ნინია*
31ში დილით ადრე გამეღვიძა, წყალი მომინდა, თილად ჩავიცვი და დაბლა ჩავედი. ჯერ 10 საათიც არიყო, ბუხრიდან წამოსული ცხეცხლის შუქმა დამაეჭვა და მისაღებში გავედი. დივანზე საკმაოდ წარმოსადეგ ბიჭს ჩასძინებოდა, სულ შავები ეცვა და მაინც დავეჭვდი, ქურდი მეგონა ამიტომ სკოჩი მოვძებნე, მოვჭერი და პირზე დავაწებე. მაშინვე გაიღვიძა, მერე ხელებიც შევუკარი მიუხედავად მისი ფართახალის და გაკვირვებული თვალების, რალამაზი ცისფერი თვალები აქვს. რა ჯანდაბაზე ვფიქრობ?
--იცოდე პოლიციას გამოვიძახებ, შეწყვიტე ფართხალი! ან სახლში როგორ შემოხვედი? არადა იმხელა გალავანია დინოზავრი ვერ გადმოვიდოდა.-ჩავილაპარაკე ჩემთვის.-თუმცა შენ ისეთი ზევსკაცი ხარ არუნდა გამივირდეს.-ამაზე მივხვდი რომ სიცილი უნდოდა მაგრამ მორჩილად არ ფართხალებდა და აღარც ღმუოდა. კიბეებზე ნაბიჯების ხმა გავიგე, სესო ჩამოდიოდა მთქნარებით, რომ დაგვინახა თვალები ჭყიტა.
--რახდება აქ?
--სესი ნახე ქურდი დავიჭირე.-ამაყად გავიჯგიმე.
--ხალხოო, ბიჭებოოო, ჩქარა ჩამოდიიით.-ხმამაღლა ყვიროდა, მალე ყველა კიბეზე ჩამორბოდა.
--რახდება გოგო რაგაყვირეებს.-გამოვიდა გაბრაზებული მართა.
--რახდება აქ?-იკითხა მიამ.
--ქურდი დავიჭირე ხალხო რაგჭირთ.-ამის თქმა და ყველას ოთხად მოკეცვა ერთი იყო. სესო ჩვენსკენ წამოვიდა და ის სიმპატიური ქურდი გაანთავისუფლა, მანაც მაშინვე ენა ამოიდგა.
--ეს შენსავით გიჟი საიდან გაჩითე?-დედა რა ხმა აქვს? ღიმილი? ეს უეჭველი პოსეიდონის ვინმეა.
--გაიცანი ანდრუშ ჩემი დაქალი ნინია ერისთავი, ამერიკაში იყო, ახლა ჩამოვიდა. ნინჩ გაიცანი ესარის ჩვენი ქერა სიამაყე ანდრია სალუქვაძე ჩემი ბავშობის მეგობარი და შენსავით გიჟი. უი მართლა მოდი ჩაგეხუტო ჩემო ქურდო როგორ მომენატრე.-უცბათ შევაფრინდი ანდრიას და სახე დავუკოცნე.
--როგორ გახდი სესი? არაფერს გაჭმევდა შენი ძმა?-ხითხითებდა და ყველას ესალმებოდა.
--მეც არ ვთქვი ასეთი ზევსკაცი ქურდი საიდანთქო?-ჩაიბურტყუნა ნინიამ.
--ამის მერე დაფიქრდი ხოლმე ლამასო.-თვალი ჩაუკრა ანდრიამ და სამზარეულოსკენ წავიდა.-ჩემი ნამცხვრის სუნი მცეემს.-უცბათ მოვეგე გონს ნამცხვარი რომ ახსენა, ვიცოდი ყველაფერს გადაჭამდა.
--გაბრიელ არგაბედო იცოდე, ლიმნის ჭამე თუგინდა ფახლავას ხელი არ ახლო!-სამზარეულოსკენ გავიქეცი და გაბრიელს „ჩავეხუტე".-ნინია აი ესარის რკინის კაცი, ზევსკაცი რაცგინდა ის დაუძახე, შემინგრია ცხვირი.-ცხვირს ვიზელდი და სამზარეულოსკენ მივდიოდი.
--ჯერ ისედაც არგაქვს ეგ ცხვირი და კიდე რო შეგინგრიო რფაღა დაგრჩება?-სიცილით ჩაილაპარაკა გაბრიელმა.
--აბა სახლის მორთვას ვინ ითავებს?-სიცილით გამოვათრიე ნამცხვრით ხელში მყოფი ანდრია სამზარეულოდან.
