni evlat edinmeye gelmedi. Niyemi niyesi kim konuşamayan ama aslında sağır olan bir kızı evlat edinsin ki? Elbettekide hiçkimse. Ahhh ahhh ne siz sorun nede ben söyliyim niye duyamıyorum daha onu bile bilmezken aslında ben kim olduğumu bile unutmuş biriyim.
-Maya hadi aşağa gel seni tanımak isteyen bir aile var.
Koşarak aşağıya indim. Tabikide defterimi yanıma aldım. İçeri girmek istediğimde elif abla beni önledi.
- Maya dikkatli dinlemeye çalış ve dikkatli yaz, dediğini anlaya bildim sadece.
İçeri girmemle donup kalmam bir oldu çünkü içeride neredeyse benim yaşlarımda bir çocuk vardı. Yavaş adımlarla içeri girdim ve oturağa oturdum. Çocuk ilk başta yüzüme bakmaya baaşladı bir şey anlamadım. Sonraysa " beni duyuyomusun maya " diye bir ses duydum. Etrafa bakındığımda kimse yoktu bizden başta sonra elime kalemimi aldım ve ona
-bir ses duydunmu dedim.
-hayır yoksa sen duydunmu.
-ben duyamıyorum ama bana öyle geldi sanırım.
-neyse annem şuan evrak işleriyle uğraşıyo bizde arabanın oraya geçelimmi beki?
-olur
Arabaya geldiğimizde beni arabanın ön koltuğuna oturtturup kendi yerine oturdu. Eve geldiğimizde cok heyecanlıydım. Bana gösterilen odama geçip herzaman yaptığım gibi ailemi düşünmeye başladım. Ardan gecen uzun zaman sonra evi dolaşmayı düşünerek dışarı çıktım (odanan dışarı). Koridorun iki tarafındada kurtlu portreler vardı. En dikkat çekici portrenin yanına gittim ve dikkatla baktım bir anda kurdun gözleri parladı ve korkuyla odama kaçtım.
