Zehirli Sarmaşık

Bölüm 1 -Onu ilk görüşüm

Bir erkeğin ağzından sevdiği kadına yazılmıştır.

Ben gençken ölüm korkusu bedenimi öyle sarardı ki veyahutta kaybetme korkusu inanın kalp atışımı bütün organlarıma zarar veriyor gibi  hissediyordum. Oysa bu hayatta kaydadeğer bir tek sigaram vardı ve hayatta yaşamaya değer hiçbir şey yoktu bile. Ertesi güne uyanmak benim her gece gözümü kapatmadan önce Tanrı' ya olan duâmdı. Şüphesiz ciğerlerime dolan o anlamsız nefes bile yaşamaya değerdi ama bir gün, bir çift gözün bir anlığına; bu anlamsız nefesime, bu bencilce yaşamayı sevdiğim hayata anlam katacağını tahmin etmezdim. Bu hikaye boyunca onun acı verici ismini benim bir gün hafızam yok oluncaya dek, sizlerde bu hikayeyi bitirinceye dek haberdar etmeyeceğim ama onu hepimiz bende dahil sarmaşık, zehirli sarmaşık olarak bileceğiz. Bunun nedenini şimdi açıklasamda anlayamayacaksınız sevgili dostlarım. 

Yirmi iki yaşlarımın sonunda oldukça genç ve çekici bir adamdım. Ailem oldukça varlıklı ama bir oğullarının olduğundan birhaberlerdi. Tüm gün elimde dumanına doyamadığım her yaktığım andan itibaren sönmeye yüz tutan sigaramla, sokaklarda oradan oraya yürür vakitlerimin tamamını bomboş geçirirdim. Ah! Zaman ne kıymetli şey aslında. Şu geçirdiğimiz bir saniye bile... Bizlerden duymaktan hiç hoşlanmadığınız bir kelime vardır sevgili dostlarım "şimdi ki aklım olsa" ama gerçekten de öyle şimdi ki aklım o nefes almaya doyamadığım zamanlarımda olsa belki sarmaşığım bu satırları yazarken yanımda oturur, o yaşlı gözleriyle bana bakar ve sırf yaşlı bir çift göz dediğim için bana kızardı. Aslında sarmaşık bana hiç kızmadı o hiç kimseye kızamazdı. Öylesine narin öylesine kırılgandı ki sarmaşık, yinede onu hiçbir zaman tam anlamıyla tanıyamadım. Onu ilk defa denizin kenarında, güneşin en yakıcı olduğu zamanlarda; bedenini saklarmışçasına kıyafetleriyle örtülmüş bir halde gördüm. Halinden pek memnuniyetsiz değildi aslında. Bronz tenine eşlik eden upuzun siyah saçları ve şu ağaçlara şu çiçeklere meydan okuyan yeşil gözleri vardı. Bir elinde günün yeni basılmış gazetesini tutuyor diğer elinde yeni yaktığı sigarasını tutuyordu. Öylesine kopuktu ki bu hayattan sadece alnından damlayan bir damla teri narin bilekleriyle silerken ve kuruyan o dolgun kiraz rengi dudaklarını ıslatırken var olduğunu hatırlıyor gibiydi. Yinede memnuniyetsiz değil oldukça mütevazi davranıyordu. Ona o kadar uzun bakmış, mimiklerini o kadar uzun anlamaya çalışmıştım ki beni görmüştü. Rahatsızlık duymuş gibiydi ama alışkın bir halide vardı. Öylesine güzel bir yüz öylesine narin bir beden elbette sadece benim tarafımdan ilgi görecek değildi ama aynı zamanda başkalarının yaklaşımının benimki gibi sakin ya da rahatsız verici olup olmadığını bilmemek o güzel bayandan özür dileme gereksinimi hissettirmişti. Yanına gitmeye adım attığımda sanki benim yüzümden olduğunu düşündüğüm bir hızla gazetesini öylece orada bırakıp gitti. Kendimden utanç duyuyordum, o güzel bayana öylece bakmanın ona böylesine bir rahatsızlık vereceğini hiç düşünememiştim bile. Onun narin parmaklarının sayfalarını çevirdiği ve ben adım atınca bırakıp gittiği gazeteyi ellerimin arasına aldım. Ona ait bir şey bulma ümidiyle sayfaları karıştıyordum bir özür borçluydum ve ona tekrar ulaşmak istiyordum. Belki onunla bir öğle vakti kahve içmek... Ne kadarda saçma düşünceler onu bir daha göremeyeceğime emindim. Orada biraz oturup birkaç saat önce onun eşlik ettiği gazetenin sayfalarını şimdi tek başıma karıştırıp duruyordum. Hava kararmaya başlamıştı, gazeteyi kucaklayıp evin yoluna koyulmuştum.