--ბიჭებისთვის დამითმია.-ხელები აწია თეკლამ.
--ეეე სიძე შე ძველოო.-გადაიხარხარა ანდრიამ, მათეს დანახვაზე. ისიც სიცილით ჩამოვიდა და ანდრიას ჩაეხუტა.
--მოყვარეს ვახლავაარ.-ხარხარებდა ისიც.
--უკაცრავად?-წარბები აზიდა მიამ.
--რა არმოგეწონა მიაკო?-ხე3ლი გადახვია მათემ.
--იქნებადა შენ არმოგყვები ცოოლად?-ამაზე ბიჭებს სიცილი აუტყდათ, მიზეზს როგორც ყოველთვის ვერ მივხვდი.
--ბევრს ლაპარაკობ დაიკო.-თვალი ჩაუკრა ანდრიამ.-ნიკოლოზ შენრასშვრები ძმა?
--ნერვებს მაჭამს უკვე მეორე წელია! განსაკუთრებულს არაფერს.-ჩაიბურდღუნა მართამ.
--რაო, რა მეორე წელიო?-ყურები ცქვიტა დაჩიმ.
--პოლონეთში რომ ვიყავი მაშინ გავიცანი, იმის მერე ვერმოვიშორე რაა.-მობეზრებულად გადახედა მართამ ნიკოლოზს რომელიც დებილივით იცინოდა.
--ვერც მომიშორებ, რამდენჯერ გითხარი მიყვარხართქო?-სიცილით ელაპარაკებოდა ნიკოლოზი.
--სეს არარის შენი მამიდაშვილი ნორმალური!-გაბრაზებულმა მითხრა და ნიკას შეუბღვირა. მე კი უკვე სიცილის შემოტევა მეწყებოდა. რას ნიშნავს ეს? სიცილის შემოტევის დროს ისტერიულ სიცილს ვიწყებ ყველაზე და ყველაფერზე, მოკლედ ბუნებრივი კაიფის პონტია რაა.
--მათე, მეწყება, მიშველე.-უკვე სიცილით ველაპარაკებოდი.
--დაგვერხა.-თავი გააქნია მათემ.
--რა ეწყება?-გაიკვირვა გაბიმ.
--ისტერიული სიცილი, მინიმუმ ნახევარი საათი ვერ გავაცერებთ.
-- დაგენიძლავებით გავაჩერებ.-გაიჯგიმა გაბი.
--შანსი არ გაქვს.-თავი გააქნია მიამ.
--მათეეე.-ჩემ ძმას გახედა, იმანაც თვალი ჩაუკრა და თავი დაუქნია ამაზე უარესი სიცილი ამიტყდა და წამოვდექი სამზარეულოში უდა გავსულიყავი და წყალი დამელია. გაბრიელიც წამოდგა მისკენ მიმიზიდა და უცბათ დამაცხრა ტუჩებზე. ავწითლდი, ავმწვანდი, ავლურჯდი, სიცილი შევწყვიტე და თვალები დავაჭყიტე მკვდარი, გაყინული თევზივით. ცოტა ხანში მომშორდა და თვალი ჩამიკრა.-ისუნთქე,პატარავ.-ახარხარდა მე კი ისევ თვალებ დაჭყეტილი გაშეშებული ვიდექი და ერთ წერტილს ვუყურებდი.
--ეგ კი ვიცოდი შენ რო უნამუსო იყავი მარა, აი თქვენ რა დამპლობა შეგეყარათ?!-ბიჭებს გადავხედე და მკვლელი მზერით დავაჯილდოვე.-მეორედ კიდე გამეკარები გაბრიელ გასვიანო და გეფიცები გაჩენის დღეს გაწყევლინებ და შენს განვლილ 27 წელსდაგავიწყებ!-შევუღრინე და გარეთ გავვარდი. გაბრიელიც გამომყვა, მეძახდა მაგრამ არ შევბრუნებულვარ. ერთადერთი რაც მინდოდა მარტო ყოფნა იყო რო გულამოსკვნილს მეტირა. რატომ? ალბათ იმიტომ რომ კარგად მიყენებს გაბრიელი. ცრემლები წამომცვივდა, მალე დამეწია გაბრიელი და მკლავზე ხელი მომიჭირა.
--რო გეძახი არ შეგიძლია რო გაჩერდე ეს დედა*ფეთქებული?-ხმამაღლა მითხრა.
