↳❝ all that we see or seem is
but a dream within a dream ❞↲
▪︎ mark jest dwukrotnie rozwiedzionym ojcem
dwóch dziewczynek, któremu życie ciągle daje
w kość, mimo pomocy dwóch najlepszych przyjaciół,
którzy dwoją się i troją by wspierać go w tych ci...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
─── ･ ｡ﾟ☆: *.☆ .* :☆ﾟ. ───
『instagram ✉︎ detailhun_x』
『twitter ✉︎ D3TA1LHUN』
Dzisiaj miał być najszczęśliwszy dla Marka dzień od wielu lat - rozwodził się ze swoją drugą żoną, Yejin z którą miał sześcioletnią córkę i nad którą sprawował opiekę od kiedy tylko jego żona (wkrótce była już) postanowiła po raz kolejny wybrać imprezę i wyjazd ze znajomymi, niż rodzinę i opiekę nad dziećmi.
Przetarł dłonią twarz, nerwowo chodząc w tę i we w tę, zerkając raz po raz na zegarek.
Jego adwokat spóźniał się dobre pół godziny, co wcale mu nie pomagało w trzymaniu nerwów na wodzy.
Od przedwczoraj nie miał z nim kompletnie żadnego kontaktu i oprócz dostania maila z potwierdzeniem dzisiejszej rozprawy, nie miał jak z nim uzgodnić tego, jak będzie postępowała ich sprawa rozwodowa.
— Oppa, twojego adwokata dalej nie ma? — Zaszczebiotała wesoło Yejin, podchodząc do niego pewnym krokiem. Stukot jej obcasów idących po marmurowej podłodze sądu odbijał mu się głucho w czaszce, przyprawiając o momentalny ból głowy — To chyba musi być znak od bogów, byśmy się nie rozwodzili. Wróćmy do domu, tam, gdzie nasze miejsce i zapomnijmy o tych małych nieporozumieniach
— Gdyby bogowie mieli dawać mi jakiekolwiek znaki, to odezwaliby się wtedy, gdy brałem dwukrotnie ślub — Burknął bez humoru — Ty i Xinyu jesteście moimi największymi demonami i gdyby nie to, że efektem tych męczarni są moje dwie cudowne córki, to już dawno siedziałbym za granicą, przeżywając drugą młodość
Co do tego był w stu procentach przekonany o swojej racji.
Mimo, iż jego dwa małżeństwa nie wypaliły a w nim samym zakiełkowało uprzedzenie do nie ufania kobietom, które przypominały jego ex, to córki, które z nimi miał - były tego wszystkiego warte.
Seojin i Yinyin były jego oczkami w głowie, gwiazdeczkami, które nadawały jego życiu sens i nie wyobrażał sobie życia bez nich.
Wałczył o opiekę nad nimi w sądzie długimi miesiącami, zapożyczając się na duże kwoty, byle tylko mieć je ze sobą.
Ich matki nie interesowały się nimi na tyle, by móc powierzyć im odpowiednią ilość czasu i zaangażowania, a bycie samotnym ojcem choć bywało ciężkie, to całkiem dobrze mu to wychodziło.
Starał się jak tylko mógł, a z pomocą swoich dwóch najlepszych przyjaciół jakoś dawał sobie radę.
— Panie Tuan, widzę, że dzisiaj pan będzie bronił się sam, czyż nie? — Zza jego pleców wyłonił się adwokat Yejin, uśmiechając się do niego przebiegle. Pewnie już wiedział o spóźnieniu jego adwokata i planował, jak pogrążyć go kompletnie, odrzucając pozew o rozwód, tak jak chciała (jeszcze) jego żona.
