Sahip olduklarımı bir an için düşün.Ne yapardım ben?Kafamın içi karmakarışık cevapsız milyonlarca soruyla doluydu.Neredeydim,nasıl buraya gelmiştim,o ürperti...Ya sınav,yetişmem gereken bir vardı,evet evet koşmalıydım ama nereye.Tanrım..
Herşeyin bu kadar anlamsız ama can yakıcı olmasının sebebi neydi?
Yürüyordum.Canım sanki bende değil başka bir yerdeydi.Onu arıyordum sanki.Bulursam herşey geçecekmiş gibi..
Ayaklarıma taşlar batiyor,üzerimde böcekler yürüyor,bedenim tirtir tirtiyordu.Ben yinede yürüyordum.Bilmiyorum böyle ne kadar zaman geçtiğini.Kendime hakim olamadan nefeos nefese devam ediyordum yoluma.Bir an bir hışırtı geldi.Rüzgardı belki.Hayır hayır rüzgar olmaz.Etrafıma bakındım.Karartı vardı.Bulutlar çöktü üstüme.Yaklaşıyordu.Sanki beni yakalamak istiyor ama bana kaçmam fırsat veriyordu.Tekrar yaklaşıyordu.Adımlarım önce durdu sonrasında tek nefeste koşmaya başladım.Öylesine atıldım ki yola o ağaçlar,taşlar,çalılıklar sanki yumucık bir halıydı ayaklarımın altında.Peşimi bırakmıyordu.Benim yavaşlayıp hızlanan ritmime rağmen onun sesi dahi titremiyordu.Kimdi o, yada neydi?Ne olacaktı şimdi halim evet nefesim tükenmek üzereyd.Ahh aman tanrım.Sol kolunda tamda dirseğimde duran derimden geçmiş kemik ve üstelik derinin içinde et yoktu.Sadece bir parça sarkmış deri.Nasıl olmuştuda farketmemiştim?İçim çekildi sanki.Başım dönüyordu.Yürüdükçe belime sürtünüp vücumun sol tarafını kana bulamış tüylerimi gittikçe daha da ürpertti.
Bitmiştim.Duyduğum sesler ve o kusmuk kokusu doldu birden içime.Üstelik bunlara acıktım.Midemin kendisini parçaladığını hissedebiliyordum.Bu duygularla ve düşüncelerle epeyce ilerledim.Artık takatim kalmadı bıraktım kedimi yere.Sırtımı toprağa döndüm.
Gökyüzü...Masmavi bir sonsuzluğun içinde yükselen güneş.Hiç bu kadar önemli ve rahatlatıcı oldukları hissettiğimi hatırlamıyorum.Güneş ışıklarının vurduğu yerlerde açan çiçekler,bulutların arasında tektük geçen kuş sesleri.Büyüleyici bir ahenk içindeler.Bense buradan onlara ayak uydumıyorum.Öylesine güzel ve o kadar uzaklar ki.