--რა გინდა გაბრიელ? კარგად მიყენებ არა? როცა გინდა მოდიხარ და მკოცნი. რა გინდა? დაგიშავე რამე ადამიანო? რატომ გადამეკიდე? რატომ ჩამოხვედი? ჩემთვის ვცხოვრობდი მშვიდად და წყნარად, ჩამოხვედი და დალაგებული ცხოვრება თავდაყირა დამიყენე. გსიამოვნებს ჩემი ცრემლების დანახვა?! გამეცი გაბრიელ პასუცი თორე აქვე მოვკვდები! რა გინდა ჩემგან? რას ითხოვ?-ხმა ჩამწყდარი ვეკითხებოდი და სახის კონტურებს თლილი, გაყინული, წითელი თითებით ვუხაზავდი. ამაყად იდგა, წარბიც არ შეუხრია, მერე მზერა დაუთბა, სახეზე ცხელი ხელისგული მომადო. გამაკანკალა, ტაომ დამაყარა, თვალები მივნახე და გავიტრუნე.
--ერთხელ უკვვე გითხარი პატარავ! მე შენი გული მინდა! გული რომელიც როგორც მივხვდი უკვე მე მეკუთვნის.-გაიცინა.-ჩემო პატარა უტვინო ბავშვო, იცი როგორ მიყვარხარ?-რაიო? მიყვარხარო? რანაირად ვუყვარვარ ოღონდაც ამას მე?
--გიყვარვარ? სერიოზულად მეუბნები გაბრიელ?-ბედნიერებისგან ცრემლებმა კვლავ დაიწყეს დენა.
--ჰო მიყვარხარ, ძალიან, ძალიან მიყვარხარ სესი.-გამიღიმა, ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ტუჩებზე მეძგერა.
--მეც ძალიან მიყვარხარ გაბი!-ახლა მე ვაკოცე და ვიგრძენი როგორ გააჟრჟოლა როცა ჩემი ცივი ხელები მოვკიდე კისერზე. ამ ამბავს როგორ შეხვდნენ დანარჩენები? წიოკით ყვირილით და ასე შემდეგ, რათქმაუნდა სიხარულით გამოწვეულ წივილს ვგულისხმობ და არა ჩხუბს. საღამოს სუფრა გავაწყვეთ, ყველა მაგიდასთან ვისხეით და ველოდებოდით როდის გახდებოდა 12 საათი. 23:57 მათე წამოდგა და მიასთან მივიდა.
--აბა მიაკუნა, რამდენი ხანიღა გიცადო დავბერდი ბიჭი, ჭაღარა შემეპარა. ან ამ ჩემმა ცანცარა ძმაკაცმა რამდენი ხანიღა გაგიძლოს? წამოხვალ სამუდამოდ ჩემთან? იქნები ჩემი ცოლი? ახლა არ მითხრა არაო, არდაგიჯერებ და მოგიტაცებ.-ისე მიაყარა სათქმელი ვერც გავაცნობიერეთ, მია გაშტერებული უყურებდა მერე მზერა გაუსწორა და ამაყად დაიწყო საუბარი.
--ბატონო, დაქალის ძმავ, გული საშინლად მატკინეთ, შინაგანად გამანადგურეთ, როგორ დაეჭვდით იმაში რომ უარს გეტყოდით?-ბოლოს სიცილით დააყოლა და ჩემს ძმას მაგრად მოეხვია. წამებში ყველა მათ ვეხვეოდით და უდიდეს ბედნიერებას ვგრძნობდი. ტელეფონზე დავიხედე როცა ყველაფრის ალაგება დავიწყეთ, მთვრალი ბიჭები დასაძინებლად წავიდნენ უცნაური შეტყობინება მომივიდა, დაფარული ნომრიდან:
„გაბრიელს შეეშვი თორემ განანებ! ამისთვის ერთ კვირას გაძლევ! გაქრი ჩვენი ცხოვრებიდან სამუდამოდ!"
ყურადღება დიდად არ მიმიქცევია, ისეთი დაღლილი ვიყავი, მაგიდა ავალაგეთ, იქაურობა მოვაწესრიგეთ და ჩემს ოთახში ავედი. იქ ასულს გაბრიელი დამხვდა საწოლზე ტანსაცმლით იწვა და მშვიდად ეძინა. მასთან მივედი, გვერდით მივუწექი და ზედ ავეკარი, ალბათ იგრძნო, ჩემსკენ გადმობრუნდა და მაგრად მომეხვია. მერე მაკოცა და ისევ მშვიდად გააგრძელა ძილი, მეც ჩამეძინა და დილამდე არც შევტოკებულვართ, მშვიდად მეძინა მის მკლავებში, მაბედნიერებდა მისი ყოველი შეხება. როცა გავიღვიძეთ უკვე შუადღის სამი იყო, ტრადიციულად ლოთობა გავაგრძელეთ და ასე გაგრძელდა 5 დღე, მერე თბილისში ჩავედით და იქაც გააგრძელეს. საქართველოში, ახალი წლის ლოთობა ხომ არც ,მეტი არც ნაკლები იანვრის ოცამდე გასტანს ხოლმე. 6 იანვარს კვლავ მომივიდა მუქარის შეტყობინება, დაფარული ნომრიდან:
„მე გაგაფრთხილე! ხვალ საქართველოში აღარ უნდა იყო! უნდა აორთქლდე!"
სასაცილოდ არ მეყო ეს ყველაფერი, სერიოზულად არც მიმიღია, მე გაბრიელის მიმტოვებელი არ ვიყავი, რატომ? ალბათ იმიტომ რომ მიყვარდა და მასთან ყოფნისთის ყველაფერს ვიზამდი. 6ში ღამე შობის ღამისთევაზე წავედით, ჩემი დაჟინებული თხოვნით, ზეთი ვიცხე, წირვა-ლოცვას დავესწარი, ვეზიარე და სახლშ წავედით, დილით რომ გავიღვიძე, მზე იყო გამოსული, იანვრისთვის უჩვეულოდ კარგი ამინდი იყო, გასეირნება გადავწყვიტე, ძველი ჩვევები ვერ მივივიწყე და ახლაც საკმოდ გვიან გავიღვიძე, საღამოს 5 იქნებოდა, სახლში სიჩუმე იყო, ჩემი ძმა და მია გუდაურში წავიდნენ, ცოტახანს შეგვეშვით მარტო გვინდაო. ქორწილი გაზაფხულისთვის აქვთ, გაბრიელი საავადმყოფოში მთელი ღამე მორიგე იყო ამიტომ ახლა ალბათ ეძინება, საღამოს საქმიანი შეხვედრა აქვს, ორი კურდღელი ერთად ყავს დაჭერილი. სხვებთან ერთად არმინდოდა გასვლა ამიტომ ისევ მარტომ ვარჩიე. ისევ ეს დაფარული ნომერი, უკვე ნერვებს მიშლის! თავისუფლების ხიდზე ვიდექი, ლუკაპოლარეს შოკოლადის და ლიმნის ნაყინის ბურთულებს შევექცეოდი და მტკვარს გავყურებდი. ესემესი მომივიდა:
„მე გაგაფრთხილე!"
უკვე ნერვები მეგლიჯებოდა, მაგრამ მალევე დავწყნარდი, გამახსენდა თავის დამშვიდების ხერხები, უნივერსიტეტში რომ ვისწავლე და მალევე დავმშვიდდი. ნაყონი დავამთავრე და სახლის გზას დავადექი. უკვე ღამე იყო, ზამთარში მოგეხსენებათ მალე ღამდება, ცხრა საათი იყო, ცემი სახლისკენ გამავალ ჩიხში შევდიოდი, სულ მეშინოდა ამ ადგილის და უსაფუძვლო შიში ნამდვილად არ მქონია თურმე. ვიღაცამ პირზე ხელი ამაფარა, რომ არ მეყვირა, ვუძალიანდებოდი მაგრამ ამაოდ, ბოლოს დავნებდი და სანამ მანქანაშ ჩამტენიდა ისღა მოვიფიქრე რომ ბენდენა რომელიც ხელზე მეკეთა მომეხსნა, ტელეფონთან ერთად დავაგდე და მერე გავითიშე. არარაფერი მახსოვს, მხოლოდ ის რომ მთლიანად ნაცრისფე ოთახში გავიღიძე, თავი საშინლად მტკიოდა როგორც ჩანს გატეხილი მქონდა. ტანზე მხოლოდ საცვლები მეცვა, ლოგინზე ვიწექი, ხელ-ფეხი დაბმული მქონდა და მხოლოდ ლაპარაკი შემეძლო. არ მიტირია, რატომ უნდა მეტირა? იმიტომ ხოარა რომ საცვლების ამარა ვიწექი? ვინმე მანიაკი რომ იყოს? ღმერთო, ეს სად ვარ? ისიც არვიცი დღეა თუ ღამე. ოტახი მთლიანად დახურულია, მხოლოდ ერთი საწოლი დგას და ცენტრალური გათბობის ბატარეა აყენია. მალე კარი გაიღო და იქიდან რამდენადაც გასაკვირი უნდა იყოს, მაღალი ქერა ნაშა შემოვიდა. აბა მსხვერპლის ოთახში შევიდა და ისეთი კაბა ეცმეოდა რომელიც ტრაკს ძლივს უფარავს? ასეთ მდგომარეობაში რომ არ ვყოფილიყავი ალბათ გულიანად გავიცინებდი.
--ვინ ხართ? ჩემგან რაგინდათ? ან ასე რატომ ვარ? მცივა.-სასოწარკვეთილი ვლაპარაკობდი და ნაშას ვუყურებდი.
-- უკვე ერთი კვირაა გძინავს, კარგია რომ გამოფხიზლდი, საქმეს მალე მოვაგვარებ. რამდენჯერ გაგაფრთხილე გაბრიელს შეეშვითქო? რატომ არ დამიჯერე? არადა ლამაზი ხარ, საკმაოზე მეტად ლამაზიც, შეგეძლო შენზე ყურებამდე შეყვარებულ მამაკაცს გაყოლოდი ცოლად და მშვიდად გეცხოვრა მაგრამ არა შენ გაბრიელი აირჩიე.-თავი ჩახარა.- იცი მაინც რომ მე გიჟი ვარ? იცი რას გიპირებ? შეიძლებ აგაბრიელი ცხოვრებაშ აღარ გაგეკაროს. მერე ჩემთან მოვა და როგორც დამშორდა შენს გამო ისევე დამიბრუნდება.-დამპლურად გაიღიმა და ხელი ჩანთისკენ წაიღო. იქიდან ჯიბის დანა ამოიღო და გაშალა.-გპირდები ძალიან გეტკინება, იმდენად რომ შემეხვეწები მოგკლა, მაგრამ მე იმდენად კეთილი ვარ ამას არასდროს გავაკეთებ. ქალი ხარ შენს სა*ვილოსნოს არ შევეხები იქნებ გაბრიელის გარდა ვინმემ დასახიჩრებული მიგიღოს.-გველურად ჩაიცინა, ახლა ნამდვილად ვხვდებოდი რომ ფსიქიკურად გაუწონასწორებელი იყო, თვალებს ისე აცეცებდა, ამას მაშინვე მივხვდი.
--გთხოვ ეგ არ გააკეთო გემუდარები შემეშვი,ერთად მოვაგვაროთ პრობლემა გთხოვ, ალბათ გაბრიელი და ბიჭები უკვე მეძებენ. არ გეშინია? გემუდარები შემეშვი, ძალიან გთხოვ!-ამაოდ ვეხვეწებოდი, მისგან მხოლოდ გველურ ან კმაყოფილ ღიმილს ვიღებდი, ხან ეშმაკივითახ აკისკისდებოდა ხოლმე, საზარლადმ, საშინლად.
--ყველაზე მეტად სად გიყვარდა როცა გკოცნიდა? მგონი აქ ხომ?-ლავიწზე დამისვა დამის წვერი. ტკივილისგან წამოვიკივლე. ცრემლები ჩამომცვივდა.- მგონი აქაც გეხებოდა მისი ხელები არა?-ახლა მუცელზე გადამისვა, მართალია დანას არ აწვებოდა და ღრმად არ ჭრიდა ჩემს კანს მაგრამ შრამები მაინც დამრჩებოდა. საშინელ წვას ვგრძნობდი და ვკიოდი.-აქაც?-თეძოებზე დამისვა დანა.-იქნებ აქაც?-ახლა მკლავებზე გადავიდა.-მოდი ამოგაბრუნებ და ბეჭებსაც შევეხები, ვიცი მანდაც ხშირად გეხებოდა.-ერთი ხელის მოსმით გადმომაბრუნდა და წელიდან ქამარი მოიხსნა, ხელში დაიჭირა და მაგრად დამარტყა. ერთხელ, ორჯელ, სამჯერ, ბოლოს ტკივილისგან გავითიშე. გულწასულიც კი ვგრძნობდი როგორ დამასხა რაღაც სითხე და როგორ ამიცახცახდა ტკივვილისგნ და წვისგან მთელი სხეული, სუნმა გონს მომიყვანა, ძმარი იყო, ძმარს მასხავდა მთელს სხულზე, მტკიოდა, რომ ვინძრეოდი უფრო დიდ ტკივილს ვგრძნობდი ამიტომ გავჩერდი.
--გამშვი, გთხოვ, თავი დამანებე, მომკალი, ვერ ვუძლებ გთხოვ.-ვლუღლუღებდი ნახევრად გულწასული. მაგრამ მისგან ეშმაკური სიცილის გარდა ვერაფერს ვიღებდი, ვერანაირ რეაქციას.
